بریده‌های کتاب نوا

Sometimes you gotta excise a wound before it can heal

بهم گفتی راه رفتن مثل خرچنگ‌ها خیلی خاصه، چون مناظر رو یک‌وری می‌بینیم و دنیا بزرگ‌تر از حالت طبیعی دیده می‌شه. یک‌وری راه رفتن دید وسیع‌تری به آدم می‌ده. بهم گفتی اگه فقط جلو را نگاه کنی، محدوده دیدت خیلی باریک می‌شه. برای همین وقتی مستاصل می‌شم یا نمی‌دونم چی‌کار کنم، تلاشم اینه که محدوده دیدم رو وسیع‌تر کنم. شونه‌هام رو شل می‌کنم و مثل خرچنگ‌ها یک‌وری راه می‌رم.

موضوعی که باید درباره زن‌ها بدونین اینه که ممکنه به نقطه خاصی برسن که یه‌هو هر مسئله کوچیکی که آزارشون می‌داده، براشون به چیز تحمل‌ناپذیری تبدیل بشه، به همین سادگی.

موجوداتی که نمی‌توانند با محیط پیرامون خود سازگار شوند از بین می‌روند. گزینش طبیعت یعنی همین.

«دوست داشتن» فعل بسیار خوبی است. چیزی که می‌تواند مردم را نجات بدهد.

هیچ ضمانتی برای قطعیت هیچ‌چیزی وجود نداره. ولی روی دیگه اینکه هیچ ضمانتی نیست، اینه که هیچ قطعیتی هم توی بی‌مصرف بودن چیزی نیست.

چرا همیشه از والدی که بچه را به دنیا آورده است انتظار می‌رود که از لحاظ شغلی بیشترین فداکاری را بکند؟

رضایت ذهنی و احساسی‌ای که از کتاب‌فروشی به دست می‌آرم از سود مالیش بیشتره.

می‌دانم هرجا کار کنم، دلهره روابط انسانی چیزی نیست که بتوانم به راحتی از چنگش فرار کنم.

تشخیص نحوه رفتار کردن با آدم ها برایم دشوار است.

تو دنیایی که آدم نمیدونه بعدش چه اتفاقی می‌افته، من فقط کاری رو میکنم که حالا از دستم برمیاد.

مشاغل می توانند نشانه ای از شخصیت افراد باشند؛ مسیری میان‌بر برای توصیفشان، اما فقط به شکلی محدود و کلیشه ای.

شاید هنگامی که پای غم و عذابی به میان می آمد که خودمان را مسئولش می‌دانستیم، هیچ درست و غلط، یا سیاه و سپیدی وجود نداشت؛ شاید تمام آنچه وجود داشت فقط گستره ای از طیف خاکستری بود.

پای آدم ها که به میان می آمد کاملا گیج می‌شدم. ساده تر بود وانمود کنم اصلا وجود ندارند.

گاهی اوقات سکوتی همراه با درک، بهتر از مشتی کلمات بی معنی بود.

ما می خواهیم دوست داشته شویم؛ اگرنه، مورد تحسین قرار بگیریم؛ اگرنه، ازمان بترسند؛ اگرنه، مورد نفرت و تحقیر واقع شویم. ما به هر قیمتی می خواهیم حسی را در دیگران برانگیزیم. روح ما از تهی بودن گریزان است؛ و به هر بهایی طالب ارتباط با دیگران است.