بریده‌های کتاب نعیمه خانی

سلامت روان: گشودگی در برابر جریان تجربه و زیستن لحظه به لحظه با تمام وجود #بالبی #راجرز

توانایی جذب آدم‌های قابل اعتماد و تکیه کردن به آنها و درونی کردن «حس احساس شده» پیوند ایمن با دیگران منبع بی نظیری است که به گونه ما کمک میکند در این دنیای نامطمئن دوام بیاورد و زنده بماند.

وابستگی مؤثر منبع قدرت و تاب آوری است ... در حالی که انکار نیازهای دلبستگی و خودکفایی کاذب مشکل آفرین هستند.

اشخاص تازه به دورون رسیده متجدد فقط میتونن به قول خودشون توی این محیط عرض اندام بکنن، جامعه ای که مطابق سلیقه و حرص و شهوت خودشون درس کردن و در کوچکترین وظایف زندگی باید قوانین جبری و تعبد اونارو مثه کپسول قورت داد! این اسارتی که اسمشو کار گذاشتن و هر کسی حق زندگی خودشو باید از اونا گدایی بکنه توی این محیط فقط یک دسته دزد، احمق بی‌شرم و ناخوش، حق زندگی دارند و اگه کسی دزد و پست و متملق نباشه، میگن قابل زندگی نیس!

یک وقت بود داخل اونا (آدما) شدم، خواستم تقلید سایرین رو در بیارم، دیدم خودمو مسخره کرده ام و هر چی رو که لذت تصور می‌کنن همه رو امتحان کردم، دیدم کیف‌های دیگرون بدرد من نمی‌خوره. حس می‌کردم همیشه و همه جا خارجی هستم و هیچ رابطه ای با سایر مردم ندارم.

شمشیر می‌گرید به حال زخم

مردم همیشه دوست دارند کسانی را پیدا کنند که بشود نقش های مقدس را به آنها داد... خیال شان راحت می‌شود که یکی دیگر رنج نقش های متعالی و مقدس را به عهده گرفته و حالا خودشان می‌توانند بی واهمه این پایین بمانند و آدمی معمولی با ضعف ها و لغزش های معمولی باشند... مراقب حتی مجاز نیست از جایگاه سلطان غم نزول کند.

به دست آمده ها و از دست رفته های مراقبت بیشترشان نامرئی و دیریاب هستند و شبیه "کانی "های زیرزمینی، کند و ناملموس، در بستر سالیان شکل می‌گیرد.

کدوممون زودتر می‌میریم!

"هر چه بیشتر می‌خوانم، بیشتر احساس نادانی می‌کنم. دانش همان چیزی است که نمی‌دانم، نه آنچه که می‌دانم."

هرکاری از دستم برمیاد انجام می‌دم تا لایق اسم "انسان" باشم!

«زندگی بر روی درختان نه تنها غیرممکن نبود، بلکه آزادی تازه‌ای به او می‌بخشید که هرگز در زمین احساس نکرده بود.»

«او آموخت که میان شاخ و برگ‌ها عشق بورزد، بی آنکه پایش را بر زمین بگذارد.»

«چیزی که مهم است، این نیست که کجا زندگی می‌کنیم، بلکه چگونه زندگی می‌کنیم.»

در آستانه‌ی مرگ، مامان لابد به قدری احساس رهایی کرده بود که حاضر شده بود همه چیز را از نو زندگی کند.

هنوز هم بر این عقیده ام نیازی نیست که از خارج به زندگی نظر شود تا عجیب و غریب بودنش فوراً آشکار گردد. کافی است که به یاد همه آن انتظاراتی بیفتیم که از زندگی داریم تا به کُنه آن پی ببریم و عجیب بودن آن را دریابیم و به این نتیجه برسیم که شاید انسان را اشتباهاً وارد دنیایی کرده اند که ابداً به او تعلق ندارد و برای آن ساخته نشده است.

«شاید خوشبختی همان چیزی باشد که همیشه از آن فرار می‌کنیم، زیرا اگر آن را بپذیریم، باید اعتراف کنیم که دیگر چیزی برای انتظار کشیدن نداریم.»

بدبختیم از آن جهت بود که قدرت رد کردن چیزی را نداشتم؛ چرا که همیشه این ترس را داشته‌ام که اگر پیشنهادی شود و رد کنم در دل مخاطبم و در دل خودم شکافی عمیق ایجاد خواهد شد که تا ابد ترمیم و معالجه نمی‌شود.

شکی نیست که هدفِ تلاششان فقط فردیت است. از فردیت هم که می‌گذرند به خاطر فردیت است. مشکلات جامعه مشکلات فردیت است

حتی از خداوند هراسان بودم. بی آن که عشق الهی را باور کنم، تنها جزای الهی را باور داشتم. ایمان فقط احساس خم شدن در محکمه‌ی الهی برای خوردن تازیانه را در من برمی‌انگیخت‌. جهنم را باور داشتم اما وجود بهشت را مسخره می‌دانستم.