بریده‌های کتاب روژان

نور مقاومت‌ناپذیر خورشید سیلی از ذرات ریز طلایی در اتاق ریخته بود.

حتی قطرات اشکِ برآمده از درد‌ورنجش نیز چون قطرات بارانِ فروآمده بر گل‌های رز بود.

اما سلدن در حضور لی‌لی بهتر می‌دید و آزادانه‌تر نفس می‌کشید. لی‌لی در‌آن واحد هم وزنِ سنگینِ روی سینهٔ او بود، هم تیرکی که هر‌دو را به ساحل امن می‌رساند.

وقتی بر نیازهای واقعی‌مان تمرکز کنیم، چه‌بسا خیلی کمتر از آنچه هراسش را داریم مشکل‌پسند باشیم.

ما زمانی آماده‌ی عشق می‌شویم که با یک انگاره‌ی تکان‌دهنده اما همچنان باورنکردنی کنار بیاییم: اینکه انسان بی‌عیب‌ونقص وجود ندارد.

دوشیزه بارت از سر بصیرت می‌دانست که کِبر و نخوتِ درون انسان با حقارت برونش تناسب دارد.

میدونی،هنوز آدمایی وجود دارند که عاشق عطر و بوی کتاب‌ان. :)))

دیگر اختیاری از خود نداشتم. سرش را آورد پایین و چشمم را بوسید. __________ ثانیه ای تحمل کردم . یک مرتبه دست انداختم به گردنش و لب های خشک او را به لب‌های خودم چسباندم. گفت :(( فرنگیس,فرنگیس!)) . گفتم:(( جانم ،جانم!))

من در منتهای لذت ، حتی هنگامی که در کورۀ سعادت گداخته می‌شوم ، باز مزۀ تلخ زهر زندگی را که ته زبانم هست می‌چشم.

برگشتم و با چشم های اشکبار در تاریکی شب به او نگاه کردم و گفتم:(( من دیگر جز شما هیچکس را ندارم که پناه و یار من باشد.)) دست انداخت و بازوی لخت مرا گرفت و چنان فشار داد که من احساس درد کردم. بازوی لخت مرا گرفت و تمام تن مرا به طرف خود کشید.

شاید همین دردی که امروز تحمل می‌کنی, راه نجات تو باشد.

دنبال پناهگاهی در این زندگی پر‌آشوب می‌گشتم. می‌خواستم چیزی پیدا کنم که خودم را به آن بچسبانم،بلکه این بحران روحی و اخلاقی که به من دست داده بود، سپری شود .

چه شیرین است، چه شیرین می‌تواند باشد. افسوس که ما تلخی آن را می‌چشیم.

شاید نمی‌دانست که وقتی زنی میخواهد برود ، هیچ نیروی انسانی و الهی نمی‌تواند مانع رفتن او شود.

نوعی از غم وجود دارد که از غم فراتر است ،غمی که مانند شربت داغی وارد تمام شکاف های بودنِ انسان میشود، از قلب جاری میشود و آرام به تمام سلول ها و گردش خون نفوذ می‌کند تا این که دیگر هیچ چیز،نه زمین و نه آسمان ، نه حتی کف دست خودتان مانند قبل به نظر نمیرسد. این نوع از غم است که همه‌چیز را تغییر میدهد.

چطور ممکن بود آدم همه چیزهایی را که تا ان روز لمس کرده فراموش کند اما دست آنی را نه... شاید دست ها هم برای خودشان حافظه داشتند. عجب! حافظه ای برای خودشان! وقتی آدم خوشحال است چه فکر های عجیب و غریبی که به ذهنش خطور نمیکند..