قسمتی از کتاب  :  آدم های خوشبخت موجودات مشکوکی اند. به هر حال شک ندارم نوشته های آدم های « خوشبخت» بسیار ملال آور خواهد بود، چیزی شبیه نوشته های پائولو کوئلیو. نوشته های لطیف و « پاکیزه» . نه، ادبیات باید بشوراند، اعصاب را خرد کند، نگران کننده باشد، مثل سیلی که به گوش بخورد.انگار شانزده سالمان باشد و ناگهان اثری از سلین یا سلینجر یا فاکنر را کشف کنیم... چه ضربه ی سهمگینی ! به نظرم آن چه نوشتن از آن تغذیه می کند ناآرامی است و ادبیات واقعی فقط از دل طوفان ها و تندبادها در می آید نه از آرامش سطحی. آن کس که از آرامش سطحی حرف می زند بهتر است قرص خواب آور ببلعد. ادبیات را نمی شود با احساسات « خوب» آفرید. بلکه باید نویسنده را به استفاده از منطق و احساس و انفعال و تخیل و خشونتش واداشت.