بریده‌های کتاب محمدرضا فریفته

بِهِل دانش بمیرد آنجا که در پنجه‌ی مرگ‌اندیشان است؛ و سود‌های آن همه بر زیان می‌کنند.

باز میگویند: فردای دگر صبر کن تا دیگری پیدا شود. نادری پیدا نخواهد شد، امید! کاشکی اسکندری پیدا شود.

ایشان تا به آن حد پیش رفته‌اند که انسان را بدون احساس درد و رنج جسمانی می‌کُشند؛ اما سخن بر سر اینست که از درد و رنج روحی غافل مانده اند...

فکر،وقتی نوشته می‌شود، از خرد کنندگیش کاسته می‌شود، اما برخی افکار غدّه های سرطان اند: بیانش می‌کنی، می‌بریش، باز بدتر از پیش رشد می‌کند‌.

فکرِ مرگِ یک دوست نزدیک در دل دوستانی که این خبر را می‌شنیدند، طبق معمول، احساس شادی خاصی پدید می‌آورد. خوشحالی از این‌که او مرد و من نمردم.

هنر در گفتن اندیشه ها و یا احساس های رک و صریح نیست،بلکه در نشان دادن آنها در شکل عمل است.

اما تو من نیستی، و فاجعه جبران ناپذیر در همین نهفته است.

اگر تعریف نثر کلمات مناسب در جای مناسب باشد، تعریف شعر عبارت خواهد بود از مناسب ترین کلمات در جای مناسب.

زندگی مثل انسان مثله شده ای است که اعضای بدنش با بی هدفی،هر یک به گوشه ای پرت شده‌اند. هنرمند این قطعات از هم گسیخته را جمع می‌کند و آنها را به یکدیگر پیوند می‌دهد و الگویی قابل فهم و ملموس را بر آنها حاکم می‌گرداند.

آنگاه که همه چیز نازیباست دیدگان را چه حاصل؟

به حقیقت احتیاج دارم و مقداری قرص آسپرین

این چشمهای من آخر از چشمهای شما چه سودی بردند؟