بریده‌های کتاب مرتضی

نازنینا دل من جز به رخت شادان نیست

در تفکر اسطوره‌ای عالم و حوادث آن «گشوده» می‌باشند؛ یعنی در معرض مداخلۀ قوای غیردنیوی هستند؛ در حالی‌که از نظر علمی این امر حاکی از خلل و نقص است. در تفکر علمی، عالم و حوادث آن «بسته» می‌باشند. [به نقل از بولتمان]

نیبور، الهی‌دان آمریکایی، بزرگ‌ترین مشکل انسان جدید را وجدان راحت‌طلب او می‌داند. به اعتقاد او، غرور انسان باعث شده است برای خود کمالی ادعا نماید که به او تعلق ندارد. این ازخودراضی‌بودن او را کور می‌کند و نمی‌تواند عقاید عادلانه و صحیح را بپذیرد.

جستیم و هیچ یافت نشد زیر آسمان سیمرغ و کیمیا و خردمند ِ شادمان

تو که ترجمانِ صبحی، به ترنّم و ترانه لبِ زخمْ‌ دیده بگشا، صفِ انتظار بشکن

ز چه جوهر آفریدی دل داغدار ما را که هزار لاله پوشد پس از این مزار ما را

اثری جاودان همانند قرآن را نمی‌توان با سپردن آن به محک زمان درک نمود. این انتظار که موضوعات هر سوره با دقتی ریاضی‌گونه به دنبال هم آیند تا الگویی منظم را تشکیل دهند، بی‌معناست؛ منطق وحی منطق مدرسه‌ای نیست... در پیغام پیامبر... هیچ قبل و بعدی وجود ندارد؛ حقیقت جاودانه اسیر زمان و مکان نخواهد شد، چرا که در هر لحظه خود را به تمامه آشکار می‌سازد. [به نقل از آربری]

وین نغمۀ محبت، بعد از من و تو مانَد تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران.

خدایا خدایا! تو با آن بزرگی -در آن آسمان‌ها- چنین آرزویی بدین کوچکی را توانی برآورد آیا؟

محبوب من! بگو نامت را چگونه می‌نویسند.

و قلب من به نیمه‌شبی می‌ماند خاموش و مه‌گرفته و غمگین.

ای مرگ از آن لبان خاموشت یک بوسه‌ی جاودانه می‌خواهم

والا پیامدار محمد!

تمام آرزوهای منی، کاش، یکی از آرزوهای تو باشم!

کشتگان سحر را نمی‌بینند اما صبح، حتمی‌الوقوع است. تهران - یازده آذر ۵۷

نگار من امید نوبهار من لبی به خنده باز کن ببین چگونه از گلی خزان باغ ما بهار می‌شود

شبی در گردبادی تند، روی قلۀ خیزاب رها شد او ز آغوشم جدا ماندم ز دامانش گسست و ریخت مروارید بی‌پیوندمان بر آب.

هنگامی که کسی عاشق می‌شود، موضوع و متعلق وفاداری یا شیفتگی و سرسپاری و علاقه و اعتنای او عوض می‌شود و علائق و ارزش‌ها و هدف‌‌هایش در زندگی کانون و جهت جدیدی می‌یابد. ایمان به خداوند هم مستلزم رهیافت‌های جدید در قبال خویش و دیگران است.

حالا دیگر کل دنیا نامقدس است. ما نور را در آبراه‌های بیشه‌زارهای مقدس خشکانده‌ایم، در مناطق مرتفع خاموش کرده‌ایم و از کناره‌ی رودهای مقدس رُفته‌ایم. ما مردم از چندخدایی به چندالحادی رسیده‌ایم. سکوت میراث‌مان نیست، سرنوشت‌مان است؛ داریم همان‌جایی زندگی می‌کنیم که دل‌مان می‌خواسته زندگی کنیم.

همۀ ببرای سیاه صیدِ کمندت، پناهِ آهوا سایۀ بلندت شب و ابر سیاه کوهای سنگی ستاره باره از سمّ سمندت