بریده‌های کتاب پانیذ مالکی

ناپلئون جسد نارنجک‌انداز روسی را که صورتش در خاک فرورفته و با قفای سیاه شده به رو افتاده و یک دست سرد و منجمدش را باز کرده بود نشان داده گفت: چه مردان رشیدی!

اگرچه دستور داده شده بود که مجروحین را رها کنند مع‌ذلک بسیاری از آنان خود را به دنبال قشون می‌کشیدند و تقاضا می‌کردند که روی توپ ها بنشینند. در پای تپه پرچم‌دار هوسار رنگ پریده‌ای که یک دستش را با دست دیگر نگه داشته بود به سوی توشین آمد و تقاضا نمود که او را روی یکی از عراده های توپ سوار کنند. پرچم‌دار محجوبانه می‌گفت: سروان، برای رضای خدا دست من ضرب خورده است. برای رضای خدا مرا سوار کنید. من نمی‌توانم پیاده بروم.

در شهر بریون درباریان و تمام کسانی که با دربار ارتباط داشتند بار و بُنه خود را می‌بستند. قشون روس با شتاب و بسیار و بی نظمی فوق‌العاده از جاده می‌گذشتند. ارابه ها چنان جاده ها را مسدود ساخته بودند که حرکت با کالسکه امکان پذیر نبود.

به نظر می‌رسد که گویا بشریت قوانین نجات دهنده ی مقدس خود را، که عشق به هم نوع و عفو خطاکاران را توصیه می‌کند، فراموش کرده است و برخلاف این اصل لیاقت و شایستگی اصلی خود را در هنر جنگ و کشتار یکدیگر می‌پندارد.

شاهزاده خانم آهی عمیق کشیده گفت:" نه، پسرعموی عزیز! به خاطر خود خواهم سپرد که هرگز در این دنیا دیگر نباید انتظار پاداشی داشت، در این دنیا نه شرافت وجود دارد و نه عدالت. در این دنیا باید شریر و حیله گر بود."

شین‌شین گفت: اصولا چرا باید ما را شیطان وسوسه کند و به جنگ بناپارت بکشاند؟ و چرا ما باید با او جنگ کنیم؟ او شاخ اتریش را دیگر شکسته است، میترسم حال نوبت ما رسیده باشد.

راستی که همه ی مردان خودخواه‌اند! همه، همه خودخواه‌اند. او خود به دنبال هوا و هوسش می‌رود و خدا می‌داند که چرا می‌رود، مرا رها می‌کند و تنها در دهی محبوس می‌سازد.

نمی‌فهمم، اصولا نمی‌فهمم که چرا مردان بدون جنگ نمی‌توانند زندگانی کنند؟ چرا ما زن‌ها این چیزها را نمی‌خواهیم، به این چیز ها احتیاج نداریم؟

اما پیوسته در جریان تاریخ زمانی فرا می‌رسد که آن کسی که جرئت گفتن دو و دو چهار می‌شود را داشته باشد، مجازاتش مرگ است.

گاهی تمایل داری کسی با تو در مورد هرچیزی صحبت کند زیرا این کار نشان می‌دهد که در جایی اهمیت دارید. گاهی مشکل این نیست که مهم نیستی بلکه دیده نشدن توست.

سانگ، برادر ارشدم می‌گوید اعتماد به زحمت به دست می‌آید؛ اگر به کسی اعتماد کنی مثل این است که چاقویی برای زخمی کردنت به دستش بدهی.

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت سر گذاشته ای بیشتر از روزهای جلو رویت است و نمیفهمی چطور انقدر زود گذشت.

خوشحالی دائمی نباید هدف ما باشه چون زندگی بهمون این اجازه رو نمیده در واقع ما باید بتونیم هم احساسات خوشایند و هم احساسات ناخوشایند رو تجربه و احساس کنیم و برای سلامت روانمون بتونیم تعدیلش کنیم.

بعضی وقتها بریت ماری وسایل را سر جایشان می‌گذارد چون لازم است این کار را کند، و بعضی وقت‌ها این کار را عمدی می‌کند چون دوست دارد کِنت صبح ها اسمش را صدا بزند.

تعداد آدم‌هایی که من واقعا دوستشان داشته باشم زیاد نیست،تعداد کسانی که نظر خوبی درباره‌ی شان دارم از آن هم کمتر است. من هرچه بیشتر دنیا را میشناسم از آن ناراضی تر میشوم، آدم ها شخصیت ناپایداری دارند و نمی‌شود روی ظواهر لیاقت با فهم و شعورشان حساب کرد.

فدایی، یک عضو اسماعیلیه بشمار می‌آید. او می‌بایستی بی چون و چرا ار تمام دستورات رهبر و فرمانده کل خود اطاعت کند و هر لحظه آماده باشد خودش را قربانی او نماید و اگر جانش را در این راه از دست داد، آن وقت شهید محسوب می‌شود و اگر زنده ماند، در این صورت به او "داعی" خواهند گفت که لقب پر افتخاری است و شاید هم خیلی فراتر از آن...

بین زندگی و مرگ کتابخانه‌ ای هست. در این کتابخانه قفسه ها تا ابد ادامه دارن. هر کتاب این فرصت رو میده تا زندگی دیگه ای رو تجربه کنی که میتونستی داشته باشی، فرصت اینکه ببینی اگه انتخاب های دیگه ای میکردی، زندگیت چطوری میشد؟ اگه به تو زمان داده می‌شد تا حسرت های گذشته رو اصلاح کنی، آیا کار متفاوتی میکردی؟

امان از دست مردها! چه نژاد عجیبی هستیم. قادریم دنبال هر زنی بیفتیم و با هر زنی عشقبازی کنیم، اما اگر زن‌مان مقابله به مثل کند، مثل شیر زخمی می‌غریم.

باید در این دنیای پر از خودخواهی ها انتظار دریافت ضربه های سختی را داشته باشد و یاد بگیرد چگونه در برابر آن‌ها از خودش دفاع کند. در آینده آنچه را می‌خواهد همیشه بدست نخواهد آورد.