بریده‌ای از کتاب بیابان تاتارها اثر دینو بوتزاتی

به نظرم اینکه تنها بمیری بهتر از اینکه میون جمعی بمیری که بهت اهمیتی ندادن و نمیدن و فقط بعد مرگت براشون میشی پدر همسر دوست و حامی

زندگی دردناکه و ما این درد رو هر روز تجربه میکنیم...پذیرشش اولین قدم درد نکشیدن هس...فکر می‌کنم هیچی به اندازه دست کشیدن از زندگی آدم رو به ساختنش امیدوار نمیکنه

وقتی میفهمی قدرت دست کشیدن داری پس قدرت ساختنش رو هم داری...آدمی که میتونه راحت به مرگ، چیزی که براش آینده‌ای در نظر گرفته نشده فکر کنه، از زندگی‌ای که به همون مرگ ختم میشه نمیترسه...یه جرقه کافیه...جرقه اینه بفهمی چیزی برای از دست دادن نیس..یا میبری یا مثل مرد میبازی...بهتره فکر کنی که زندگی هدفی نداره و باید بسازی تا اینکه داره و هی الکی دنبالش بگردی..البته که منظور من دست کشیدن از زندگی ناامیدی و پوچی هست نه خودکشی