بریده‌های کتاب محمد حسین رمضانی

من می‌دانم که یک روز، جنگ تمام می‌شود.... و آنچه می‌ماند مایه‌ی سرشکستگیِ هیچ کداممان نخواهد بود. هرگز.

غریزه‌ی پیروزی زن را رها نمی‌کند ...

اعتیاد، (( ژن تعلق خاطر )) را در آدم می دزدد. اولاً از مرگ کسی، حتی عزیزان، خیلی به‌هم نمی‌ریزی، غمگین نمی‌شوی. در ثانی در غم و ماتم نمی‌مانی.

سید علیِ خامنه‌ای، ره‌برِ انقلاب، تمامِ هیبت و قدرت و عظمتش در این است که بعد از شنیدنِ نامِ حضرتِ صاحب بگوید روحی لتراب مقدمه فدأ... روحم به فدای خاکِ قدومِ مهدیِ فاطمه باد... جز این اگر باشد که همه‌ی ما ول‌معطلیم. این همان حکمتی است که سال‌ها پیش علی معلم دامغانی این گونه‌اش سروده بود: ای پیر با تو ام ، تو امام زمان نه‌ای اما که گفت با تو که کهفِ امان نه‌ای

مؤمن در هیچ چارچوبی نمی‌گنجد ، این هم از ره‌برشان.

«گریه‌کردن نعمت خداوند به مردهاست که شما زن‌ها از آن به نفع خودتان سؤاستفاده می‌کنید»