بریده‌های کتاب محمد مهدی

《کونسوئلو،حتی شیطان هم زمانی فرشته بوده.‌‌..》

قبل از آنکه دوباره زاده شوی،باید بمیری...

حتی توهم این‌که در این دنیای سرتاپا کثافت دست تنها می شود کاری کرد،زیباست

چه راحت دروغ میگوییم،چه بسیار دروغ میگوییم؛با کلام،با نوشتار، عکس و تصویر و فیلم و حتی با سکوت!

گاهی آخرین گولدن چه کارها می کند! اگر شکستم را پذیرفته بودم،اگر جرئت تصمیم نمی داشتم چه شده بود؟...

من خودم را به دست خود نابود کرده ام.

حقیقت این است که خدا پیر و جوان نمی شناسد. مکافات کبر را سر پیری هم می دهد.

انسان طبعاً خودکامه است و از رنج دادنِ دیگری خوشش می آید.

من حرف آن مدعی را یاوه میشمارم که با شکم سیر و خیال راحت درس اخلاق می دهد

اگر فکر آدم درست بشه،رفتارش هم درست میشه.

کدام بهتر است؟ خوشبختی مبتذل، یا رنج والا؟

همه ی دنیا به درک واصل شود یا من چایم را ننوشم؟ من می گویم بگذار دنیا به درک واصل شود اما من باید همیشه چایم را بنوشم.

هرجایی که عشق نباشد معنایی هم نیست.

نفرین به مدرسه،به تمام آن سال های هولناکِ بردگی انضباطی!

یک وقتی،در واقع دوبار،تصمیم گرفتم خودم را وادار به عاشقی کنم.و واقعاً رنج کشیدم آقایان،خاطرتان راحت.

اما فقط به خاطر آن که رو به رویم دیواری است و زورم به آن نمی رسد با آن کنار نخواهم آمد.

قسم میخورم آقایان،که آگاهیِ بیش از حد نوعی بیماری است؛بیماری ای واقعی و تمام عیار.برای احتیاجات روزمره،آگاهی معمولی انسانی هم بیش از حدِ کفایت است.

ما همیشه از گذشته ی خودمان رنج میبریم، حتی اگر ناخواسته آن را ساخته باشیم