بریده‌های کتاب مرتضی

«به کدام دچاری؟ جنونی خردمندانه یا سلامت عقلی ابلهانه؟» [به نقل از دن‌کیشوت سروانتس]

الحبُّ إذا أفرط سُمّی عِشقاً. و دوست داشتن هرگاه از حدّ بگذرد [و بسیار شدید شود] عشق نامیده می‌شود.

گفتمان توسط نهادها تنظیم می‌شود تا بخشی از خطر خود را از دست بدهد. [فوکو]

حافظه‌ی انسان نسبی و گزینشی عمل می‌کند و شاید تنها مرحله‌ای که انسان دست از توهم برمی‌دارد لحظه‌ی مرگ است. لحظه‌ی مرگ صادقانه‌ترین لحظه است و در آن همه‌ی صورتک‌ها فرو می‌ریزد. وقتی می‌دانیم رفتنی هستیم دیگر نیازی به حقه‌بازی نداریم.

اومبرتو، حواست باشد که ما وقتی به دنیا می‌آییم یک ایده‌ای در کله‌مان هست و همه عمر به دنبال همان ایده‌ایم.

رضایت‌بخش‌ترین لذت‌ها، لذت‌های ناگهانی هستند که نمی‌توان برایشان طرح و نقشه ریخت.

‌ «گوش‌دادن فرآیندی فعال است، نه منفعلانه.»

نازنینا دل من جز به رخت شادان نیست

در تفکر اسطوره‌ای عالم و حوادث آن «گشوده» می‌باشند؛ یعنی در معرض مداخلۀ قوای غیردنیوی هستند؛ در حالی‌که از نظر علمی این امر حاکی از خلل و نقص است. در تفکر علمی، عالم و حوادث آن «بسته» می‌باشند. [به نقل از بولتمان]

نیبور، الهی‌دان آمریکایی، بزرگ‌ترین مشکل انسان جدید را وجدان راحت‌طلب او می‌داند. به اعتقاد او، غرور انسان باعث شده است برای خود کمالی ادعا نماید که به او تعلق ندارد. این ازخودراضی‌بودن او را کور می‌کند و نمی‌تواند عقاید عادلانه و صحیح را بپذیرد.

جستیم و هیچ یافت نشد زیر آسمان سیمرغ و کیمیا و خردمند ِ شادمان

تو که ترجمانِ صبحی، به ترنّم و ترانه لبِ زخمْ‌ دیده بگشا، صفِ انتظار بشکن

ز چه جوهر آفریدی دل داغدار ما را که هزار لاله پوشد پس از این مزار ما را

اثری جاودان همانند قرآن را نمی‌توان با سپردن آن به محک زمان درک نمود. این انتظار که موضوعات هر سوره با دقتی ریاضی‌گونه به دنبال هم آیند تا الگویی منظم را تشکیل دهند، بی‌معناست؛ منطق وحی منطق مدرسه‌ای نیست... در پیغام پیامبر... هیچ قبل و بعدی وجود ندارد؛ حقیقت جاودانه اسیر زمان و مکان نخواهد شد، چرا که در هر لحظه خود را به تمامه آشکار می‌سازد. [به نقل از آربری]

وین نغمۀ محبت، بعد از من و تو مانَد تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران.

خدایا خدایا! تو با آن بزرگی -در آن آسمان‌ها- چنین آرزویی بدین کوچکی را توانی برآورد آیا؟

محبوب من! بگو نامت را چگونه می‌نویسند.

و قلب من به نیمه‌شبی می‌ماند خاموش و مه‌گرفته و غمگین.