یالوم و یارانش، ترجیح می‌دهند ادبیات‌سازی‌شان در روان‌درمانی را حول واژه «اگزیستانسیال» شکل دهند. در کتاب، لغات زیادی می‌بینیم که با واژه اگزیستانسیال هم‌نشین شده‌ و از معنی‌ای که سابقا می‌توانستند داشته باشند فاصله گرفته‌اند: گناه اگزیستانسیال، تنهایی اگزیستانسیال، روان‌نژندی اگزیستانسیال و ... . اما واژه اگزیستانسیال، قرار است دقیقا چه کاری را انجام دهد؟
در ابتدا باید گفت این واژه به جای اینکه تعریف شسته‌رفته‌ای داشته باشد، متبادر کننده‌ی دسته‌ای از مفاهیم و واژگان برای ماست که به نظرم در صدر آن‌ این‌ها قرار دارند: آزادی، اراده، امکان وجودی. می‌توان تلاش کرد و همه آن‌ها را در یک جمله جا داد: انسان‌ها به عنوان موجوداتی با آزادی محض، باید با اراده خود امکانات وجودی مختلف را درنوردند.
اما باید گفت روان‌درمانی اگزیستانسیال، حداقل در 50 درصد موارد هم‌سو با جریان اصلی روان‌درمانی هستند. اگزیستانسیال‌ها در درمان ناهنجاری روانی، غالبا از تکنیک‌هایی استفاده می‌کند که در سایر چارچوب‌ها نیز معتبر است.همچنین در تعریف بیماری روانی، آن را نه ناشی از ضربه تروماتیک بلکه حاصل نامتعادل شدن نیرو‌های روانی شخص می‌دانند. توضیح بیشتر آن‌که از فروید به بعد، روان انسان به مثابه جریانی از نیروها در نظر گرفته شد(پویه‌نگری) که با بر هم خوردن تعادل آن، جنراتور تولید اضطراب به راه می‌افتد. انسان در واکنش به اضطراب سعی می‌کند مکانیزم‌هایی دفاعی سامان دهد و از خود محافظت کند. در واقع علت بیماری روانی، چیزی بیرون از شخص نیست، بلکه همان نیروهایی است که درون هر انسانی وجود دارد و از این نظر همه انسان‌ها به طور بالقوه بیمار روانی‌اند. کسی که بیماری‌اش بالفعل شده، صرفا مقاومتش را در برابر تعارضات نیروها از دست داده است. بنابراین تمرکز فرویدی‌ها و اگزیستانسیال‌ها، روی بررسی سازوکارهای «روان» است؛ چیزی که میان انسان‌ها مشترک است. بنابراین برای علیت‌یابی ناهنجاری روانی، نیازی به بررسی حادثه‌های منحصر برای هر فرد نداریم. و می‌توان از الگوی مشترک میان انسان‌ها استفاده کرد. اما از همین‌جا می‌توان ریشه‌های اختلاف فرویدی‌ها و اگزیستانسیال‌ها را پی گرفت.
فرویدی‌ها ساختار روانی مشترک میان انسان‌ها را سائق‌های سرشتی می‌دانند که در طی چرخه تکاملی جنسی گسترده‌تر می‌شوند. اگزیستانسیال‌ها اما به هستی‌ مشترک انسان‌ها و اضطراب‌هایی که همه آن‌ها تجربه می‌کنند اهمیت می‌دهند. در ادامه این نکته بیشتر روشن می‌شود.
اگزیستانسیال‌ها در ادامه مسیری قرار دارند که با فروید آغاز شده‌، اما طرف حساب اصلی دعوایشان هم فروید است. طبق صورت‌بندی‌ای که فروید از روان انسان دارد علت ناهنجاری روانی، از کنترل خارج شدن تعارض سائق‌هاست که ریشه آن باید در کودکی جستجو شود. روانکاو مثل یک باستان‌شناس به گذشته بیمار نفوذ می‌کند، آن را بازسازی کرده و علت حال بدش را برایش شرح می‌دهد. اما اگزیستانسیال‌ها، علت ناهنجاری روانی را نه در از کنترل خارج شدن سائق‌ها، بلکه در رویارویی انسان با دلواپسی‌های وجودی‌ می‌دانند. چهار دلواپسی اصلی انسان عبارتند از: مرگ، مسئولیت، تنهایی و پوچی. انسان‌ها در موقعیت‌های مرزی با آن‌ها مواجه می‌شوند و مجبور به بازنگری در زندگی خویشتن می‌شوند. همین رویارویی با دلواپسی‌های وجودی است که اضطراب را ایجاد کرده و مکانیزم‌های دفاعی را فعال می‌کند. بنابراین لزومی به کندوکاو گذشته برای تشخیص علت ناهنجاری نیست، بلکه وضعیت کنونی انسان‌ها و نگاهی که به جهان دارند از همه چیز مهم‌تر است.
در نهایت باید گفت هدف روان‌درمانان اگزیستانسیال، نه از بین بردن اضطراب بلکه رساندن آن به سطح بهینه است. وجود اضطراب مثل یک موتور محرک است که همچنان ما را زنده و «انسان» نگه می‌دارد. به جای مواجهه با آن به واسطه مکانیزم‌های دفاعی ناکارآمد، باید با آن چشم در چشم شد، همزیستی با آن را تمرین کرد و به زندگی «اصیل» رسید.
روان‌درمانی اگزیستانسیال، علاوه بر این‌که در ادامه موج سوم روانشناسی(انسان‌گرایی) قرار دارد، انگاره‌های اساسی‌اش را از فلاسفه اگزیستانسیال وام گرفته است. اما سوال این‌جاست که چه مقدار به خاطر وام‌گیری از فلسفه می‌توان به آن‌ها خرده گرفت؟ به نظرم خیلی کم. خود فروید صورت‌بندی‌اش از روان انسان را بر چه اساسی بنا نهاد؟ کسی که این مقدار در تاریخ روانشناسی اثرگذار بوده است. بنای روان‌درمانی اگزیستانسیال که تکیه بر سنت فلسفی بلنددامنه‌ای دارد، بی‌شک از بنای فروید سست‌تر نیست. در صورتی می‌توان خرده گرفت که کارکرد این چارچوب درمانی، در عمل ثابت نشده باشد. از این جهت اما، یالوم ادعا می‌کند اکثر روان‌درمانگرانِ با تجربه با صورت‌بندی‌ای که او ارائه می‌کند موافق هستند. در واقع کاری که یالوم در پی انجام آن است، آوردن حاشیه روانشناسی به کانون آن است؛ چیزی که روان‌درمانگران به طور روزمره در مواجهه با بیماران آن را تجربه می‌کنند بی‌آنکه چارچوب مشخصی برای آن وجود داشته باشد. چیزی مثل فوت کوزه‌گری و ادویه‌جات یک آشپز که در نهایت همان است که مطلوب را حاصل می‌کند. می‌توان گفت روشی که روان‌درمانان اگزیستانسیال از آن برای اثبات کارآمدی چارچوب خود از آن استفاده می‌کنند نه سنجه‌های استاندارد آزمایش روانشناختی، بلکه روشی «پدیدارشناختی» است که به واسطه آن به روان شخص وارد می‌شوند و با او همدل می‌شوند.
این کتاب نقش پلی میان فلسفه و روانشناسی را ایفا می‌کند. نشان می‌دهد مباحث آشنای فلسفی چه کارکردی در بهبود حال افراد دارند. از طرفی ما را به دنیا روانشناسی، نظریه‌های روانشناسان و کیس‌های بالینی آشنا می‌کند.
        

          رویکرد وجودی به روایت یالوم از چهار اضطراب اساسی و اصیل در انسان سخن می‌گوید که من دو اضطراب نخست یعنی:
اضطراب مرگ 
اضطراب تنهایی
را بیشتر ترجیح دادم.
        

          به نظرم بین کتابهای د یالوم این یکی خیلی خیلی تخصصیه.  کلماتش ، نوع نوشتارش ، مسیر کلام ، کاملا تخصصیه. خوب واسه من خیلی سنگین بود،و هنوز یکی دو بخشش و کامل نخوندم ، یه جورایی اگه توی یک کتاب داره در بطن یک داستان مرگ رو به زبان ساده روانشناسی میکنه ،این بار تو این کتاب کاملا تخصصی داره ریشه ترس از مرگ رو در درون انسان روانشناسی میکنه.
        

          الان اینجا نمیشه بخونیمش اونم رایگان؟😐
        

          این کتاب علمی‌ترین و بهترین اثر یالوم هست.
تنها کتابی که از یالوم ارزش خوندن داره همین کتابه و بس.
        

          کتاب خوب اما نسبتا تخصصی و سنگینی بود به نظرم برای کسی که خیلی مطالعات زیادی در حوزه روان درمانی نداشته باشه.
با این وجود قلم روان د یالوم باعث شد خیلی از بخش های کتاب رو بفهمم و برام جالب بود آشنایی با دلواپسی های غایی اگزیستانسیال.

        

          بلاخره تموم شد.
کتاب خوبی بود. به همه توصیه اش می کنم. حداقل به همه کسانی که احساس می کنند چیزی در زندگی شون (البته فرای موفقیت و شکست های زندگی) نادرسته. و یک حس اضطراب یا ترس یا وحشت نامعمول رو تجربه می کنند.
بله کتاب ، یک کتاب آموزشی برای روان درمان گرانی هست که می خوان روش روان درمانی متفاوتی از روش های یونگی و فرویدی و آدلری و ... رو یاد بگیرند و مشکلات وجودی بیمار رو درمان کنند. اما با اینکه این کتاب به هدف آموزش روان درمانگران نوشته شده، برای هر خواننده علاقه مند به مسائل اگزیستانسیالی مفیده. هر خواننده ای که مثل من از پیدا کردن روان درمانگر اگزیستانسیال در ایران ناامید شده یا اینکه صرفا علاقه مند به روان درمانی هست و می خواد رویکردهای متفاوت رو بشناسه. در عین حال این کتاب به خواننده کمک می کنه با مسائل وجودی (اگزیستانسیال) خودش هم روبرو بشه و اضطراب و ترس ناشی از روبرویی با اونها رو تجربه کنه و آگاهی اش رو افزایش بده.
یالوم شاید بیش از همه به بخش مرگ پرئاخته (چیزی که شخصا معتقدم دغدغه اصلی خودش بوده) و بعد از اون بحث آزادی رو مطرح کرده (با ادامه مسئولیت و خواستن) که البته گویا اریک فروم هم از کسانی بودن که خیلی در این زمینه کار کردن و می تونید به اون هم مراجعه کنید. بخش تنهایی و پوچی در کتاب یالوم مختصرتر از دو دغدغه مرگ و آزادی هست. و در بخش پوچی (بیشتر با نکیه با رویه فرانکل بر معنا) خیلی بخش پاسخگویی نبود. با این همه شروع خوبی بود.
در هر حال کتابی هست که بخوام به همه توصیه اش کنم و بسیار خوب و روان نوشته شده ترجمه هم خدا رو شکر خوب هست. چاپ و ویرایش هم خوبه. فقط ای کاش در چاپ های جدید از کاغذهای سبکتری استفاده کنند. حجم کتاب بسیار زیاده در نتیجه از نظر فیزیکی خیلی سنگینه.
        

          آقای یالوم آمده و عصاره حکمتی که در زندگی کسب کرده را هنرمندانه گنجانده در این کتاب. گستردگی دانش و مطالعاتش و تسلط روی آن‌ها حقیقتا غبطه‌برانگیز است. 
یک جورهایی شبیه بود به لمسِ خردِ یک انسان. از آن‌هایی که وقتی میخوانی‌شان، متفاوت خواهی شد با آنکه قبلا بودی.
        

          نمی‌دونم چرا تأکید اگزیستانسیالیست‌ها بر آزادی انسان در فلسفه آنقدر آزارم می‌ده ولی وقتی انسانی‌تر باهاش مواجه می‌شم و در قالب یک الگوی درمانی درنظرش می‌گیرم به‌نظرم خیلی زیباتر و ارزشمندتر می‌آد.
کاش همهٔ روان‌درمانگرها فلسفه بلد بودند و یادشون نرفته بود که فلسفه سرمنشاء تمام آموزه‌هاشونه، اون‌وقت شاید دید عمیق‌تر و همدلانه‌تر و انسانی‌تری به مراجعانشون داشتند. و کاش اروین یالوم رمان‌درمانگر من بود.
        

          روان شناسی اگزیستانسیال
آروین یالوم بیش از هر چیز سعی کرده خود را در جایگاهی فیلسوفی جا نزند و صرفا کاوشگری در دنیای فلسفه اگزیستانسیال معرفی کند که می خواهد از برکات این فلسفه سترگ دُری گزیند و برای درد های بی شمار روان آدمی پاسخی بیابد. به سراغ «مرگ» می رود و مبدا مشکلات اصلی بشریت را ناتوانی در حل این بزرگترین غم عالم می جوید و سعی می کند به نوعی تمام نارحتی های روحی را مآلا به مرگ و زوال نسبت دهد. بر او نمی توانم خرده بگیرم زیرا در ساختار جامعه غربی پیشرفته ای که در دهه ۸۰ (زمان نگارش کتاب) انواع انقلاب ها و پیشرفت ها را تجربه کرده و خود را بر قله تاریخ علم می دید و بر بسیاری از مسائل فائق آمده بود، عنصری مثل مرگ و نیستی می شود یک علامت سوال بزرگ. آخر چه؟ چه می شود؟ چه می شوم؟ کجا می روم؟ و این بزرگترین راز پدران سر از خاک در می آورد و در پس رنگارنگ روزگار، سکوت دشتی لم یزرع را با آدمی به نظاره می نشیند. حق می دهم و درک می کنم که وقتی این همه مساله فلسفی، علل وشالوده تربیتی وجود دارد چرا به سراغ اگزیستانسیال می رود و مرگ می شود چراغ راه یالوم.
مطلبی که ذهن مرا غلغلک می دهد این است که چگونه بررسی موردی چندین بیمار روان پریش می شود مبدایی برای تطبیق آراء فلسفه اگزیستانسیال در روند تشخیص و درمان؟ آن هم بیمارانی که باید روند تحقیق و جامعه آماری آن، نوع بیماری، سوابق خانوادگی، تاثیر محیط، خاطرات کودکی، امیال شکل گرفته در طول زندگی و ده ها عامل دیگر بررسی شوند تا شاید و فقط شاید بتوان عامل مشخصی را موثر در شکل گیری بیماری دانست؟ آن هم اگر در طول شناخت بیمار و بیماری عوامل دیگری بر بررسی پویای این روند درمانی تاثیر نگذارد. به زبان منطق برهان انی محصل از تجربیاتی که در طول زندگی برای خود و بیمارانش بوجود آمده می شود محملی برای رسیدن به نتایج کلی و سر زدن به مقالات فلسفی و وام گرفتن عباراتی از آنها برای تطبیق بر بیمارانش. حال اینکه یک محقق در اینجا با ذهن روانکاوانه آثار فلسفی را خوانده و یا با ذهن فلسفی مشکلات بیمارانش را تفسیر کرده خود مساله ای است که در فرصت دیگر باید مفصل بدان پرداخت.
از اینها عجیب تر اقدام برخی دوستان کتاب خوان برای معرفی کردن این اثر و بهره بردن از جملات و بند هایی چند از لابه لای تار و پود نظام های مختلف فلسفی، روان شناسی این اثر و بعد تجویز نسخه هایی شفا بخش برای همه (بیمار و غیر بیمار) است.
انصاف البته اقتضا می کند که تلاش چند ساله دکتر یالوم برای بررسی بیماران مختلف و کند و کاو حالات و تجارب آنها را ارج نهیم اما دغدغه من تنظیم نسبت خواننده با اثر است. نسبت سنجی مناسب، نه تنها موجب فهم اصل کلام نویسنده در ظرف مناسب خود است، بلکه امکان پیش برد مرزهای کشف شده توسط او را نیز فراهم می آورد. ‌
        

          صوتی اش را گوش دادم جالب بود و دوست داشتم
        

          کتابی از نویسنده مورد علاقه ام ، اروین یالوم، به قدری کتاب خوب نوشته شده که متوجه گذر زمان نمیشدم 
کتابی که دریچه های جدیدی به روم باز کرد..
        

          این اثر اروین د یالوم شاهکارهِ فوق‌العاده‌ایه!!!
اگه علاقه به فلسفه و روان‌درمانی دارید به‌سمتش برید. یه کم سنگینه و فهمش آسون نیست.
ولی من پادکست رادیو رواق رو گوش دادم.
گوینده خیلی واضع و شفاف توضیح می‌ده. و فضای پادکست هم دل‌نشینه. :)
        

          چندین سال بود که افراد زیادی این کتاب رو به من معرفی می‌کردند و اصرار می‌کردند بخونم اما همیشه پشت فوج کتاب‌های نخونده مونده بود تا اینکه امسال تونستم بخونمش و البته بسیار فوق‌العاده بود. من قبلاً تو کتاب‌های فلسفی و ادبی گفته بودم که اگزیستنسیالیسم خیلی برای من جالب و هیجان‌انگیزه و خیلی وقت‌ها درد‌هایی که شرایط اگزیستنسیال به فرد وارد می‌کنه رو من در خودم قبل از کشف تئوریکشون، کشف می‌کنم.
اروین دی. یالوم توی این کتاب از چهار مبحثی صحبت می‌کنه که طبق نظریات اگزیستنسیال باعث اضطراب‌هایی نهادینه و بنیادین در افراد می‌شود. 
 
یک) مرگ: اضطرابی که در همه‌ی افراد از کودکی وجود داره و راه‌هایی دفاعی عجیب و درعین حال آشنایی که برای فرار از اون در نظر می‌گیریم... تقریباً می‌تونم بگم طبق فرهنگ ما حداقل یک بار بچه‌های اقلاً هم‌نسل خودم به مرگ و این‌که بعدش چی می‌شه فکر کردند و بعد از اون هم وحشت روبه‌رویی با زندگی پس از مرگ کل وجودشون رو گرفته... و خیلی جالبه که خیلی از رفتارهای ما در بزرگسالی از همین اضطراب به وجود میاد. 
دو) آزادی: این رو فکر کنم هر شخصی تو فرهنگ منفعل امروزه‌ی ما یک بار تجربه کرده... انتخاب بین دو یا چند گزینه در یک اتفاق تأثیرگذار و مهم در زندگی و عدم توانایی‌مون برای تصمیم‌گیری و معمولاً آویزون دیگران شدن برای کمک. این اضطرابیه که به نظر اروین دی‌. یالوم ما از آزادی اجباری خودمون در زندگی درک می‌کنیم. 
سه) تنهایی: این فکر کنم از اون ترس‌هایی باشه که ما بیشتر از بقیه ترس‌هامون ازش آزادانه و با شرم کمتری صحبت می‌کنیم... شاید برای این ترس هم بیشتر مایل باشیم تحت روان‌درمانی قرار بگیریم. 
چهار) پوچی: این همون ترسی‌ست که ما از تموم شدن زندگی می‌گیریم... اگه قراره همه چیز تموم بشه و ما به هیچ‌جایی نرسیم پس برای چه هدف و معنایی داریم زندگی می‌کنیم؟ 

اگه این چهار گزینه براتون جذاب بود پس حتماً این کتاب رو بخونید.
        

          بسیار کتاب خوب و جذابی است ترجمه خوبی نیز دارد.
        

          چهار تا ستاره به یاد چهار سائق..😅
از اونجایی که کتاب یکم تخصصی و سنگینه پیشنهاد می‌شه حتما پادکست رواق رو کنارش گوش بدید:))
ولی واقعا کتاب تاثیر گذار و خیلی خیلی مفیدیه.
بین کتاب هایی که تا الان از یالوم خوندم،بنظرم بهترینشونه.
        

          بخش پوچی هم تموم شد و با تموم شدنش کتاب هم به اتمام رسید‌. اینا نوشته هام از قبله که اینجا جمعشون میکنم

فصل اول رو به دلمشغولی اگزیستانسیال " مرگ " پرداخته بود
۳۰۰ صفحه از ۶۰۰ صفحه ی کتاب به این موضوع اختصاص داده و این نشون دهنده ی اهمیت این موضوع برای نویسنده هست. و واقعا هم هست. چون اساس اگزیستانسیال بر " هستی" هست طبیعتا در نقطه ی مقابلش مرگ هم حرف زیادی برای گفتن هست.

در کل به این موضوع پرداخته بود که انسان همیشه با مرگ و اضطراب مرگ دست و پنجه نرم میکنه و وقتی نتونه بپذیره ، روان نژندی رخ میده  که حالا جلوه های گوناگونی داره.‌.. و نوشته بود انسان در برابر مرگ ۲ جور دفاع داره. یا خودش رو برتر و استثنایی میبینه که بتونه بگه نه مرگ سراغ من نمیاد هنوز.  یا دنبال نجات دهنده ی خارجی و غایی هست که حمایت کنه و در برابر مرگ اون رو محافظت کنه.
حالا این ۲ تا دفاع وقتی شکسته میشه اضطراب مرگ میاد سراغ آدم که منجر به مشکلات دیگه میشه.

تاکیدش بر این موضوع بود که مرگ آگاهی کمک زیادی به روند درمان میکنه و مثال های زیادی هم زده بود. می‌گفت در کل اغلب آدما و درمانگر ها از این موضوع دور هستن و فراری. 

راهکاری که تو درمانش به کار میبره هم مواجهه با مرگ هست. یعنی توضیح برای مراجع و سعی در اینکه این موضوع رو فرد بفهمه .راهکار دیگه اش هم تجزیه و تحلیل موقعیت و اضطراب هست.

در کل چیز خلاف واقع زیادی ندیدم .
ولی خب در کل تفکر مذهبی رو هم به عنوان یکی از دفاع ها در برابر اضطراب مرگ نام برده بود. درحالیکه ما معتقدیم خود دین و مذهب به شکل صحیح با مرگ مواجه میکنه و اضطراب مرگ رو کاهش میده. و اگر ترسی هست چیز سازنده ایه. 
چیزی که خود یالوم هم اقرار داره و در نهایت به نتیجه ی لذت از زندگی که در مقابل اضطراب مرگ مطرحش میکنه منجر میشه...

خب بخش دوم که‌عنوانش مسئولیت بود هم تموم شد.

خیلی زیبا مخالفتش رو با روش های فرویدی که میگن همه چی بخاطر گذشته ات بوده و ریشه در کودکی داره و تو تقصیری نداری و تو مسئول نیستی ، عنوان میکنه. 

تاکید خیلی خوبی روی بحث مسئولیت و انتخاب و اراده داشت. این که چقدر در روان درمانی ، متوجه کردن فرد به این که مسئول انتخاب هاشه و باید تصمیم بگیره اثر داره. این که تعداد خیلی زیادی از مراجعین از تصمیم فرار میکنن . حتی میرن تراپی تا تراپیست براشون تصمیم بگیره و اینطوری از زیر بار مسئولیت در برن. 
و غوغای این فصل تو همین ۲۰ صفحه ی آخرش بود. جایی که میگفت یکی از مصیبت هایی که تصمیم داره اینه که فرد بین ۲ تا نیاز متضاد باید انتخاب کنه و نمیتونه همه ی نیازهاشو برطرف کنه. یه عده اون نیاز سطحی تره یا اون که طرفدار بیشتری داره رو ارضا میکنن چون آسونه و نیازی نیست چیزی رو بپذیره . یه تعداد هم که کلا تصمیم نمیگیرن و تو حالت بلاتکلیفی معلق میمونن. و چقدر این برام تداعی کننده ی جهاد با نفس خودمونه. کل حرفش همین بود دیگه. انتخاب بین خوب و بد یا خوب و خوب تر یا بد و بدتر. خوبیش اینه ما معیار داریم . معیار درست و ثابت و متقن. ولی این بنده خدا ها چون ملاک ندارن ، نوشته هرچیزی که بتونه کمک کنه بیمار تصمیم بگیره و به تسلط بر امور برسه خوبه. حتی اگه اون فال بینی و جادو جنبل باشه. و خیلی برام‌ جالب تره که خودش متوجه هست که این جا داره طرفدار نسبی گرایی میشه ولی با آگاهی میگه همینه که هست. البته خب بیشتر برای درمانگر ها نوشته و در ادامه توضیح داده که بهرحال باید یه چیزی بگین که بیمار بهت گوش بده. نه الزاما چیزی که درسته😅
راهکار خاصی نداده بود جز متوجه کردن خودمون به همین چیزایی که میدونیم. یا اگر نمیدونیم خب طبیعتا یاد بگیریم.

بخش سوم. تنهایی . چقدر زیاده روابط از سر تنهایی درحالیکه در ظاهر معلوم نیست
و چقدر شکست میخورن این روابط.
 یالوم روابط از سر نیاز رو رابطه نمیدونه و میگه رابطه ی اصیل و دوست داشتن واقعی یعنی تمایل به شناختن عمیق و رشد دادن طرف مقابل.
چقدر دقیق و کامل

تو بخش اخر به این پرداخته که یکی از چیزایی که انسان همیشه باهاش دست و پنجه نرم میکنه پیدا کردن معنای زندگیه. 
میگه که این معنا نمیتونه دست یافتن به امکانات مادی باشه چون ثروتمندترین انسان ها هم یه جا وایمیسن و میگن خب بعدش چی؟
یالوم تو این بخش خیلی از فرانکل یاد میکنه کسی که معنادرمانی رو وارد روان درمانی کرد . کتاب انسان در جستجوی معنا هم از ایشونه که کلیت کتاب اینه که هرکی یه معنایی برای زندگیش پیدا کرد ، حتی تو اردوگاه کار اجباری هم میتونه زنده بمونه و اون معنا نجاتش میده.
در نهایت به چه نتیجه ای میرسه تو این بخش؟
هیچی. 
هیچی به معنای واقعی
کلی حرف زده ولی تکلیف خودش هم با موضعش مشخص نیست. رویکرد مذهبی رو رد میکنه . بعد جایی تایید میکنه
میگه زندگی بی معناست و انسان باید تو این بی معنایی یه معنایی پیدا میکنه. تناقض داره صحبتاش.
باز تکرار میکنم که اینا برمیگرده به صحبت های مبنایی. ببینید شما وقتی وجود خدا رو اثبات کردید و صفاتش رو هم اثبات کردید دیگه بی هدف بودن دنیا براتون خیلی خنده دار به نظر میاد. وقتی هم متوجه شدید که آخیش دنیا هدفمنده میفهمید حضور شما هم معنا داره و میرید دنبال ساختن یا یافتن اون معنا. 
ولی وقتی مبنا نداشته باشی مجبوری یه روز بگی  معنا یافتنی است . یه روز دیگه بگی معنا ساختنی است. 
هیچ استفاده ای نداشت این بخش؟
چرا خب جملات خوبی داشت ولی بعد از هر جمله ی خوب یه چیزی میگفت که سر تا پام علامت تعجب می شد
خلاصه که اگزیستانسیال میتونست همون روش درست باشه چون مبناش رو انسان و دلمشغولی های واقعیش قرار داده ولی نتونسته همون روش درست باشه چون خودش داره دور خودش میچرخه. بیشترین چیزی که تو کتاب دیدم سردرگمی و آشفتگی بود
یادداشت هایی برداشتم از اینکه تو روان درمانی و صحبت چطور میشه دل‌مشغولی های اساسی هستی رو از صحبت ها و حالات و این ها فهمید . تجربه های روان درمانی که تو کتاب گفته از همه اش کاربردی تره برای روان‌درمانگر ها.
ولی هرچی ۳ بخش اول خوب بود بخش آخر که مربوط به پوچی بود خلاهای اگزیستانسیال رو نشون میداد
        

          کتاب بسیار طولانی، گاها ملال آور و بی نهایت مفیدی بود. به موازاتش پادکست رواق از آقای فرزین رنجبر رو هم گوش دادم که گره گشا بود و به شفافیت موضوعات کمک کرد
        

          1. مرگ: در کمال ناباوری، همه می­‌میرند. 
مرگ. مفهوم سمجی که از اول زندگی بیخ گوشت خر خر می­کنه؛ ولی بودنش اونقدر همیشگی و بدیهیه که گاهی فراموش می­کنی که هست، که یک روز می­‌آد، دستت رو می­گیره و بی­رحمانه از تمام تعلقاتت جدات می­کنه. 
لحظه­‌ای که برای اولین بار با جدیت متوجه می­شی که یک روز قراره بمیری و این حقیقت گریزناپذیر مثل یه چک آبدار می­خوره توی صورتت، لحظه ترسناک و در عین حال شکوهمندیه. ترسناکه، چون ما انسانیم و نیستی و عدم، دهشتناک­‌ترین چیزیه که می­تونیم تصور کنیم. و شکوهمنده، چون تازه اون لحظه­‌ست که می­فهمی لحظه، تنها چیزیه که داری. اون لحظه­‌ست که متوجه می­شی عطر گل شمعدونی چقدر حیرت­‌انگیزه، حس لمس کاغذ کتاب­‌ها چقدر دلنشینه، چای چقدر خوشمزه­‌ست و آغوش دوست­‌هات چقدر دلچسبه. 
نزدیکی به مرگ آدم رو شاعر می­کنه. وقتی می­فهمی مرگ وجود داره زندگی رو مثل معشوقی که می­دونی فردا دیگه کنارت نخواهد بود بغل می­کنی و با تمام تلخی­‌ها و تیرگی­‌هاش، تا جایی که نفس داری می­‌بوسی. مرگ، مسلم­ترین و قطعی­‌ترین حقیقت زندگیه. اولش پذیرشش سخته اما کم کم باهاش رفیق می­شی و می­فهمی که پذیرش زندگی بدون مرگ، می‌تونه از پذیرش مرگ هم تلخ‌تر باشه. مرگ با تمام تیرگیش، از معدود چیزهاییه که به زندگی ارزش زیستن می­ده و چیزی که لحظه­‌ها رو اصیل می­کنه، محدود بودنشونه. 

پس­‌زمینه سیاه و تیره مرگ، رنگ­های لطیف زندگی را با همه خلوصشان آشکار می­کند و به چشم می­آورد
(نقل قول از سانتایانا)

2. آزادی: متاسفانه یا خوشبختانه، تو آزادی!
بچه که بودم عاشق موتورسواری بودم. حدود 6 سالم بود که بلاخره برای اولین بار با بابا سوار موتور شدم. بهش اصرار کردم فرمون رو بده دست خودم و بعد از کلی غر زدن بابا فرمون موتور رو داد به من. چند ثانیه­‌ای  اطرافم رو نگاه کردم و وقتی فهمیدم جدی جدی فرمون موتور توی دستای منه از شدت ترس، زدم زیر گریه. جیغ می­‌کشیدم و می­‌گفتم: الان می­خوریم به دیوار. من بلد نیستم موتور برونم. 
گمونم بخش زیادی از رویکرد انسان به آزادی توی همین خاطره کوتاه مشهوده. با تمام وجود برای آرمان مقدس آزادی می­جنگی و وقتی بلاخره تا حدی به دستش می­‌آری می­‌فهمی که آزاد بودن، تصمیم­ گرفتن و حتی خواستن، به نوبه خودش سخته. فرمون توی دستاته اما نمی­‌دونی چجوری برونی و از ترس اینکه به دیوار نخوری می­زنی زیر گریه. گاهی فرمون رو کلا رها می­کنی و گاهی هم یکی رو پیدا می­کنی که به جای تو برونه. در حالی که باید فرمون رو سفت بچسبی و هر چقدرم که اولاش سخت و هولناک باشه، روندن رو یاد بگیری. 

3. تنهایی: در وطن خویش غریب. 
همیشه دیدن تابلوهایی که به یه زبان غریبه نوشته شدن یه دلهره عجیب رو توی وجودم فعال می­کنه. گمونم وقتی می­گن غریبی سخته، منظورشون از غریبی و غربت همچین حسی باشه. یه احساس عجیب جدا افتادگی و عدم تعلق که دلگیرترین و غمناک­‌ترین احساس دنیاست. گاها نسبت به تمام هستی و وجود این احساس رو دارم. انگار که زندگی یه شهر دور افتاده­‌ست که زبون آدم­هاشو بلد نیستم و غربت داره خفه­‌م می­کنه. 
قضیه اینه که ما آدم­ها تنهاییم. مهم نیست چقدر ارتباطات مستحکمی داشته باشی، همیشه­‌ی خدا یه بخش­هایی از وجودت هست که تنهاست و هر چقدر هم که ارتباط خوبی با یه آدم داشته باشی، گاهی حس می­کنی یه خلا عجیبی میونتون هست که هیچ­وقت پر نمی­شه. واسه همینه که نیمه­‌ی گمشده افسانه­‌ی کودکانه­‌ای بیش نیست. خیال خام کامل شدن با یه آدم دیگه اونقدر ساده­انگارانه­‌ست که توی سال­های اول بزرگسالی متوجه ناممکن بودنش می­شی. 
انسان تنها به دنیا می­‌آد و تنها هم از دنیا می­ره؛ اما قطعا این قضیه دلیلی برای کم ارزش بودن روابط انسانی نیست. دوستی و عشق زیباترین طغیان­‌هایی هستن که آدم­ها بر علیه تنهایی ابدیشون انجام می­دن و نابود نه، ولی کمرنگش می کنن. طوری که دیگه اذیت­‌کننده نباشه. 

4. پوچی: هیاهوی بسیار برای هیچ.
برای خود 16 ساله­ام می­نویسم: گشتم، نبود، نگرد، نیست! دنبال معنی نباش. معنی مقدر شده­‌ای وجود نداره. معنی رو باید ساخت تا رنج پوچی رو قابل تحمل کنه و زندگی رو زیباتر. معنا پیدا کردنی نیست، ساختنیه. هر چی بیشتر بگردی کمتر پیدا می­‌کنی. به قول سهراب: کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ، کار ما شاید این است که در افسون گل سرخ شناور باشیم. 
در افسون گل سرخ شناور شو، خودتو بسپر به جریان زندگی. از چرایی زندگی هم سوال بپرس و بهش فکر کن، اما توقع نداشته باش واسه سوال بی­‌جواب، جواب پیدا کنی. 
حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
        

          This is what I needed but therapy sessions couldn't give me..