بریده‌های کتاب Mohsen Kohestani

مردگان ترسناک نیستند،آن ها فقط غمگین اند.

آن نیروی عظیم و ترسناکی که در زندگی تمام راه های فرار را به رویم بسته بود،دست کم مرا آزاد گذاشته تا به دامان مرگ بگریزم.اگر هنوز میلی به حرکت داشته باشم، آزادم که راه بیفتم ،اما فقط به سوی نقطه ی پایان.

تنهایی بهایی است که ما باید در ازای تولد و زندگی در دوران مدرن بپردازیم:دورانی آکنده از آزادی،خودبسندگی و منیّت.

جنگ به من دریایی بخشیده بود،برای خودِ خودم،دریایی خروشان،دریایی پرهیاهو توی سرخودم.زنده باد جنگ!

سرباز هایی با اونیفرم خاکی،سرباز های ذخیره،سربازهایی با یونیفرم لاجوردی،سبز مثل سیب،که مثل گوشتی که به سمت هاونی بزرگ می رود،سوار برگاری ها سوی قتلگاه می رفتند،برای هیچ.

من هم بایستی ترفندی جنون آمیز پیدا کنم که تمام غم زندانی بودنم را جبران کند،زندانی سرِ خودم تا همیشه.

حالا برای من نه خوشبختی وجود دارد نه بدبختی. روزگارمیگذرد. من تا کنون فقط در رنج و مشقت بسیار زیسته ام.بله ؛ در دنیای انسان ها؛ تنها اندیشه صادقانه ای که میشود به درک آن رسید همین رنج و مشقت است. روزگار می گذرد.

بزدل ها حتی از خوشبختی هم میترسند.از پنبه هم زخم میخورند.از خوشبختی هم جراحت میبینند.پس قبل از اینکه زخم بخورند،عجله میکنند تا زودتر از آن وضعیت بگریزند.

آدم حتی اگر فقط ده دقیقه وقت داشته باشد زندگی کند باز دنبال تأثر لطیفی از گذشته میگردد

بالا و پایین رفتن از پل برایم تفریحی بی نظیر و خوشایند بودو در میان خدمات شرکت راه آهن،یکی از جذاب ترین ها. بعدهاکه ناگهان فهمیدم پل را برای این میسازند که آدم ها از روی آن عبور کنند،علاقه ام از آن برگشت.

من جنگ را در سرم به دام‌انداخته ام.جنگ در سرم زندانی شده.

لویی دتوش با جراحت در تن و روان از جبهه بازگشت،مثل تمام رزمنده های پیشین جنگ جهانی اول،پرازفکر«دیگر هرگز» و امیدوار به اینکه این «واپسین جنگ» باشد. برای جلوگیری از بازگشت چنین هراس هایی بود که سلین سفر به انتهای شب را نوشت،اما متاسفانه نویسنده ها نیستند که جهان را تغییر میدهند،هرقدر که با استعداد باشند.

در آن جا پانصد مرد و یک لوله بزرگ فولادی و انفجار شدید، با نقشه ها و طرح ها،فرمول های ریاضی،اونیفرم ها،تلفن ها و دستور های نظامی،در کار آنند تا بوته رز مردی را در هم شکنند

امام حسین (ع) همراه بانو زينب (س) گریه کنان گفت: - ای ابا الفضل بعد از تو بی یار و یاور شدم. سپس رو به آسمان فریاد کشید: - کیست مرا یاری کند؟ شمر و سربازان سپاه کوفه آماده حملهٔ نهایی شدند.

زندگی صرف در زمان حال یعنی تنزل به زندگی حیوانی، نمیشود به کسی که همه خاطراتش را از دست داده گفت، انسان زمان حال فقط نقطه اتصال گذشته به آینده است و به تنهایی بی معنی است فرق آدمی با آلزایمر پیشرفته و یک حیوان چیست؟ هیچ

هیچ قلبی صرفاً به واسطهٔ هماهنگی، با قلب دیگری وصل نیست؛ زخم است که قلب‌ها را عمیقاً به‌هم پیوند می‌دهد. پیوند درد با درد، شکستگی با شکستگی. تا صدای ضجه بلند نشود، سکوت معنی ندارد و تا خونی ریخته نشود، عفو معنی ندارد و تا از دل ضایعه‌ای بزرگ گذر نکنی، رضا و رضایت بی‌معنی است. هماهنگی واقعی در همین‌ها ریشه دارد.

هر چی توی زندگی پیش تر میرویم،یواش یواش بیشتر میفهمیم کی هستیم ولی هر قدر بیشتر میفهمیم کی هستیم،خودمان را بیشتر از دست میدهیم