بریده‌های کتاب محیصـــــا؛🇵🇸

کسانی که سر به بالا دارند و حرکتی متعالی را میخواهند مثل سنگ نیستند تا با هل دادن به جایی برسند؛ چرا که وقتی این نیرو تمام شد سقوط میکنند که سقوط یک اصل طبیعی برای سنگ هاست. ولی اگر ریشه ها در انسان جان گرفت آنچه برای همه غیر طبیعی است طبیعی ترین خواهد بود که حرکت بر خلاف جریان طبیعی سنگها یک اصل طبیعی برای حرکت گیاهان است.

چمران: تصور من اینه که آدم‌ها در کورهٔ مشکلات ساخته‌تر و آبدیده‌تر می‌شن.

چمران:صعود به قله سخت‌تره یا نزول به دره؟ پروانه:خوب معلومه،صعود به قله! چمران:پس چرا کوهنوردها صعود را انتخاب می‌کنند با اینکه کار سخت‌تریه؟ پروانه:برای اینکه ارزشمندتره. نزول به دره که هنر نیست. چمران:پس هنر و ارزش، در کار سخت‌تره؛کاری که آسونه هنر نیست.

آن کس که تو را شناخت،جان را چه کند؟ فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟ دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی دیوانهٔ تو هر دو جهان را چه کند؟

کسی که طعم پرواز رو چشیده باشه،هیچ جوری تن به این مناسبات خاکی و زمینی نمیده.

چمران: «رسیدن یا نرسیدن به هدف مهم نیست؛مهم حرکت کردن در مسیر صحیحه. چه اشکالی داره اگر ا به هدف نرسیم ولی نسل‌های بعدی ما برسن؟! برعکس؛ اگر مسیر حرکت غلط باشه،در اون صورت،رسیدن به مقصد و هدف هم ارزشی نداره.»

«درخت فاسد جز میوه فاسد،نمی‌تونه چیز دیگه‌ای بده.»

بی تو اما همه جا ابری و غم‌گرفته‌ست ابر آسمون یه قطره بارونم نداره

پاشو! پاها به خاطر هنچمین نشستن خشک شده. اصلا با گفتن و شنیدن به جای نمی‌رسیم. بعضی چیز هارو باید به چشم ببینی.

چمران:«این اون شیوه‌ایه که من دوست دارم باهاش یه عمر زندگی کنم. و این اون چیزیه که برای تو قابل پذیرش نیست.»

این بود که واله شدم و شیفته و حیران که تو چگونه چمران شدی؟ و سرگردان؛ که چگونه می‌توان چمران شد؟و... این درست آن زمان بود که تو بار سفر بسته بودی و دست از این جهان شسته بودی. و من سال‌هاست که همچنان در جستجوی تو راه می‌پویم و دیدارت را لحظه می‌شمرم و چشیدن جرعه ای از اقیانوس معرفتت را آرزو می‌کنم.

اگر امروز چیزی از خودم باقی نگذارم چه کسی در آینده از وجود من در گذشته باخبر خواهد شد؟

ما مرگ را هم زندگی می‌کنیم.