«رابطه یعنی بهترین تصویر را از خود ارائه دادن تا پذیرفته شویم. نمایش واقعی خود، خطرناک است» اين تفكر كه متأسفانه كم نيست، سبب مى شود فرد دچار نمايشگرى در رفتار و احساس شود. او براى اينكه به طرف مقابل نشان دهد چقدر با هم تفاهم دارند، بسيارى از نظرها و عقايد خود را ابراز نمی‌كند. همچنين ممكن است به منظور خشنود كردن همسر، با رفتار يا عقيده‌اى موافقت كند كه درحقيقت، با آن مخالف است: اين نوع انتخاب‌ها درحقيقت دروغى را شکل مى‌دهد كه اولين قربانى آن، خود فرد است؛ زيرا نيازها، انتظارات، خلقيات، و رفتارهايش با زمانى كه قصد انتخاب داشته، متفاوت است. ايفاى نقش دروغين، انرژی‌بَر و خسته‌كننده است؛ براى همين، نمى‌توان آن را سالها ادامه داد.

اگر ازدواج را به قطارى كه فقط سه کوپه دارد تشبيه كنيم، اولين کوپه،کوپهٔ ارزیابی است. در اين كوپه با در نظر گرفتن وضعيت خود، انتخابى بى رحمانه خواهيم كرد. حال اگر قرار باشد «من» انتخابگر باشم نه «او»، لزومى به نمايش غيرواقعى خود نيست. آنچه در اين كوپه اهمّيّت زيادى دارد، توجّه به آلارم خطا در رفتار طرف مقابل است. من نيز با اعلام اينكه چه نيازها و خط قرمزها و معيارهاى مهمّی در زندگی دارم، به فرد مقابل، حقّ انتخاب مى‌دهم تا مرا بر اساس همين ویژگی‌هایی كه دارم انتخاب كند. در اين كوپه، فكر تغيير فرد ديگر، از سموم خطرناک در انتخاب است. پس من نيز بايد آنچه را مى‌بينم انتخاب كنم، نه تغييراتى را كه بعد از ازدواج انتظار دارم اتفاق بيفتد. اينكه درحال حاضر چند ويژگى او را دوست ندارم، امّا بعدها تغييرش مى‌دهم، فانتزى ذهنى است!

«ديگرى بايد بداند با چه رفتارهايى مرا مى‌رنجاند. خودش بايد پى ببرد. اگر من بگويم، رفتارش بى ارزش مى‌شود. در هر حال، او بايد از اين پس بداند چه چیزی مرا رنج مى دهد، حتى اگر خودم هم ندانم.» خطاى دیگری كه تعداد زيادى گرفتار آن هستند،«کشف شدن» است. برخى زوج‌ها همسر خود را با پدر، مادر، خواهر و يا برادر خود مقايسه مى‌كند و مثلاً می‌گويند: «تو چطور نفهميدى من ناراحتم؛ در حالى كه مادرم ازپشت تلفن هم تشخيص می‌دهد؟ مهم این است که خودت بفهمی من چه احساس و يا چه نيازی دارم. اگر خودم بگويم ، بی ارزش می‌شود. دراينجا زوج، همسر خود را با کسی مقایسه می‌کند كه از لحاظ ژنتیکی، فرهنگی، ساختار خانوادگی، تربیت، تجارب و حتی نوع تغذیه مشترک هستند و این قیاس نتیجهٔ درستی در پی ندارد. نکته‌ای مهم: انتظار کشف شدن نداشتن و بیان احساسات و نیازهای خود، به معنای توجیه بی‌توجّعی به همسر نیست؛ زیرا هر یک از زوج‌ها باید در شناخت نیازها و احساسات یکدیگر تلاش کنند. آنچه ما بر آن تأکید می‌کنیم این است که «تو باید خودت بفهمی من چه می‌خواهم یا چه احساسی دارم»، نباید به عنوان قاعده در زندگی زناشویی شناخته شود.

‌ «گوش‌دادن فرآیندی فعال است، نه منفعلانه.»