بریده‌های کتاب hadieh day

《 من خانواده ای ندارم ، الایس. فقط آشپز رو داشتم. اون هم نمرده. اگه کسی منتظرم نباشه چی؟ اگه تنها باشم چی؟》 《فکر نکنم اینطوری باشه. اون طرف تنها یا با همی وجود نداره. فکر کنم فرق داره.》 《از کجا میدونی؟》 《نمیدونم؛ ولی ارواح تا زمانی که چیزی رو که اون‌ها رو به دنیای زنده ها پیوند میده حل و فصل نکنن، نمی‌تونن به راهشون ادامه بدن. عشق یا خشم، ترس یا خانواده. پس شاید این عواطف اون طرف وجود ندارن. درهرصورت، اونجا بهتر از اینجاست، ایزی. اینجا تسخیر شدست. حقت نیست اینجا گیر بیفتی.》

خودشیفتگی شدید نتیجه‌ی حس عمیق نفرت از خود است که در آن فرد با حمایت تصنعی از خود محافظت می‌کند، به خودش امتیازات بالا می‌دهد تا از همه بالاتر و بهتر به نظر برسد.

گاهی تمام ما فقط نیازمند یک یادآوری کوچک هستیم تا بدانیم زندگی ما تنها و تنها به دست خودمان ساخته یا ویران خواهد شد.

فقط زندگی نکن برای‌اینکه یک روز بمیری. بمیر برای اینکه به‌اندازه کافی زندگی کردی.

《 کاری کن تو رو دست کم بگیرن. کاری کن تو رو نادیده بگیرن تا زمانی که خودت بخوای دیده بشی 》

من مدت زیادی از عمرم را صرف این باور کردم که هیچ چیز هیچوقت واقعیت ندارد. تمام دوستی ها دروغین و تمام محبت ها حساب شده هستند.

مادرم می‌گفت:《نوری رو پیدا کن که روشنایی فانوست باشه. اون رو دو دستی بچسب؛ حتی زمانی که تاریکی احاطه‌ت کرده. حتی شدید ترین باد ها هم نمی‌تونن شعله‌ش رو خاموش کنن》

کسی که به راستی آقامنش باشد حتی اگر تمام هستی خود را ببازد نباید پریشانی در خود ظاهر سازد. قدر پول باید به اندازه‌ای نزد یک جنتلمن ناچیز باشد که نبودش نتواند آرامش او را برهم بزند. البته شرط نجابتِ حقیقی این است که اصلاً متوجه این لجنی که دور میز می‌جوشد و اوباشی که در آن لجن پول می‌جویند نشوی!

اگر زندگی‌تان به اندازه ی کافی طولانی باشد، خواندن صورت مردم را هم یاد خواهید گرفت. آن‌ها برایتان شبیه کتابی باز می‌شوند که زیر برخی خطاهایشان خط کشیده شده است و چیزهایی را هم بین خطوطشان پنهان کرده‌اند.