بریده‌ کتاب‌های مهران م

هیچ مرگی طبیعی نیست‌.آنچه بر سر انسان می آید هرگز نمیتواند طبیعی باشد،زیرا حضور انسان جهان را به پرسش میکشد.همه میمیرند اما مرگ هر آدمی برای او یک سانحه است.حتی اگر آنرا بشناسد و به آن تن در دهد،باز خشونتی است ناروا.

اندوه پیران و مرگ آنان بیشترشان فکر نمی‌کنند به آخر خط رسیده اند.حتی من نیز این جمله ی کلیشه ای را در مورد مادرم به کار برده ام.نمیفهمیدم چگونه می‌توان در مرگ یکی از والدین ،پدربزرگی هفتاد و چند ساله،صادقانه گریست.وقتی زن پنجاه ساله ای را می‌دیدم که مرگ مادرش او را از پا در آورده، با خود میگفتم اون حتما به بیماری اختلال اعصاب دچار است.میگفتم همه می‌میریم اما آدم هشتاد ساله دیگر آنقدر پیر شده که مرده به حساب می آید. اما، نه انسان بدین سبب نمی‌میرد که به دنیا آمده، زندگی کرده و پیر شده،بلکه به علتی میمیرد.

وای که چقدر تنها بود.نوازشش کردم و با او حرف زدم،ولی محال بود بتوانم عمق دردش را درک کنم.

برایم اهمیت چندانی نداشت که مامان را پیش از مرگش ببینم،اما نمیتوانستم تحمل کنم که او هم مرا ندیده از دنیا برود.این واپسین درود چه اهمیتی دارد وقتی دیگر نه حافظه ای در کار است و نه فرصتی برای جبران مافات؟

با این همه،چیزی تسکینش میداد: او را به درمانگاهی آورده بودند که در مزایایش غلو می‌کرد."در بوسیکو می‌خواستند همان روز اول عملم کنند!اما به نظرم این جا بهترین درمانگاه پاریس است." و انگار لذت این تایید ها کامل نمیشد مگر با حمله ای تازه،چون بلافاصله به درمانگاه دیگری در آن نزدیکی اشاره کرد.

به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است.فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی تر میشود‌.

وقتی احساسات کسی را جریحه دار میکنم،حتی اگر دشمنم باشد،خودم هم آزرده می شوم.

پس دنیا در روز تولد من کجا رفته است؟

فکر کرد اگر به من سگ بگوید به من توهین کرده است.ولی من شخصا هیچ چیز بدی در این حیوان نمیبینم که با گذاشتن اسمش روی کسی،به اون توهین شده باشد..

وقتی کش به دنیا اومد فهمیدم کلمه ی مادری رو یک آدمی ساخته که به این کلمه احتیاج داشته، چون کسانی که بچه دارند عین خیالشون نیست که این کار کلمه ای هم داره یا نداره.

ما همین جور داریم میریم،با یک حرکت خواب آوری که انگار داریم خواب میبینیم،اصلا جلو نمیریم،انگار پشت سر ما و گاری زمان داره کم میشع،نه مکان.

راستی رستگار است اویی که می‌تواند نقص و نبود خوشبختی اش را به یک مانع زمینی ربط بدهد.

من همه چیز دارم،ولی دوری او این همه را زایل می کند.من همه چیز دارم،ولی بی وجود او این همه هیچ می شود.

طبیعت انسانی به هیچ وجه دستخوش تغییر نشده است.خطر،تابو و ممنوعیتی که حول و حوش هرچیزی ایجاد شود،آن را به امری بینهایت مطلوب و جذاب تبدیل خواهد کرد.

چرا باید ناگهان دوباره سرشار از امید میشد؟آخ،امید!این چیزی بود فراتر از امید،این اطمینان خاطر بود.

همه ی زیبایی شب این است می آید و با آدم یکی می‌شود به آدم حمله میکنه،آدم را با خودش می‌برد تحملش غیر ممکن است

معمولا وقتی تنها یا در جمعی هستم که دوستشان دارم،هیچگاه به یاد شایستگی ها و افتخاراتم نمی افتم،و اگر هم بیفتم،آن قدر به نظرم ناچیز می‌رسند که انگار همین دیروز اهل علم شده ام.در عوض،در حضور اشخاصی مانند گِنکِر افتخاراتم همچون کوه سر به فلک کشیده ای به نظرم می‌رسند که قله ی آن در میان ابرها پنهان است و گِنکِرهایی که به زحمت به چشم می آیند ،در پای آن در جنب و جوش هستند.

-زندگی به هریک از ما بعنوان هدیه عطا می‌شود و چه هدیه ی نفیسی.هدیه ای است که اگر آنرا با بخل لیاقت برای خود نگاهدارند زوال می پذیرد و خشک می‌شود ولی همینکه آن را در راه دیگران انفاق کنند فزونی می یابد و زیبا می‌شود.