بریده‌ کتاب‌های نرگس

آری ، بگذاریم کسانی همواره آماده باشند که رنج و زحمت عاشقانه زندگی شان را صرف نشان دادن وفادارانه چیز های معمولی کنند ... کسانی که زیبایی را در همین چیز های معمولی می جویند و خوش دارند که نشان دهند چه مهربانانه نور آسمان بر آن ها می تابد .

بله ، خداروشکر که احساس بشر شبیه رود های خروشانی است که خاک را متبرک می کنند ... احساس بشر منتظر زیبایی نمی ماند ، بلکه با نیرویی مقاومت شکن جاری می شود و با خودش زیبایی به ارمغان می آورد .

گفتن کذب بسیار آسان است ، گفتن حقیقت بسیار دشوار .

روح آدمیزاد چیز بسیار بغرنجی است .

ضعف و خطا را باید بخشید ... افسوس که ضعف و خطا همزاد ما آدمیان است !

آدم وقتی عاشق می شود ، چه خیالاتی دارد ! چقدر احمق می شود .

آدم به مادر یا پدر یا خواهر یا خاله اش فکر نمی کند . آنها فقط وجود دارند . مهم نیست که چجوری . کسی به اعضای خانواده اش مثل بقیه افراد فکر نمی کند . حتی از خودش نمی پرسد چطوری هستند .

هرگز در حضور کسی که مخفیانه عاشقش هستید سکوت نکنید . سکوت همه چیز را بر ملا میکند .

چرا باید برگ ها و حتی خود من بخاطر آرزوهایی که بر باد رفته و فرصت هایی که گذشته اند این قدر دست و پا بزنیم.

اصلا مثل اینکه همیشه چیز های آزار دهنده برای آدم بهترند . شاید چند بار که نابود شوی دیگر انقدر اذیت نشوی ، اما تحمل اولین نابودی خیلی عذاب آور است .

غم و اندوه ، پایدار نیست ؛ چرا که گذر زمان به ما یاد می دهد که همه چیز گذراست و اگر به پشت سرمان نگاه کنیم از غصه خوردن هایمان تعجب می کنیم .

هیچ فایده ای ندارد که بخواهی همه را راضی نگه داری...

او داشت یاد می‌گرفت که شاید تو با خانواده‌ات بجنگی ، قبولشان نداشته باشی و حتی از آنها متنفر باشی ، اما همیشه چیزی تو را به آنها وصل می‌کند . انگار رشته‌های درونی‌تان به هم گره خورده ، خون ، همیشه غلیظ‌تر از آب است .

در ضمن درخت‌ها بر خلاف انسان‌ها روز به روز صمیمی‌تر می‌شوند . علاقت در ابتدا هر قدر هم که کم باشد ، به مرور بیشتر و بیشتر می‌شود و بعد از چند سال به نهایت می‌رسد و می‌توانی در تمام فصول از بودن در کنارشان لذت ببری .

من از بودن کنار تک تک متعلقات کوچکم لذت میبرم . آنها برایم معنایی دارند که برای دیگران ندارند .

باقی عمر ، همه مان اسیر چیزی هستیم ؛ رسم و رسوم ها ، پیمان ها ، اهداف و بستگان .