بریده‌های کتاب نرگس عمویی

یک بار پدربزرگ پارک به مادرم گفت:« توی یه کپه سنگ، همه که نمی‌تونن سنگِ بالایی باشن، بعضی‌ها باید سنگ زیری باشن که بالایی‌ها رو نگه دارن.»

دیوانه‌تر از همه، بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

این است فریاد ما، این است آرزوی ما: صلح در تمام دنیا.

سخنان محبت‌آمیز پدر و مادر باعث دل‌گرمی ساداکو شد و ترسش ریخت، با خود فکر کرد: آن‌ها من را دوست دارند و همین برایم کافی است. مهم نیست چه پیش بیاید.

با وجودی که بمب اتمی نه سال قبل بر روی شهر هیروشیما انداخته شده بود، هنوز هم بسیاری از مردم بر اثر این بیماری جان می‌سپردند.

از جنگیدن خسته‌ام. همهٔ عمرم جنگیدم. فقط می‌خوام از یه‌چیز مطمئن باشم؛ این‌که صبح که بیدار می‌شم، درخت انجیرم هنوز درخت انجیر من باشه. همین.

شرایطی که مرا به ارتکاب چنان خشونتی در مورد یک انسان دیگر سوق داده بود، برایم قابل قبول نبود.

من به معجزه اعتقادی ندارم. اما به تصادف‌های خارق‌العاده اعتقاد دارم و اعتقاد دارم که سفر امکان بروز این تصادفات را زیاد می‌کند.

گفتم:« این ایران نبود، هرچی از مملکت من یادت می‌ماند، این را اول همه نگذار.»

«آیا روز تباه‌شده‌ای بود؟» نه، این‌چنین نبود، بی‌تردید، مرگ را بیشتر از هر زمان دیگری در کنارم احساس کرده بودم، در حالی که اطراف این میدان راه می‌رفتم و به خودم تلقین می‌کردم خانه‌ام همین حوالی است.

اکنون در چه رژیمی زندگی می‌کنیم؟ محال است بدانم، اما اطمینان دارم در دورهٔ دروغ‌های سیستماتیک زندگی می‌کنیم.

«این کلیساها هستند که آب می‌روند نه مذاهب.»

خطر، تابو و ممنوعیتی که حول‌وحوش هر چیزی ایجاد شود، آن را به امری بی‌نهایت مطلوب و جذاب تبدیل خواهد کرد.

جوانانی که در گذشته قصد داشتند معمار، خواننده، سرآسپز و فوتبالیست شوند اکنون رؤیای سیرک‌بازشدن، طناب‌بازشدن،دلقک‌شدن، حفظ تعادل روی طناب و جادوگرشدن را در سر می‌پرورانند. این‌چنین است که روزگار تغییر می‌کند.

هرچیزی که در گذشته هنری بود- همچون باله، اپرا، نقاشی، مجسمه‌سازی، ادبیات، موسیقی فاخر و عواطف بشری- تا سر حدّ نابودی یا اضمحلال ماهیت پیش رفته است.

برای آدم‌هایی مثل من که متعلق به دوران دیگری هستیم، زندگی بدون کتاب‌فروشی‌ها، کتابخانه‌ها و سینماها زندگی بی‌روحی است.

محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری.

مادرم را زیادتر از ستاره‌ها و آب‌ها د‌وست می‌داشتم. او مایهٔ همهٔ خوبی‌های من بود و با رفتنش دیو من آزاد می‌شد.

هر آدمی وقتی بمیرد این فرایند غیب‌شدن را تجربه می‌کند. من تنها کسی‌ام که زنده این را تجربه کرده.

مردم به دام انتظارهایی می‌افتند که دیگران ازشن دارند.