بریده‌های کتاب رضا یحیی پور

زیبایی اندیشه و جمال عالم معنی، جاذبه ای عمیق تر و گیراتر از جمال صورت دارد... [سقراط را در کتاب ضیافت افلاطون]

دموکراسی چیزی جز پرورش سیستماتیک خطای بشر نیست [هیتلر با قاطعیت میگفت]

جنگ ادامه سیاست است از راه های دیگر

کمیت کیفیتی از آن خود دارد

پس «مارال» به نام «دلاور» چوپان رفته بود. چو که دلاور ... قلچماق و دلپاک و سر براه و دل به کار بود، مرد را همین بس!

مرگ و زندگانی هر کدام جای و شأن خود را دارند، وقتی که زندگانی به راه پلشتی خواست کله پا بشود، پس زنده باد مرگ!

زندگانی را شیرین و شایسته دوست داشته ایم؛ پس مرگ را هم شایسته میخواهیم. مرگ پلشت، سزاوار زندگانی پلشت است. چون که نکبت زندگانی پلشت را خون هم نمی تواند بشوید. زندگانی کرده ایم خان عمو، به سربلندی و بزرگی زندگانی کرده‌ایم و روا نیست که خود را با پلشتی آلوده کنیم. باز هم اگر شهوت زنده ماندن می داشتیم شاید که نکبت میگرفتیم!

بلقیس پروای چشمان برآشوبیده‌ی مارال، گویه دردبار او را نه با مهربانی -که بلقیس اکنون مهربان نمیتوانست باشد - برید و گفت: بره نر برای کارد است!

خون زیبای آدمی نبود که بدین خیانت و جنایت بارگی و در این غوغای پتیارگی بر خاک میریخت و این آخرین جرعه آن نیز نمی توانست باشد. خون این خط شنگرفی خون از پناه دیروز می آمد و راه سوی فرداها میکشید. جاری بود و گرم بود این خون زیبای آدمی جاری جریانی همواره و بی درنگ ،نه این جوی جاری سرخ سر درنگی نداشت و گویی یگانه نشانه این قوم و یکتا نشانه این مردم خط خون ایشان بود که سلاسل و دورانها را به هم در می پیوست؛ خط زیبای خون، یکتا نشانه فخر فلات و این ختم خون نبود. این ختم خون نبود اما دریغ دریغا که خنجر دریغا که تیغ از آستین پاره برون می آید با دست پاره آستینان بس دریغ همین است تنها دریغ - شاید - همین. شاید که خون را طریق جاری بودن است و جاری اگر نیست خون نیست و زنده نیست و زندگانی نیست شاید که خون را طریق جاری شدن است.

-بر نمی آمد که شماها اینجا به جنگ آمده باشید! اول این جور فهمیدم که به صلح آمده اید؟! - جنگ و صلح کی از هم جدا بوده اند؟! ... زبان را برای صلح در دهان داریم و تفنگ را برای جنگ در دستها. رسم مردی همین است!

مردم را که می شناسی ... مردم از ترسوها خوششان نمی آید، اگر چه خودشان چندان هم شجاع نیستند آنها از ضعیف و ناتوان بیزارند، اگر چه خودشان هم کمتر قوی و توانا هستند این مردمی که من دیده ام خود به خود حامی قدرت هستند پشت کسی هستند که توانا باشد. اما اگر آن قدرت ضعیف شود مردم خود به خود از او دور میشوند. اگر قدرتی را که می پسندند از پا در بیاید آن وقت همین مردم لگدش میکنند و از رویش میگذرند. لگد مالش میکنند

وَلَئِنْ أَمْهَلَ الظَّالِمَ فَلَنْ يَفُوتَ أَخْذُهُ. وَهُوَ لَهُ بِالْمِرْصَادِ، على مجاز طريقه، وَبِمَوْضِعِ الشَّجَى مِنْ مَسَاعَ رِيقِهِ اگر ستمکار را مهلت داد از او نرسته است، بلکه خدا برگذرگاه او نشسته، تا در بندش آرد ؛ و چون استخوان گلوگیر، نای اش را بفشارد.

اول باید در خودت قرار بگیری اول باید دل به او بدهی بعد از آن توجه کنی بعد از آن روزنه ای به دیدار جمالش بجویی. اما من ... نه قرار دارم نه دل دارم نه توجه دارم. من از هم پاشیده ام، قدیر! خدایا پاره پاره های مرا جمع کن [چ‌طور خدا را بیابم؟!؛ مناجات در مستی... 😅]