بریده‌های کتاب ریحانه رحمانی

به‌ نحوی احساس می‌کنم که دارم تاوانی را می‌پردازم، تاوان قانع نبودن به آن بخش از ماریا که مرا (موقتاً) از تنهایی نجات می‌داد. فوران غرور، شور و شوق افزون‌شونده به این‌که او فقط مال من باشد باید به من هشدار می‌داد که راه خطایی در پیش گرفته‌ام، راهی که سمت و مسیر آن را خودپسندی و نخوت تعیین می‌کرد.

زندگی یک رشته رنج‌هایی بود که مدام شدیدتر می‌شد و با سرعت پیوسته فزاینده‌ای به سوی پایانش، که عذابی بی‌نهایت هولناک بود می‌شتابید.

به اراده امکانِ انتخاب بدهیم. و این واقعیتی ست که در بخش اعظم زندگی انسان، هنوز، غریزه می‌گوید "آری"، اراده فریاد می‌کشد "نه" و انسان، غالباً، "آریِ" غریزه را همچون فرمانی تردیدناپذیر می‌شنود و می‌پذیرد و خود را از شر مشقات انتخاب آگاهانه‌ی ارادی خلاص می‌کند...

اندازه‌ی هیچ‌کس دست دیگری نیست، فقط خود آدم است که می‌تواند قاعده‌اش را بداند؛ برود در پستوی تنهایی خودش درون و برون خودش را با سرانگشت لمس کند، بفهمد اندازه‌اش چیست؟ کیست؟ کجاست؟همه این را نمی‌دانند؛ همه این را نمی‌بندند به کار؛ برخی انگشت‌شمار. ظرف و ظرفیت هر کسی هم دست خودش است. یکی انگشتانه‌ای به دست دارد، یکی هم دلش دریاست، آسمان آبی لاهوت، بیابان خسته‌ی ناسوت