بریده‌های کتاب مُحیصا

می دونستی که؟ آگاتا کریستی مشهورترین نویسنده ی رمان های کارگاهی با اینکه دستور زبان و املای ضعیفی داشت، اما تاکنون بیش از ۲میلیارد نسخه از کتاب هایش در ۱۰۰ زبان مختلف به فروش رسیده است.

مرگ قریب الوقوع مادر ابتکاره.

پدرش همیشه او را تشویق می کرد که گریه کند. ادعا می کرد با گریه می شود چیزهایی را از یاد برد که نگه داشتنشان در ذهن بسیار دردناک است.

انسان بودن یعنی همین...زیبایی و رنج، که هر کدوم بدون وجود اون یکی معنی نداره.

و به فکر فرو می رود که آیا ممکن است دژاوو در واقع شبحی از خط زمانی کاذبی باشد که هرگز رخ نداده، ولی سایه اش را روی واقعیت می افکند؟

او با این فکر آشتی کرده که بخشی از زندگی رو به رو شدن با شکست هاست و گاهی اوقات آن شکست ها، انسان هایی هستند که زمانی دوستشان داریم.

:«باد رو به اختیار خودت در بیار. بادبادکی نباش که هیچ وقت پرواز نمی کنه.»

بدون خاطرات، ما چیزی به جز پوسته های توخالی نیستیم.

:«اگه مردن این قدر قشنگه، پس آرزو می کنم کاش من هم درخت بودم. از خدامه بمیرم و دوباره توی فصل بهار به دنیا بیام.»

شیطان، شیطان را دوست دارد.

او هرگز فراموش نکرد که برخاسته از همین مردم است و منشأ قدرت او، اعتماد آن هاست.

_ من دوست ندارم با سیاست بازی کنم. - متاسفانه اگه تو باهاش بازی نکنی، اون با تو بازی می کنه. من فارغ از هر کاری که می کنم دائم به درونش کشیده می شم.

آزرم ریس عزیزم، کار مثل کود می مونه. _از لحاظ بو دادن؟ نورنغمه لبخند زد و گفت:« از لحاظ این که خوشحالم که وجود داره، اما دوست ندارم هرگز پاگیرش بشم.»

تابستان فصلی پر از تضادهاست. وقتیه که می خواید هیچ کاری انجام ندید،اما در عین حال همه کاری رو انجام بدید.

از میان تمامی فرایندهای روانی شناخته شده، اجتناب از تجربه کردن یکی از بدترین فرآیندهای روان شناختی است.

زبان به این دلیل که موجب اجتناب از تجربه کردن می شود، رنج ایجاد می کند.

انسان ها به دلیل داشتن توانایی های کلامی و روابط معنایی، در طول زندگی رنج می کشند.

:« می دانی، از نظر منطقی اگر کسی حال بقیه را بگیرد، یعنی خودش را پایین تر از آن ها می داند.»

می گویم:« به نظرت باید همین جوری باشه؟یعنی داریم درست می ریم؟» ویولا متفکرانه نفسی بیرون می دهد و می گوید:« بابام همیشه می گفت فقط میشه به جلو رفت ، وی! فقط به جلو و بس.»

شاید تصمیماتی که سرنوشت تاریخ را تغییر داده بود در چنین صحنه های شورانگیزی رخ نداده و طوری نبود که بشود آن را به روی پرده ی نقش داری به تصویر کشید. شاید سرنوشت در چنین مکان هایی معمولی و در اوج درماندگی و دودلی رقم می خورد.