بریده‌های کتاب سایه

ما باید رفتار انسانی را آن گونه که هست بپذیریم، نه آن گونه که آرزو داريم باشد .

زندگی با وجود غم ها و اندوه هایش ، زیباست . انگار هر روز این حقیقت برایم تازه می شود و زیبایی ها را واضح تر می بینم ِ در دنیا برای ما چیز های زیادی در نظر گرفته شده ، به شرط آنکه چشمی برای دیدن و قلبی برای عشق ورزیدن و دستی برای جمع کردن داشته باشیم- در هر و مرد و زنی هست- در هنر و ادبیات هست ، همه جا هست ، حتی در فقیر ترین و محدود ترین زندگی چیزهای زیادی برای لذت بردن و شاد شدن و شکر گزار بودن هست .

میوه درخت آگاهی ، شاید در دهان خورنده اش طعمی تلخ بر جا گذارد اما چیزی در مزه اش هست که نه می توان فراموشش کرد نه شبیهش را پیدا کرد .

هر وقت کسی خواست بفهمد چقدر تغییر کرده- خواه مثبت ، خواه منفی- باید بعد از مدتی ، از جایی که قبلا زندگی می کرده ، دیدن کند . آنجاست که در هر جاده ای ، با دیدن هر آشنایی و با یادآوری هر خاطره ای ، خود قبلی اش را می بیند . آن موقع است که ایدئال ها، دیدگاه ها ، امید ها و باور های گذشته اش را در تضادی تند با اکنون می بیند .

دلم برایش خیلی تنگ می شود ، اما خیلی سریع دارم یاد می گیرم چطور با این جدایی ها کنار بیایم ، درست مثل کنار آمدن با بسیاری از دشواری های اجتناب ناپذیر زندگی بشر .هیچ وقت از آنها بی نصیب نمی مانی پس بی فایده و احمقانه است که به خاطرش فرسوده شوی . "عشق سابق می رود و عشق تازه می آید " را باید آویزه گوش کرد- البته اگر بشود عملی اش کرد . اما گاهی نمی شود عملی اش کرد ، در چنین مواقعی باید در عزای آنچه از دست رفته است به سوگ نشست . در همین حین ، زمان به حرکتش ادامه می دهد و ما به ناچار باید همراهش برویم و لحظه به لحظه از آنچه بر جا گذاشته ایم دور شویم . و همین پیشروی بالاخره برایمان آسایش به ارمغان خواهد آورد- یا حداقل آن قدر ما را جلو می برد تا خستگی و دردمان را فراموش کنیم و برای چشم باز کردن به روی زندگی جدیدی که انتظارمان را می کشد آماده شویم- شاید که در آن ، به آنچه از دست داده ایم دست پیدا کنیم .

با طبیعت سرم را گرم می کنم تا زندگی واقعی ، دل مرده ام نکند که اگر بخواهم حرفش را بزنم واقعا نمی دانم چه بگویم و چگونه بگویم . فقط این را می دانم و می فهمم که هر روز که می گذرد از زندگی بهره ی کمتری می برم- انگار طمعم برای داشتن چیزی که مال من نیست ، بیشتر می شود .

البته دل خوشی هایی هم دارم که ربطی به طرافیانم ندارد و هیچ کس نمس تواند آنها را از من بگیرد- کتابهایم را دارم- کلید های همیشگی ورود به دنیای سحر و جادو .

نمی دانید وقتی به حماقتم فکر میکنم چقدر از خودم بدم می آید . در دریایی از حس حماقت و پشیمانی دست و پا می زنم ، و کنار اینها تمام وجودم علیه تقدیری که خودم رقم زده ام شورش کرده . حالا دیگر خوب می دانم اشتباهم از کجا شروع  شد . از آنجایی که قانون ثابتی را نادیده گرفتم که می گویند بدون عشق واقعی ، هر وصلتی تبدیل به زنجیری نفرت انگیز و آزاردهنده می شود و روح را می ساید و می خورد .

اتاقی که در آن می خوابی ، خیال بافی می کنی ، غصه می خوری و ذوق می کنی ، با زندگی ات گره می خورد و برای خودش صاحب شخصیت می شود .

... آدم وقتی زخم عمیق برداشته باشد ، به سوزش یک سوزن اهمیت نمی دهد .

من زن مغروری بوده و هستم . حاضرم بمیرم ولی کسی نفهمد درونم چه می گذرد که به من ترحم کند یا دستم بیندازد . می دانم هیچ کس چیزی نفهمیده . داخل خانه که مثل همیشه هستم ، شاید کمی ساکت تر و جدی تر . بیرون هم خود همیشگی ام هستم . می گویم و می خندم و در گفت و گو ها شرکت می کنم و با ردای غرورم ، آنچه من را از درون می پوساند ، پنهان می کنم .

با این حال دائم به خودم یاد آوری می کردم که نباید انتظار داشته باشم او بی عیب و نقص باشد ؛ چون خودم هم این طور نیستم . با خودم می گفتم که شخصیت آدم ها نه به عیب های کوچکشان ، بلکه به عقل و شعورشان به طور کلی ، بستگی دارد . اما از طرفی احساس می کردم آنچه باعث می شود بتوان دیگران را سنجید نه فقط عقل و شعور ، بلکه حسی غریزی است ...

کاری برای انجام دادن ندارم ، بنابراین تصمیم گرفتم دفتر  خاطراتم را سیاه کنم مبادا پلیدی ای که خداوند آن را به دست های بیکار نسبت می دهد ، بر من چیره شود .

مثل اینکه همیشه بابت هر خوشی ای باید مکافات پس داد . برای من که همیشه این طور بوده- حتی گاهی مکافاتش بیشتر بوده .

سفر رفتن تا وقتی تمام نشده خیلی خوب است ، ولی بالاخره روز بازگشت هم فرا می رسد .

... اما مشکلات ، انگیزه ام را از بین برده اند . "محدود و محصور و محکوم " شده ام و اصلا نمیتوانم به کار های مورد علاقه ام برسم .

مردم به این موفقیت های کوچک من حسادت می کنند و می گویند "کاش جای تو بودیم " و از اینجور حرفا وقتی این چیز ها را می شنوم لخند تلخی روی لبم می نشیند . خبر ندارند برای رسیدن به هر موفقیتی باید چند شکست را تحمل کرد . فقط پیروزی ها را می بینند و فکر می کنند همیشه همین طور بوده .