بریده‌های کتاب پریا محمدنیا

چیزهایی در سرزمین من؛ همیشه بسیارند؛ همیشه هستند احزاب، فقر، و لحظه‌های جدایی.‌‌..

اندوهی که از اعماق تفکر سرچشمه نگیرد اندوه نیست عزای باطل و بی اعتباری به‌خاطر سرکوب شدن امیال فردی است. و انسان متفکری که گهگاه گرفتار اندوه نشود علیل و ناقص است دور از دریا، دور از توفان، دور از پرواز و دور از شکفتنِ روح است...

دردهایی هست که مال همه است و من آن دردها را هرگز پنهان نمی‌کنم اما دردِ قلب؛ مال هیچکس نیست به جز صاحبِ قلب.....

شناختنِ از دور مثل نشناختن است!

اما "عشق" هرکسی را به خود راه ندهد و به همه جائی ماوا نکند و به هر دیده روی ننماید. و هرچه عقل به پنجاه سال اندوخته باشد، عشق در یک دم آن جمله را بسوزاند...

ما در نظر یار حقیریم حقیریم اقرار به نقص، عینِ کمال است کمال است

به انتظار نبودی، زِ انتظار چه دانی؟!

به یاد افتادن، فرایندی ناهشیارانه و غیر ارادی است.

عشق به دیگری ضرورت نیست حادثه است. عشق به وطن ضرورت است نه حادثه. عشق به خدا ترکیبی‌ست از ضرورت و حادثه.

اگر عشق با حضورِ همین روزمرگی‌ها عشق بماند، عشق است....