بریده‌های کتاب رضا یحیی پور

پس «مارال» به نام «دلاور» چوپان رفته بود. چو که دلاور ... قلچماق و دلپاک و سر براه و دل به کار بود، مرد را همین بس!

مرگ و زندگانی هر کدام جای و شأن خود را دارند، وقتی که زندگانی به راه پلشتی خواست کله پا بشود، پس زنده باد مرگ!

زندگانی را شیرین و شایسته دوست داشته ایم؛ پس مرگ را هم شایسته میخواهیم. مرگ پلشت، سزاوار زندگانی پلشت است. چون که نکبت زندگانی پلشت را خون هم نمی تواند بشوید. زندگانی کرده ایم خان عمو، به سربلندی و بزرگی زندگانی کرده‌ایم و روا نیست که خود را با پلشتی آلوده کنیم. باز هم اگر شهوت زنده ماندن می داشتیم شاید که نکبت میگرفتیم!

بلقیس پروای چشمان برآشوبیده‌ی مارال، گویه دردبار او را نه با مهربانی -که بلقیس اکنون مهربان نمیتوانست باشد - برید و گفت: بره نر برای کارد است!

خون زیبای آدمی نبود که بدین خیانت و جنایت بارگی و در این غوغای پتیارگی بر خاک میریخت و این آخرین جرعه آن نیز نمی توانست باشد. خون این خط شنگرفی خون از پناه دیروز می آمد و راه سوی فرداها میکشید. جاری بود و گرم بود این خون زیبای آدمی جاری جریانی همواره و بی درنگ ،نه این جوی جاری سرخ سر درنگی نداشت و گویی یگانه نشانه این قوم و یکتا نشانه این مردم خط خون ایشان بود که سلاسل و دورانها را به هم در می پیوست؛ خط زیبای خون، یکتا نشانه فخر فلات و این ختم خون نبود. این ختم خون نبود اما دریغ دریغا که خنجر دریغا که تیغ از آستین پاره برون می آید با دست پاره آستینان بس دریغ همین است تنها دریغ - شاید - همین. شاید که خون را طریق جاری بودن است و جاری اگر نیست خون نیست و زنده نیست و زندگانی نیست شاید که خون را طریق جاری شدن است.

-بر نمی آمد که شماها اینجا به جنگ آمده باشید! اول این جور فهمیدم که به صلح آمده اید؟! - جنگ و صلح کی از هم جدا بوده اند؟! ... زبان را برای صلح در دهان داریم و تفنگ را برای جنگ در دستها. رسم مردی همین است!

مردم را که می شناسی ... مردم از ترسوها خوششان نمی آید، اگر چه خودشان چندان هم شجاع نیستند آنها از ضعیف و ناتوان بیزارند، اگر چه خودشان هم کمتر قوی و توانا هستند این مردمی که من دیده ام خود به خود حامی قدرت هستند پشت کسی هستند که توانا باشد. اما اگر آن قدرت ضعیف شود مردم خود به خود از او دور میشوند. اگر قدرتی را که می پسندند از پا در بیاید آن وقت همین مردم لگدش میکنند و از رویش میگذرند. لگد مالش میکنند

وَلَئِنْ أَمْهَلَ الظَّالِمَ فَلَنْ يَفُوتَ أَخْذُهُ. وَهُوَ لَهُ بِالْمِرْصَادِ، على مجاز طريقه، وَبِمَوْضِعِ الشَّجَى مِنْ مَسَاعَ رِيقِهِ اگر ستمکار را مهلت داد از او نرسته است، بلکه خدا برگذرگاه او نشسته، تا در بندش آرد ؛ و چون استخوان گلوگیر، نای اش را بفشارد.

اول باید در خودت قرار بگیری اول باید دل به او بدهی بعد از آن توجه کنی بعد از آن روزنه ای به دیدار جمالش بجویی. اما من ... نه قرار دارم نه دل دارم نه توجه دارم. من از هم پاشیده ام، قدیر! خدایا پاره پاره های مرا جمع کن [چ‌طور خدا را بیابم؟!؛ مناجات در مستی... 😅]

در این جهان گرد و فراخ، کم آدمی رهاست، آزاد است. هر تنابنده گرفتار در گرفتار است پنداری مردمان در تار عنکبوتی بی پایان گرفتار آمده اند. هر تن بندی تنی دیگر چیز دیگر شانه هایشان بسته شده است. دستهایشان بسته شده است. مغزهایشان زبانهایشان بسته شده است. بسان صد سالگانی درون همان چاردیواری که پای بر خشت نهاده اند، سر بر خشت میگذارند؛ بندی خشت دیوار. بسا مردمانی که همه عمر خود درد فراز بردن دیوار پیرامون خود روزگار به سر میبرند؛ بندی دیوارهای بلند. بسا کسانی که تو میشناسی بر دیگچه های سکه خود، اژدهاوش چمبر زده اند؛ بندی خون ناچاران. بسا گرفتاران. بسی گرفتاران. یکی به کندوی خود یکی به انبار خود یکی به دشت و یکی به آیش یکی به گله یکی به چوبدست گله. اربابان به غارت و آن دیگران به غارت شدن. دهقان به خاک کهنه این خاک نان شب و قرض و به دسته بیلش بسته است. چوپان به شب دراز و ستاره چوبدار به پشم و پوست پیله ور به همه به هر سوی به هزار سوی همه به هم چنان که خارها درمنه ها درختها گلها و قارچها به زمین و آفتاب و هوا بسته اند. توری است تنیده در هم این زندگانی، درویش!

[او] به خصوص در آن برهه منزجر کننده ای که استعداد واهی موسیقی در خود کشف کرده بود و در یک دشمنی آشکار با بشریت و در کمال شقاوت و بی رحمی مشق ویولن میکرد. طوری که با هر آرشه ای که بر تن ساز می کشید مو بر اندام هر تنابنده ای سیخ میشد گربه های وحشت زده محله پنجه به دیوار میساییدند گویی تیر خورده باشند سگهای ولگرد به خود می پیچیدند و زوزه می کشیدند. گنجشک ها بر کابلهای برق خشک شده در دم کرک و پرشان می ریخت کاسبان کرکره دکان را پایین می آوردند، پورشه ها صدای پیکان می دادند و پیکانها یاتاقان میزدند؛ بگذریم که چه بر نزدیکان استاد می گذشت. خلاصه که اعجاز میکرد جادوی آن پنجه های زرین... 😂😂😂

این کارخانه ابتدا به صورت يك واحد نساجی بود، سپس ایستگاه پمپاژ آب شد و در سال ۱۹۶۰ سیا از طریق عکسهای تهیه شده توسط هواپیمای یو - ۲ نتیجه گرفت در واقع يك راکتور هسته ای است. از اینکه راز راکتور در سال ۱۹۶۰ افشا شد، دیوید بن گوریون برنامه پروژه اتمی «صلح آمیز» اسرائیل را رسماً اعلام کرد، هر چند که این برنامه هنوز هم همه چیز هست بجز صلح آمیز. در سال ۱۹۸۶ يك نفر اسرائیلی به نام مردخای و انونو که اصلیت مراکشی داشت و قبل از مهاجرت به استرالیا از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۵ در دیمونا کار کرده بود افشا ساخت که به طور پنهانی دوربینی به داخل کارخانه برده و ۵۷ عکس از بخش فرآوری پلوتونیوم کارخانه که چندین طبقه زیر زمین قرار داشت تهیه کرده است. به گفته او در آن هنگام این واحد مقدار کافی پلوتونیوم برای مسلح کردن ۱۵۰ کلاهک هسته ای ذخیره کرده بود