بریده‌های کتاب nil

تو برای من مظهر کس دیگر بودی، میدانی هیچ حقیقتی خارج از وجود خودمان نیست. در عشق این مطلب بهتر معلوم میشود، چون هر کسی با قوه‌ی تصور خودش کس دیگر را دوست دارد و این از قوه‌ی تصور خودش است که کیف میبرد نه از زنی که جلو اوست و گمان میکند که او را دوست دارد. آن زن تصور نهانی خودمان است، یک موهوم است که با حقیقت خیلی فرق دارد.

دلتنگی قلبم را می‌درد، اندوه آن را پاره‌پاره می‌کند. شما آن‌جا هلاک می‌شوید و همان‌جا در دل زمین خاک‌تان می‌کنند و هیچ‌کسی نیست که برای‌تان زاری کند!

پس دل‌تان نمی‌خواهد بروید و آن‌ها دارند به زور می‌برندتان، پس دل‌تان برایم می‌سوزد، پس دوستم دارید! اما پس از این چه، پس از این با چه کسی دم‌خور خواهید بود؟ حالا دیگر قلب کوچک‌تان اندوهگین و رنجور و سرد خواهد بود.

وای که بهتر بود آن‌ها قلب مرا از سینه بیرون می‌کشیدند تا این‌که شما را از من بگیرند!

کارهای نیک بی‌پاداش نمی‌مانند و نیکوکار همیشه تاج عدالت خداوندی را بر سر می‌گذارد، دیر یا زود.

آدم‌های ثروتمند دوست ندارند بیچارگان با صدای بلند از بخت بدشان مویه و زاری کنند، می‌گویند آرامش‌شان را بر هم می‌زنند، آخر آن‌ها مزاحم‌اند! البته فقر همیشه مزاحم است، حتماً ناله‌های از سرِ گرسنگی آن‌ها مزاحم خواب ایشان است!

در خاطراتم چیزی وجود دارد که نمی‌شود توضیحش داد، خاطره‌ها ناخودآگاه چنان قدرتمند مرا به خود سرگرم می‌کنند که ساعت‌ها به تمام محیط اطرافم بی‌حس می‌شوم و هر چیز واقعی را فراموش می‌کنم. هیچ احساسی در زندگی کنونی‌ام نیست، زندگی هیچ حسی، چه خوشی چه دشواری یا غم، به من نمی‌دهد که چیزی مشابه را از گذشته به یادم بیاورد، مخصوصاً از کودکی‌ام، کودکی طلایی‌ام! منتها بعد از چنین دقایقی همیشه حالم بد می‌شود. انگار ضعیف می‌شوم، خیال‌بافی‌ها خسته‌ام می‌کنند.

گاهی دقایقی را تجربه می‌کنم که خوشحالم از تنها بودن، تنها بودن و غصه خوردن، تنها بودن و اندوهگین بودن بی‌هیچ شریکی و چنین دقایقی دارند بیش‌تر و بیش‌تر به سراغم می‌آیند.

فهمیدم که بدتر از دیگران نیستم؛ فقط نمی‌درخشم، جلایی ندارم.

آدم بیچاره، آدم بدگمانی است؛ این عالم را جور دیگری می‌بیند و با خجالت اطرافش را نگاه می‌کند، با شرم دوروبرش را می‌پاید. به هر کلامی به‌دقت گوش می‌دهد نکند درباره‌ی او حرف می‌زنند.

بدبختی بیماری مسری است.

می‌پرسی چرا این کار را کرد؟ برای این‌که من آدم صلح‌جویی بودم، برای این‌که آرام بودم، و برای این‌که مهربان بودم! با اخلاق آن‌ها جور در نمی‌آمدم، برای همین این بلاها سرم آمد.

در بهترین دقیقه‌ها هم همیشه چیزی غمگینم می‌کند. و این‌که چرا گریه می‌کردم دلیلی ندارد؛ خودم هم نمی‌دانم چرا مدام گریه‌ام می‌گیرد.

با خودم فکر می‌کنم. چه بر سر زندگی من خواهد آمد، سرنوشتم چه خواهد شد. سخت است که نه آینده‌ای دارم، نه به چیزی دلم قرص است. حتی نمی‌توانم پیش‌بینی کنم چه بر من خواهد رفت. به پشت‌سرم هم می‌ترسم نگاه کنم، گذشته چنان از اندوه دمادم است که عقبِ یک خاطره رفتن قلبم را تکه‌تکه می‌کند. قرنی نیاز است برای گریستنِ من از دست آدم‌های بدی که نابودم کردند!

همه‌ی ما دیوونه به دنیا می‌آیم. بعضی‌ها همون‌طور باقی می‌مونند.

به درخت نگاه می‌کند. بدبختی یه تکه طناب هم نداریم.

+ من بدبختم. - واقعاً! از کی؟ + یادم رفته. - این حافظه چه بازی‌هایی که نمی‌کنه!

اشک‌های دنیا کمیّت ثابتی داره. چون هر کسی که گریه کنه، جای دیگه یه نفر دست از گریه کردن برمی‌داره. در مورد خنده هم همین‌طوره.

چند جرعه از جام عشق را جبران زندگی‌ای سراسر رنج می‌سازد.