بریده‌های کتاب یوسف

امام علی علیه السلام می‌فرماید: «به هنگام خشم، نه تصمیم، نه تنبیه، نه دستور.»

«کند کردن حرکت عمومی کشور با ایجاد یأس»، یکی دیگر از گناهان ما است. مردم را مأیوس کنیم، نیروی محرّکه را مأیوس کنیم و افق را در چشم آن کسانی که بایستی با شوق و امید جلو بروند، تیره و تار نشان بدهیم؛ این کند کردن حرکت مردم است؛ این یک گناه بزرگی است.

مگر می‌ شود باور کرد که عده ای در داخل بی‌رحم تر از دشمنی شده باشند که مارا محاصره کرده است؟ (....) «ظلم نزدیکان از لبه شمشیر آهنین دردناک‌تر است.»

دعا، يعنى خواستن و خدا را خواندن. خواستن، يعنى اميدوارى. تـا اميـد نداشته باشيد، از خدا چيزى را درخواست نمى كنيد. انسان نااميد كـه چيـزى طلب نمى كند.

ناراحت بودم از ناراحتی اش و داشتم با خودم می‌گفتم چطور توقع داریم که خدا راه را برایمان باز کند، اگر خودمان راه قلب هایمان را به روی هم باز نکنیم.

اينكـه انسان همين طور طبق عادت چيزى را بر زبان بيـاورد و مطالبـه اى را ذكـر كند- خدايا ما را بيامرز، خدايا پدر و مادر ما را بيامرز - بـدون اينكـه در دل خود حقيقتاً حالت طلبى را احساس كند، اين دعا نيست؛ لقلقـه ى لـسان است.

دعا يعنى چه؟ در واقع خدا را نزديك خود احساس كردن و حرف دل را با او در ميان گذاشتن.

هیچ می‌دانید چرا مردم با پیغمبران زمان خودشان مخالف بوده‌اند؟ چرا هر پیغمبری که پیدا می‌شود زیاد مخالف پیدا می‌کند؟ چرا پیغمبرها در زمان خودشان از ما کمتر مرید داشته‌اند؟ این قضیه، رمزی دارد. رمزش این است که آنها با نقاط ضعف مردم مبارزه می‌کردند و ما از نقاط ضعف مردم بهره‌برداری می‌کنیم. آنها می‌خواستند آن معایب و آن نقاط ضعف را اصلاح کنند و از بین ببرند و ما معمولاً می‌خواهیم از همان معایب و همان نقاط ضعف بهره‌‌برداری کنیم. برای اینکه بانی مجلس را راضی کنیم، برای اینکه مستمعین را راضی کنیم، مطابق میلشان حرف می‌‏زنیم نه مطابق مصلحتشان. ما می‌فهمیم فلان قصه دروغ است و بعلاوه سبب گمراهی و ضلالت و غرور بی‌جای مردم می‌شود، اما چون فکر می‌کنیم اگر بگوییم نظر مستمعین را جلب می‌کنیم می‌گوییم.

فلسفه عزاداری حسین بن علی اینهاست، و الّا چه فایده‌ای به حال حسین بن علی که برایش گریه بکنیم؟ او چه احتیاجی دارد به گریه ما و شما؟ حسین بن علی می‌خواهد نام او، مکتب او زنده باشد، در مکتب او با هر باطلی بجنگیم، با کمونیزم بجنگیم؛ با ظلم، با بی‏‌عدالتی، با فساد، با فحشا، با قمار، با مُسکرات مبارزه کنیم.

ما امروز دو خطر بزرگ داریم، دو خطر بزرگ متوجه عالم اسلام است. (....) آن دو خطر یکی کمونیزم است و دیگر صهیونیزم یعنی خطر جهود؛ یکی کفر صریح است و دیگری نفاق. این دو در تمام کشورهای اسلامی بساط جاسوسی خود را پهن کرده‌اند. خدا می‌داند که در سال چند میلیون دلار برای این کار صرف می‌شود. این دوتا شاهرگ اسلام را می‌‏زنند، مثل دو تیغه قیچی به کار افتاده‌اند که ریشه اسلام را ببُرند. مسلمانان باید کاملاً هوشیار باشند و به این دو خطر توجه داشته باشند.

«فاجعه اندلس» پانصد سال پیش چنین فاجعه بزرگی بر اسلام و مسلمین وارد شد (در حدود سنه نهصد. در سال هشتصد و نود و هشت خاتمه پیدا کرد)؛ یکی از مراکز تمدن اسلامی از آنها گرفته شد، این همه آدم کشته و سوزانیده شد، مسیحی‌ها یکجا سه هزار نفر را سوزاندند و آتش زدند، از یک عده دویست هزار نفری مسلمان که می‌خواستند مهاجرت کنند و خود مسیحی‌ها به آنها اجازه مهاجرت داده بودند صد هزار نفرشان را در بین راه کشتند. گوستاو لوبون که‏ خودش مسیحی است می‌گوید جنایاتی که در اسپانیا مسیحی‌ها به مسلمان‌ها کردند در تاریخ دنیا نظیر ندارد.

آیا شما اطلاع دارید که در دنیا بر سر مسلمانان چه می‌آید؟ آیا از سیاست خارجی عالم اسلام یک کلمه باخبرید؟ همه اینها را باید خطیب به مردم بگوید. مثلاً حادثه الجزایر پیش آمده. این حادثه را اولین بار خطبا باید به اطلاع مردم‏ برسانند، نه اینکه خطبا سکوت کنند یا اگر هم بگویند بعد از این باشد که دنیا را پر کرده و روزنامه‌ها هر روز می‌‏نویسند. آنها باید نماینده مخصوص به الجزایر بفرستند و اخبار دست اول را بگیرند.

همیشه حق و باطل در برابر یکدیگر هستند، جامعه همیشه بر سر دو راهی حق و باطل است.

مگر می‌شود مردم را با تطمیع گریاند؟! اگر این جور است شما بیایید به یک عده مردم بگویید در یک جا جمع بشوند و بگویند به هریک از شماها چک هزار تومانی می‌دهیم به شرط اینکه بنشینید نیم ساعت برای فلان شخص، مثلاً برای شاه عباس گریه بکنید. اگر گریه کردند! مگر می‌شود چنین چیزی؟! گریه احساسات می‌خواهد. انسان تا متأثر نشود گریه نمی‌کند. یا باید حزن داشته باشد یا باید شوق داشته باشد. در مردم واقعاً یک نوع احساساتی حقیقی نسبت به سیدالشهداء هست، واقعاً امام حسین را دوست دارند و به او عشق می‌‏ورزند و از سوز دل برایش اشک می‏ریزند. در این محرم و صفر خروارها اشک از مردم ریخته می‌شود، در غیر محرم و صفر چقدر ریخته می‌شود! تا حزنی نباشد، تا اندوهی نباشد، تا عشقی نباشد، تا شوقی نباشد، تا احساساتی نباشد که گریه نمی‌آید.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام: زندگی در این است که بمیرید اما غالب و قاهر و پیروز، و مردن در این است که زنده باشید اما مقهور و مغلوب و توسری‏‌خور.

محاصره از آن بچه های کوچکی که پشت نیمکت می‌نشستند، مردانی ساخته که سلاح به دست می‌گیرند و به استقبال مرگ می‌روند و به سمت شهادت می‌روند.

نمی‌دانند که تکلیفشان چیست و سرنوشتشان چه می‌شود. نمی‌دانند به کنکور می‌رسند یا نه. اما درس میخوانند. مطمئن نیستند که به امتحان می‌رسند؛ اما اجازه رویا که دارند. ندارند؟

ما به همه چیز راضی شده ایم؛ اما هرگز به این راضی نمی‌شویم که فراموش بشویم. (....) چون ما زندگی را دوست داریم. (....) امیدوارم رویای ما زودتر از رویای محمود درویش محقق بشود؛ چون ما زندگی را دوست داریم، اگر راهی به سمت آن داشته باشیم!

جمله ها وا می‌روند و قلم یاری نمی‌کند برای وصف این جنگ وحشی. کسی که در سختی زندگی کرده، شبیه کسی که آن را فقط تصور می‌کند نیست. قدیمی ها خوب گفته اند؛ اصلا انگار فقط برای این حال و روز ما گفته اند: «شنیدن کی بود مانند دیدن.»

نمی‌توانم بگویم که چه گذشت بر ما و چطور قدرت ما از توان ما بیشتر شد.