بریده‌های کتاب نرگس عمویی

مغز تو الآن مثل یه خونه‌ست که وسیلهٔ گندهٔ جدید آوردی توش. می‌فهمم که هنوز نمی‌فهمی چی رو کجا بذاری که همه چیزات جا شه.

ما به دنبال دنیایی فراسوی موفقیت و شکستیم. دنیایی که در آن نیاز نباشد نقش برندگان را بازی کنیم تا ترسمان از بازنده‌بودن را پنهان سازیم.

گینزبورگ چنین نتیجه می‌گیرد که ما، برای نجات زندگی‌مان از فاجعه، باید بپذیریم که افسار زندگی در دستمان نیست.

هیچ ناکامی‌ای گریزپذیر نیست و هیچ موفقیتی کافی نیست، چون هردوشان همیشه بر مبنای نظر دیگران است.

همهٔ انسان‌ها، حتی آنان که هرکز همدیگر را ندیده‌اند، به واسطهٔ آسیب‌پذیری مشترکشان با هم پیوندی تنگاتنگ دارند.

با دیدن آن فرد کارتن‌خواب، به این فکر افتادم که شایستگی، یعنی آن‌‌چه به ما حق عضویت در نژاد بشر را می‌دهد، چه بنیان سستی دارد.

ردشدن از آن درِ ورودی اولین و گاهی تنها موفقیت من در طول روز است و به من ثابت می‌‌کند که شایستگی ورود به این ساختمان را دارم، و در این حدّ ابتدایی، آدم ناکافی نیستم.

لازم نیست برای سبزشدن صحرا کاری کنی. صحرا خودش سبز می‌شود، مثل من که لبریزم از احساس. شاید معنای بودن در خانهٔ ژنتیکی‌ات همین است.

ذات آدم در تمنای دیگری است. وقتی غریزه فرصت پیدا کند، از دیگری دوست می‌سازد.

اصلاً جالب نیست که در بحبوحهٔ سال‌های افول دنیا به دنیا بیایی و فقط قصهٔ زیبایی گذشته را بشنوی یا عکس‌هایش را ببینی.

استعمار کاری می‌کند که در خانه‌ی خودت هم آواره باشی.

زندگی اگه همیشه نمی‌‌خواد بهمون لبخند بزنه قبول، ولی یکی بهش بگه لامصب پوزخندت دیگه چیه این وسط؟

همهٔ ما زمین می‌خوریم. مهم اینه که کی می‌تونه بعد از افتادن پا شه و دوباره شروع به راه رفتن کنه.

آدمی که تا چهل و چند سالگی حتی به غلط عاشق نشده از آدمی که چندین و چند مرتبه عاشق شده یا فکر می‌کرده که عاشق شده، خطرناک‌تر است.

آه خدایا، نکند واقعاً در آن دنیا جهنمی نباشد و این پست‌فطرت‌ها بخشید شوند؟ پس عدالت چه می‌شود؟

«گذشته چیز لامصبیه زیبا. من نباس پل بزنم به گذشته. باس همهٔ پل‌ها رو خراااااب کنم.»

مسئله این نیست که شما رنج کشیده‌اید و من نکشیده‌ام. رنج و شادی گذراست. آن‌ها را رها کنیم.

روی زمین هیچ چیز خوبی نیست که سرچشمهٔ اولیه‌اش کثافت نباشد.

اصلاً فکر کردن به عدالت هم مسخره است وقتی جامعه هر خشونتی را یک ضرورت عاقلانه و هدف‌دار می‌شمرد.

دلم می‌خواست خانه‌ها و خیابان‌هایی را ببینم که زندگی مردم در آن‌ها جریان دارد. بنابراین راه رفتم و گم شدم و آموختم که به یافتن مسیر ایمان داشته باشم.