بریده‌های کتاب مریم زارعی

تابلوهای شهری در تهران اگر به فارسی و انگلیسی‌ شهروندان را راهنمایی می‌کنند، در لبنان اما عربی و فرانسوی‌اند. دلیلش؟ پس از جنگ جهانی اول و شکستن کمر امپراتوری عثمانی، شامات بزرگ از جمله سوریه و لبنان سهم فرانسوی‌ها شد. ... فرانسوی‌ها در ظاهر با شعار «حمایت از اقوام مسیحی شرق مدیترانه» و در باطن اما برای کوبیدن میخ تمدن مسیحیت صلیبی تکه پاره‌ی ساحلی و غربی شامات را از آن جدا کردند و بنای کشور جدیدی گذاشتند که امروزه «لبنان» نامیده می‌شود. سوریه به عنوان سرزمین مادری و تکهٔ جدا شدهٔ لبنان، هر دو، اما زیر یوغ دستگاه استعماری فرانسه و از پاریس اداره میشد؛ چنان که الجزایر و تونس و بعضی نقاط دیگر در خاک آفریقا. از آن زمان تا الی یومنا هذا فرانسه این دیار را ملک مطلق خویش می‌داند؛ حتی اگر فرانسه، فرانسهٔ کرک‌وپر ریختهٔ امروز باشد.

وقتی در بیمارستان کار می‌کنی، کاغذهایی که طبقه‌بندی می‌کنی فقط کاغذ نیستند، تکه‌ای از داستان‌های پرفراز و نشیب‌اند.

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

کسی که نجابت را دکان می‌کند، به نجابت و شرافت خودش ایمان و اعتقادی ندارد.

هر سازش، یک عامل سقوط دهنده است؛ حالا چه مقدار باعث سفوط کی‌شود مربوط است به نوع سازش. و منظور من از «سازش»، فدا کردن یک «باور» و «اعتقاد» است در زمانی که هنوز به صحت آن باور و اعتقاد، ایمان داریم.

ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است؛ همه جای ایران و همیشه‌ی ایران را.

امام تصميم دارد تا از ميزان آمادگى سپاهيان خود براى جنگ با خبر شود، به راستى آيا اين مردم در مقابل معاويه جنگ خواهند نمود ؟امام رو به آنان مى كند و چنين مى گويد :اى مردم ، معاويه ما را به صلح و سازش فرا مى خواند ، اگر شما آمادگى براى مرگ در راه خدا را داريد با شمشيرهاى خود به جنگ او برويم و اگر زندگى دنيا را انتخاب مى كنيد خواسته او را قبول كنم .سخن امام كه به اين جا مى رسد، عدّه اى فرياد مى زنند : «ما زندگى را دوست داريم، ما مى خواهيم زنده بمانيم .» . آرى، اين فرياد، اوج مظلوميّت امام حسن(عليه السلام) را نشان مى دهد، مردمى كه به اردوگاه امام آمده اند اهل جهاد نيستند، اينها عاشق زندگى دنيا هستند و از مرگ با عزّت نيز مى ترسند .