بریده‌های کتاب سایه

آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی فهمد.

عشق و هراس سر کوفته او را از درون می خورد و پوک می کرد. عشق به آدمی ناشناخته و هراس از آدم های آشنا.

چه می خواست که به او بگوید خودش هم نمی دانست. هر حرف شاید مثل تیر خطا او را فراری می داد و در گرد و غبار پی اش دیگر محال بود که او را ببیند.

تنهایی و غم غربت در جانش چنگ انداخت، غربتی که در میان شهر آشنا گریبانش را گرفته بود. چقدر انسان تنهاست. مثل پر کاه در هوای طوفانی.

اما وقتی که شب می آمد، همه غصه ها و رنج ها می آمدند.

فکر می کرد آدم ها بیهوده راه می رودند . همه چیز جور دیگری بود، رنگ ها واقعی نبودند و زمان کند می گذشت.

خودتان او را بالا برده اید، و حالا پایین آوردنش خیلی سخت است.

توی این مملکت پیش از این که به سی سالگی برسیم تباه می شویم .

نمی دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می شود حس کرد .

یکی از مستقیم ترین راه های ما برای تلاش جهت دانستن آنچه در سر مردم می گذرد، این است که از آن ها بخواهیم خودشان به ما بگویند. البته این کار دشوار است، زیرا مردم همیشه نمی دانند چه در سر دارند؛ چه برسد به اینکه آن را بیان کنند.

شکست بعد از پایمردی دراز مدت به مراتب باشکوه تر است از تلاش نکردن و شکست نخوردن.

اما داروتیا همه چیز را به یاد سپرد، همان طور که همه ما به وضوح برهه هایی از زندگی مان را به یاد می سپاریم که در آن ها امیدی خوش می میرد یا انگیزه ای نو زاده می شود .

ما حتی از پذیرش کامل اعترافات حقارت بار خودمان هم به خشم می آییم، چه رسد به این که کاملا واضح و شمرده، از دهان یک ناظر نزدیک، زمزمه های آشفته کننده ای را بشنویم که می کوشیم بیمارگونه بخوانیم شان و چنان علیه شان موضع می گیریم که انگار موجب حیرت شده اند!

به این ترتیب، آدم در بیم و امیدها و حق شناسی های اطرافیان جایی پیدا می کند. قدرت هم چیزی است که وقتی وارد این محدوده ظریف بشود خودش را تکثیر می کند.

اما اگر کسی با دقت به تلاقی بی سر و صدای سرنوشت ها نگاه کند، زمینه چینی آهسته تاثیرگذاری زندگی یکی بر زندگی دیگری را می بیند که حاکی از بازی حساب شده ای است با ما که بی اعتنا یا با نگاه سرد به هم نوع ناآشنای خود می نگریم . سرنوشت ، که بازیگران نمایش مان را در مشت خود گرفته است ، با نیشخند تماشا می کند ...