بریده‌های کتاب نیما

غرور برای افراد بی بضاعت چیز مفیدی نیست، آقا.

سر آرلان، هر روز دم غروب می گفت، کی می دونه فردا چی برامون توی آستین داره.

«بهشت و جهنم هیچکدام انسانی نیستند.»

هیک فکر میکنید من از چی می ترسم؟ چشمانش را باز میکند و می گوید: «سعی کردن. گاهی وقتی چیزی را با تمام وجود می خواهیم، از شکست بیشتر می ترسیم تا از نداشتن آن چیز.»

در شجاعت و قدرت، نوعی زیبایی وجود دارد. -نه مثل زیبایی(ظاهری) تو. میگوید: نه، نه. نه مثل زیبایی من. زیبایی تو هرگز از بین نمی‌رود.

در زندگی، معمولاً سخت ترین تصمیم ها را باید بیش از یک بار گرفت. اما هر بار، گرفتنش آسان تر می شود.

زبان مجیزگو ممکن است او را به شکل آنچه شنونده ‌اش می خواهد درآورد، اما در این فکرم که وقتی شنونده از آنجا برود، چه بر جای می‌ماند؟ آیا او زیر تمام لایه‌هایش، شکلی واقعی دارد ؟

هیچ کس به راستی زندگی نمی کند مگر به ترکیب عشق و اشتیاق برسد.

نژاد واقعاً هوشمند بعیده که دشمن خو باشه.

اما اصلا چرا بهشت یا جهنم ؟ چرا اینها تنها احتمالات اند؟ شاید انتخاب دیگری هم باشد...

دوزخ در برابرم است. دوزخ در برابر همه‌مان است، نادیده، سر خم هر راهی. پروردگارا، آیا هنوز زمان نجات ما فرا نرسیده؟ آیا بسیار باید صبر کنیم ؟ آیا بیهوده باید صبر کنیم ؟

میخوام با مردم زندگی کنم. ناتی، قبلاً فکر می کردم مردم هیچ اهمیتی ندارن، اما دارن. دست تنها نمیشه موفق شد.

موسیقی راه دیگر فکر کردن است یا شاید فکر کردن شکل دیگر موسیقی

پیتر دست دراز کرد و دست لولا را گرفت. برای هیچ کدامشان مهم نبود کسی ببیندشان. تمام عمرشان به آنها یاد داده بودند که احساس عاطفی احساسی ناشایست است؛ اما حالا می‌دانستند دروغ بوده. دوست هم بودند و همدیگر را دوست داشتند.

دکتر گفت: « باید توضیح بدم که شرطی سازی ابزاریه که با کمک اون هر سازواره‌ی زنده ای یاد میگیره با دنیای اطرافش به موثرترین شکل ممکن تعامل کنه و بیشتر از هر چیزی از درد بپرهیزه و به لذت برسه.» ⬅️ داشتم با خودم فکر میکردم که گویا در این روزهای ایران، چنین دکترهایی با چنین تفکراتی اداره کننده نظام سیاسی هستند و گویا ما هم به این شرطی سازی بسیار خوب پاسخ گفتیم...!!!

مرگ برای بیرون کشیدنت از زندگی هزار در دارد و من یکی پیدا خواهم کرد.

ما فقط یک نفر نیستیم، بلکه انبوهی از مردمان هستیم.

کارمند موزه سرش را خم کرد. ((قربانی. این یه...باور...منسوخه، این طور نیست ؟ در این دنیای مدرن؟ . ‌. ‌. ...... تازه به دوران رسیده های جوان شهر. فقط چون پا به دنیای مدرن گذاشته ایم، رنجمان به پایان رسیده؟ عشق و فقدان به پایان رسیده ؟ جنگ ها به پایان رسیده ؟ وقتی پدر یا مادری تا پای جان برای سیر کردن شکم بچه هایش کار میکند چه؟ قربانی نکرده؟

بعضی ها تصور میکنن که تفاوت بهشت و جهنم فقط تو موقعیت جغرافیایی شونه. اما اینطور نیست. در واقع تفاوت در ساکنین شونه.

((چگونه می توانی، همواره برای مرگ آماده باشی؟)) «به آن چه بودایی ها انجام می دهند عمل کن. هر روز، پرنده کوچکی را روی شانه ات تصور کن که می پرسد: آیا امروز همان روز است ؟ آیا آماده ام؟ آیا لازم است همه این کارها را انجام بدهم ؟ آیا همان انسانی هستم که میخواهم باشم؟»