بریده‌های کتاب ²³³

ترڪتُ الخلقَ طرًا في هواڪا، وأیتمتُ العیالَ لڪي أراڪا، فلو قطعتني بالحب إربًا، لما مال الفؤادُ إلی سواڪا. من دنیا را به خاطر تو ڪنار گذاشتم و ڪودڪانم را به هوای دیدن تو یتیم رها ڪردم. اگر مرا با عشقت تڪه‌تڪه ڪنی، قلبم جز به سمت تو نخواهد رفت.

ماذا فقد مَن وجدڪ و ماذا وجد مَن فقدڪ؟! چه گم کرد، آن‌ڪه تو را یافت و چه یافت آن‌ڪس ڪه تو را گم کرد؟!

راحیل یڪی از آن پوزخند های تنفرانگیزش را بر لب آورد و گفت: من هم یه روز می‌میرم؛مثل تو، مثل بقیه و بعد با لحنی فیلسوف‌مآبانه ادامه داد: [مرگ از ما آغاز نشده و با ما هم؛ به پایان نمیرسه.]

موقع خداحافظی، خم شدم که شانه‌اش را ببوسم. سرش را به گوشم نزدیک کرد و به فارسی گفت: (( پشت سرم نگو مع‌السلامه؛ دعاکن شهید شم، و اِلا برات دعا میکنم مثل من تنهابشی! رفتن همه رو ببینی؛ بمونی و بسوزی.....))

حـاج قاسم این بار نخندید. اخم کرد و انگشتش را به سمت قلـبم نشانه رفت، [نذار هیچ چشمی هواییت کنه! به هیچ چیز تو این دنیا دل نبند! وقت جدا شدن پوستت کنده میشه.] راست می‌گفت. این جداشدن ها جانم را بالا می آورد. خندیدم و گفتم: [هربار که به کسی دل‌بسته شدم، از دست دادمش. هیچ وقت نشد یه دل سیر مال من باشه.]

اگر انسان چیزی نداشته باشد ڪه به خاطرش بمیرد، دلیلی برای زندگی ڪردن هم نخواهد داشت.

حالا ڪه زنده‌ای، به زور هم ڪه شده به تن رویاهایت جامهٔ عمل بپوشان.

تنها انسان‌هایی رحم و شفقت به دل دارند ڪه روزگار به آن‌ها سخت گرفته باشد.

گاهی قلب، نافذترین عقل‌ ها را به غفلت می‌ڪشاند.

پرسیدم:(( در مواقع اضطرار و گرفتاری و بن‌بست، چه در امور دنیوی چه در امور اخروی، از کدام ذکر کمک بگیرم تا مشکل حل بشود؟ )) در جواب گفت: (( ابتدا پنج مرتبه صلوات بفرست. سپس پنج مرتبه آیة‌الکرسی را تلاوت کن. بعد این ذکر را در قلب خود بدون آنکه به زبان بیاوری آن قدر بگو تا مشکل برطرف شود: اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي فِي دِرْعِكَ الْحَصِينَةِ الَّتِي تَجْعَلُ فِيهَا مَنْ تُرِيدُ.))