بریده‌ کتاب‌های رضا یحیی پور

یعنی: مجلس اعیان انگلیس متن اعلامیه بالفور و همچنین شراکت «سازمان صهیونیسم» در حاکمیت بر فلسطین را مردود دانست و به این ترتیب پایگاه به اصطلاح قانونی صهیونیستها - که آن را همواره دستاویز سلطه بر فلسطین قرار میدادند و میدهند ـ به کلی فرو ریخت - م. [باتوجه عدم رای گیری متن قیمومیت در مجلس عوام] و به این ترتیب باید گفت اعلامیه بالفور و قیمومت انگلیس بر فلسطین در مجلس عوام انگلیس نیز یه تصویب نرسیده است. یعنی مسأله حتی با توجه به ضوابط و معیارهای مورد قبول سردمداران «دموکراسی غربی هم کاملا مردود است - م

اعراب نیز باید به سهم خود توجه داشته باشند که مفاد اعلامیه [بالفور] هرگز مفهوم اینکه فلسطین باید تبدیل به وطن ملی یهود بشود را نمی رساند، بلکه در آن لزوم «تاسیس وطن ملی یهود در فلسطین» مورد تاکید قرار گرفته است.

(چرچیل درباره فلسطین ۱۹۲۱؛) راجع به تأسیس تشكيلات دموكراتيك و استفاده از نمایندگان مردم در امور حکومتی نیز باید گفته شود که چنین اقدامی {درست اجرا نیست}. دلیل آنهم چیزی نیست جز اینکه در صورت انجام هرگونه انتخابات، مسلماً اکثریت آراء به دست کسانی خواهد افتاد که بی تردید با ادامه مهاجرت یهودیان مخالفت خواهند کرد

لرد کرزن نوشت: ... فلسطین کشوری است با ۵۸۰ هزار نفر عرب و ۳۰ هزار یهودی و به قولی هم ۶۰ هزار یهودی که فرض میکنیم همه این یهودیان هم صهیونیست باشند. ولی ما در حقیقت سندی ارائه داده ایم که از هر سطرش بوی یهودی گری استشمام میشود و ... در این میان نیز عربهای بیچاره را با صفت اعضای جامعه غیر یهود فلسطین به صورتی در آورده ایم که گویی فقط اجازه دارند از سوراخ کلید نظاره گر اوضاع باشند. به نظر من شک نیست این پیش نویس توسط کسی تهیه شده که مست القائات صهیونیستها بوده است.

البته من اعتقاد دارم که صهیونیسم میتواند و باید بر فلسطین چیره شود. و می دانم که این امر منافع فراوانی برای سرزمین و مردم فلسطین در پی خواهد داشت [!] چون اعراب همواره نشان داده اند که توان رقابت با قدرتهای متمدن را ندارند و اصولاً طبیعت آنها نیز اجازه چنین رقابتی را نمیدهد و به این ترتیب آیا صلاح است که فلسطین - با آن همه منابع دست نخورده - فقط به این دلیل که ساکنانش لیاقت عمران و توسعه اش را ندارند از ترقی و پیشرفت باز بماند؟ به نظر من اعراب فقط هنگامی طعم خوشبختی و امنیت را خواهند چشید که تحت حاکمیت صهیونیسم در آیند و تنها در صورتی به این مرحله قدم خواهند نهاد که از لذت تملك بیهوده و بی ارزش بر بیابانهای خشک و بی حاصل دست بکشند [!]