بریده‌های کتاب روژان

این زن‌های بیچاره از آبروریزی‌ای که یک واخواست در خانه‌شان به‌همراه می‌آورد، میترسند و خودفروشی را به عدم پرداخت بدهی‌شان ترجیح می‌دهند.

حلقه‌های پرده روی میله به ناله درآمدند.

کسی که سرکیسه‌اش را باز و بسته میکند، هیچ‌یک از خواسته‌هایش رد نمی‌شود.

آیا پول ، نیروی محرک ماشین زندگی نیست؟

چت سال پیش به من یادآوری کردند که شخصیت‌های نمایشنامه و رمان‌هایم در شرایط بحرانی تصمیم ناگهانی میگیرند، مثلا یک لحظه کافی است تا اُرست مگس‌ها کیشِ خود را تغییر دهد. البته که اینطور است: چون آنها را شبیه خودم میسازم؛بی‌شک نه آن‌طور که هستم، بلکه آن‌طور که دلم میخواهد باشم.

علف هرز هم قد میکشد؛ پس می‌توان بزرگ شد و همچنان هرز و بی‌ثمر بود.

بگذار دوستانم به من سرکوفت بزنند که هرگز به مرگ فکر نمی‌کنم: خبر نداشتند که حتی یک دقیقه هم بدون او زندگی نمیکنم.

انسان زندگی میکند و بعد میمیرد، نمی‌داند چه کسی زندگی میکند یا چه کسی کسی می‌میرد ؛ یک ساعت پیش از مرگ هنوز زنده است.

کتاب در تاریکی دیده نمی‌شد ولی همچنان میدرخشید؛ فقط برای خودش. میخواستم تندی آن فواره‌های گزنده‌ی نور را به آثارم بدهم تا بعدها ، در کتابخانه‌های ویران‌شده، برای مردم بمانند و بدرخشند.

ما هم در غم غروب یکشنبه فرو می‌رفتیم و هم در غم غروب جمعه. و هرجا هر غمی بود ما در آن فرو می‌رفتیم. چون اینطوری ساخته شده بودیم و این کار را خیلی خوب بلد بودیم.

پرنده ها و لانه‌های من کتابها بودند.، حیوان خانگی من بودند، اصطبل من و دشت من بودند؛ کتابخانه دنیا بود که خود را در آینه ای بازتاباتده بود؛ تراکم و تنوع و غافل‌گیرکنندگی‌اش نهایت نداشت.

پنجاه سال بعد که آن‌ماری آلبوم خانوادگی را ورق می‌زد، متوجه شد چه‌قدر زیبا بوده است.

حقیقت از دهان بچه‌ها بیرون می‌آید. بچه ها هنوز به طبیعت نزدیک اند و بستگان باد و دریا به شمار می‌آیند.

حالا برای من نه خوشبختی وجود دارد نه بدبختی. روزگار میگذرد. من تا کنون فقط در رنج و مشقت بسیار زیسته ام. بله، در دنیای انسان‌ها تنها اندیشه‌ی صادقانه ای که می‌شود به درک آن رسید، همین رنج و مشقت است.

فراموش میکنی ، اما پرنده‌ی شوم بلا بال‌زنان می‌آید و زخم خاطرات را با منقارش می‌گشاید.

آه، انسان‌ها به هیچ‌وجه همدیگر را نمیفهمند. ممکن است به غلط فکر کنند از هم شناخت دارند، مثل دو دوست بسیار صمیمی که تمام عمر غافل از این هستند ، وقتی یکیشان بمیرد ، آن دیگری فقط گریه میکند و متنی میخواند در حد ابراز همدردی با بازماندگان.

او ، همچون درختی که باد خزان تمام برگ‌هایش را ریخته باشد، زنی تنهای تنها بود.

اما من در چهره‌ی آدم‌هایی که عصبانی میشدند ذات ترسناکترین حیوان ،ترسناک‌تر از شیر،ترسناک‌تر از تمساح و ترسناک‌تر از اژدها را می‌دیدم. معمولاً این ذات را پنهان نگه می‌داشتند اما، مانند گاوی که آرام در مرتع نشسته است و ناگهان با یک ضربه‌ی دم خرمگسی را روی شکمش می‌کشد، در موقعیتی نامنتظره واقعیت ترسناک انسانیِ خود را با خشونت هویدا می‌کردند. وقتی هم می‌اندیشیدم که این ذات هم باید یکی از اصول و چارچوب‌های زندگی آدمی باشد، از خودم ناامید می‌شدم.

خدایا،خدای من ! آیا یک دقیقه، فقط یک دقیقه سعادت، برای کل عمر آدمی بس نیست؟…