بریده‌ کتاب‌های مریم زارعی

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

کسی که نجابت را دکان می‌کند، به نجابت و شرافت خودش ایمان و اعتقادی ندارد.

هر سازش، یک عامل سقوط دهنده است؛ حالا چه مقدار باعث سفوط کی‌شود مربوط است به نوع سازش. و منظور من از «سازش»، فدا کردن یک «باور» و «اعتقاد» است در زمانی که هنوز به صحت آن باور و اعتقاد، ایمان داریم.

ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است؛ همه جای ایران و همیشه‌ی ایران را.

امام تصميم دارد تا از ميزان آمادگى سپاهيان خود براى جنگ با خبر شود، به راستى آيا اين مردم در مقابل معاويه جنگ خواهند نمود ؟امام رو به آنان مى كند و چنين مى گويد :اى مردم ، معاويه ما را به صلح و سازش فرا مى خواند ، اگر شما آمادگى براى مرگ در راه خدا را داريد با شمشيرهاى خود به جنگ او برويم و اگر زندگى دنيا را انتخاب مى كنيد خواسته او را قبول كنم .سخن امام كه به اين جا مى رسد، عدّه اى فرياد مى زنند : «ما زندگى را دوست داريم، ما مى خواهيم زنده بمانيم .» . آرى، اين فرياد، اوج مظلوميّت امام حسن(عليه السلام) را نشان مى دهد، مردمى كه به اردوگاه امام آمده اند اهل جهاد نيستند، اينها عاشق زندگى دنيا هستند و از مرگ با عزّت نيز مى ترسند .

تاريخ، دو نماز را هيچ گاه از ياد نمى برد، يكى نماز امام حسين(عليه السلام) در كربلا و ديگر نماز امام حسن(عليه السلام) در ساباط .اگر امامحسين(عليه السلام) در روز عاشورا در ميان دشمنان به نماز ايستاد چند تن از يارانش مثل پروانه، سينه سپر كردند و تيرهايى كه از طرف دشمن مى آمد به جان خريدند .امروز امام حسن(عليه السلام) در ميان ياران خود نماز مى خواند، اينجا كه ميدان جنگ نيست، اردوگاه نيروهاى خودى است ; ولى در نماز به سويش تيراندازى مى كنند .

اين جا اردوگاه سپاه كوفه است، وقت نماز است و مناجات با خدا .همه، مشغول خواندن نماز هستند كه ناگهان . . .تيرى به امام اصابت مى كند، نمى دانم اين تير از كجا مى آيد، تير از طرف خودى هاست، دشمن كه كيلومترها با ما فاصله دارد .همه مات و مبهوت هستند، عجب ! يك نفر از داخل سپاه خودى به سوى امام تيراندازى كرده است .اين اولين سوء قصد به جان امام است . من فداى مظلوميّت تو ! كسانى كه براى ياريت آمده اند اكنون قصد جان تو را نموده اند .

من سراپا ناداریَم و تنگ‌دستی همیشه زبانم به حاجت‌خواهی باز است و دستم برای گرفتن دراز آنچه می‌خواهم نزد تو است و نه در هیچ جای دیگر من عیال تو هستم و نادار تو سرپرست منی و دارا پس چه غم که ناداریم را با دارایی تو جبران می‌کنم

تو امید من هستی، نه امیدی کوچک امیدی که تمام زندگی‌ام را فرا گرفته پس حالا که سخت محتاج تو هستم می‌شود مرا ناامید نکنی؟