بریده‌های کتاب نعیمه خانی

تن پرستی و من‌پرستی هر دو از بیماری‌های زاییده‌ی نظام سرمایه‌داری مفسد نامتعادل است.

ای نیک‌بختی انسان! چه خون ها که به خاطر وصل به تو بر خاک می‌ریزد، و تو، هنوز، این همه دوری از انسان!

اشتباه اساسی و جبران ناپذیر او این است که خیال میکند اگر او کاری به کار نیا نداشته باشد، دنیا هم کاری به کار او نخواهد داشت. حرفش از قدیم این بوده که: 《 افعی نمیزند مگر آنکه پا روی دمش بگذاری》و نمی فهمد که 《گرگ‌های گرسنه پاره میکنند انتخاب نمیکنند》 ...

حال سوختیم ‌... حتی بدون دود. آنجا بیمار و غیر بیمار می سوزد. پس طب، به ،تنهایی فریب است و درماندگی، نه چیزی بیش ...

اینجا میدان سیاست است نه عرصه ی حقیقت؛ و سیاست یعنی دروغ گفتن در حفاظِ 《مصلحتِ مردم》، ریا کردن در پناه 《آرمانِ مقدس نجات مردم》، دزدیدن زیر چتر 《حفظ منافع مردم》 خیانت کردن، به نام «خدمت صادقانه به مردم》 ...

کسی از مرگ می‌ترسد، که زندگی را، به هر صورتی، می‌پرستد. من مطلقا زندگی پرست نیستم.

نظام بد، خیال می‌کند ما نمی‌فهمیم بد است. چرا؟ چون شعار های خوب می‌دهد. بعد هم خیال می‌کند مردم خرند؛ شعار خوب و عمل خوب را یکی می‌دانند.

ثروتمندان از لذت خسته می‌شوند، فقیران از حبّ وطن کمینه شعار نامدار ترکمن

در زمان ما، خنده ارزان نیست _ خنده از ته دل. تا بخواهی، پوزخند و زهرخند و ریش‌خند؛ اما یک خنده پاک، کاش می‌جُستی، قابش می‌کردی، و به دیوار اتاقت می‌کوبیدی ...

هدف تهایی در درمان رفتاری.شناختی کمک به مراجع است تا پرسش های بهتری از خود داشته باشد. ایده آل است که فرآیند پرسگری سقراطی که درمانگر با مراجع دارد را درونی کنند ... و هنگامی که افکار خودآیند منفی جدیدی به ذهنشان می آید ... بتوانند از این روند استفاده کنند و گیر افکار خود نیوفتند.

اندوهی که از اعماق تفکر سرچشمه نگیرد؛ اندوه نیست، عزای باطل و بی‌اعتباری بخاطر سرکوب شدن امیال فردی‌ست؛ و انسان متفکری که گهگاه گرفتار اندده نشود، علیل و ناقص است ... دور از پرواز، دور از شکفتن روح ...

سیه بختی انسان از روزی شروع نشد که اشتباه کرد؛ از روزی شروع شد که پی به اشتباه خود برد و به آن اعتراف نکرد ...

ما حق نداریم از همه‌ی آنچه در گذشته کرده‌ایم دفاع کنیم؛ چرا که در این صورت، هیچ چیز تغییر نخواهد کرد و درست نخواهد شد.

ریشه ی همه‌ی مرض‌ها در حکومت بد است؛ حکومتی که بیماری مزمن مسری دارد... سیاست تا آنجا که من فهمیده ام، یعنی «انتخاب حکومت»؛ و این حکومت هایی که شما دارید دچار یک اسهال تاریخی هستند، و این سرزمین هم مستراح بزرگ آنهاست. سرنگون کردن یک گروهشان، و روی کارآوردن گروه دیگری از ایشان، هیچ خاصیتی ندارد ...

آق اویلری که سرسختی دربرابر دشمن را به آن‌ها آموخت، چنان رفتار نکرد که شناخت دشمن را هم به آنها بیاموزد. آن‌ها بی ترحم‌اند، بدون این که بدانند با چه کسی باید بی ترحم باشند!

این اعتماد کور، بزرگترین دلیل درماندگی ماست ... آری این گونه‌اند مردمی که حق دانستن و قضاوت کردن، این حیاتی‌ترین حقوق خویش را به دیگران واگذار می‌کنند، و راهشان را نه با تکیه بر آگاهی و شناخت، بل بر اساس اعتماد یکپارچه به رهبران می‌پیمایند و تسلیم اراده کسانی می‌شوند که مصالح ایشان، چه بسا همیشه با مصالح و آرمان‌های توده‌ها یکی نباشد.

من نهایت خوشبختی را شناختم و آن قدرها هم پر طمع نیستم که آن را برای همیشه بخواهم؛ هر خواب و رؤیایی به پایان میرسد. آیا این احمقانه نیست که به رغم آنکه میدانیم هیچ چیز برای همیشه ادامه ندارد بخواهیم برای داشتن چیزی تا ابد پا فشاری کنیم؟