بریده‌های کتاب نرگس عمویی

اگر نمی‌توانستم کاری را که دلم می‌خواست انجام بدهم، قرار نبود کاری را نجام بدهم که دلم نمی‌خواست. پولش هم هیچ مهم نبود.

توی نور کم، همه‌چیز بهتر به نظر می‌رسد.

دانستن، چیز مرگ‌باری‌ست؛ نبود اطمینانه که انسان رو جذب می‌کنه. اشیا در پشت مه، والایی شگفتی پیدا می‌کنند.

شک، آغاز ایمانه.

من امشب از خودم خسته شده‌م. دلم می‌خواد کس دیگری باشم.

انسان اگر در مورد چیزی صحبت نکنه، مثل اینه که اتفاق نیفتاده. همان‌طور که هری می‌گه، توضیح و تفسیرهای ماست که به چیزها واقعیت می‌ده.

فقط دو نوع از مردم جذابیت فوق‌العاده‌ای دارند؛ مردمی که همه چیز دربارهٔ زندگی می‌دانند، و مردمی که هیچ چیز دربارهٔ زندگی نمی‌دانند.

گاه مردم نصایحی رو که برای خودشان مفیدتره در گوش دیگران می‌ریزند.

تنها راه رهایی از وسوسه‌ها عمل کردن به آن‌هاست. مقاومت در برابر وسوسه‌ها حسرت میاره، و تلنبارشدن حسرت‌ها، که چرا بعضی چیزها رو از خودش دریغ کرده، بیماری روانی میاره.

ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که مردم تصور می‌کنند هنر نوعی زیست‌نامه‌نویسی از خوده. ما اون حس انتزاعی از زیبایی رو به کلی از دست داده‌ایم.

این درست زمانی است که می‌فهمی پیر شدی، وقتی که می‌نشینی و در شگفتی که همه‌چیز کجا رفت.

بیشتر مردم اصلاً خوب زندگی نمی‌کنند، اون‌‌ها فقط فرسوده می‌شن.

مثلاً می‌فهمی که همه‌چیز بی‌معناست، بعد به این نتیجه می‌رسی که خیلی هم نمی‌تواند بی‌معنا باشد، چون تو می‌دانی بی‌معناست و همین آگاهیِ تو از بی‌معنا بودن تقریباً معنایی به آن می‌دهد.

اغلب بهترین قسمت‌های زندگی اوقاتی بوده‌اند که هیچ کار نکرده‌ای و نشسته ای و دربارهٔ زندگی فکر کرده‌ای.

نشستم و با خودم فکر کردم؛ «آدم‌های خوب در پیری می‌میرند.»

بعضی وقت‌ها به دست‌هایم نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم که می‌توانستم پیانیست بزرگی بشوم. یا یک چیز دیگر. ولی دست‌هام چه‌کار کرده‌اند؟ یک جایم را خارانده‌اند، چک نوشته‌اند، بند کفش بسته‌اند، سیفون کشیده‌اند و غیره. دست‌هایم را حرام کرده‌ام. همین‌طور ذهنم را.

پندارهٔ خدا که خدا نیست. پنداره چیزی‌ست که در درون من رخ می‌دهد، پندارهٔ خدا چیزی است که من می‌توانم در درون خودم برانگیزم و یا برنینگیرم. این چیزی نیست که به دنبالش هستم. من به دنبال چیزی می‌گردم که زندگی بدون آن ممکن نباشد.

اعتقاد به اینکه شناخت حقیقت فقط به وسیلهٔ زندگی امکان‌پذیر است، مرا برانگیخت تا در درست بودن زندگی‌ام شک کنم.

معتقدم هرکاری که ردر زندگی انجام می‌دهیم بخشی از یک نقشه است. گاهی نقشه درست همان‌طور که می‌خواهیم پیش می‌رود، گاهی هم نه. این هم بخشی از نقشه است. همین که این موضوع را بفهمیم، خودش یک چراغ سبز است.

پنجاه سال است که در این زندگی‌ام، چهل‌ودو سال است که سعی می‌کنم معمای آن را حل کنم، و سی‌وپنج سال است که از سرنخ‌هایی که برای حل آن پیدا می‌کنم یادداشت برمی‌دارم.