بریده‌های کتاب مـ🌙ـآه

بیچاره آهویی که صید پنجه شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی

زندگی چیز عجیبی است؛ در انتظار چیزی هستی و دائم انتظارش را می‌کشی و به نظرت یک ابدیت طول می‌کشد تا به آن برسی. بعد که به آن می‌رسی و تمام می‌شود، آن وقت دلت فقط یک چیز می‌خواهد: اینکه دوباره به یک لحظه پیش از رسیدن برگردی.

قلب، چیز شکننده ای است

من تو را به‌خاطر آنچه بر سرم آوردی می‌بخشم و کسی که زندگی ام را نابود کرد دوست دارم. اما چطور می‌توانم بلایی را که سر خودت آوردی نادیده بگیرم و قاتلت را ببخشم؟

فکر می‌کنی بعد از تو رغبتی به زندگی دارم؟ زندگی بدون تو چطور خواهد بود...آه، خدایا! چه کسی دوست دارد زنده بماند درحالی که روحش دفن شده است؟

همیشه تمام فکر و ذکرم هیت کلیف بوده. اگر همه دنیا نابود شود و فقط او بماند، من هم هستم؛ اما اگر همه باشند و او نباشد، دنیا برایم غریبه خواهد شد و من دیگر جزئی از آن نخواهم بود.

اگر زندگی من به خودم محدود شود، پس خلقتم چه فایده‌ای دارد؟

او هیچ وقت نخواهد فهمید که چقدر دوستش دارم. نلی، علاقه من به او به‌خاطر قیافه‌اش نیست، به‌خاطر این است که از خودم به من نزدیک تر است. روح و جان ‌من و هیت کلیف از هرچه که ساخته شده باشد، شبیه هم است.

باران می‌ریخت روی صورتش. گفت:«ناگهان باران گرفت...اشک هایم خیس شد...» گفتم:«اشک که خیس نمی‌شه» گفت:«چرا، می‌شه؛ اشکای من همیشه خشک بوده، بارون که میاد خیس میشه»

گرچه هرگز عشقم را به زبان نیاوردم؛ اما اگر نگاه ها زبان داشتند، احمق ترین افراد هم متوجه عشق آتشینم نسبت به او می‌شدند.

دم غروب به شلمچه رسیدیم. یک غروب دلگیر که خورشید داشت پشت نخل ها رنگ می‌باخت. یکی از حسین پرسید:«چرا اینجا این اندازه غمناکه؟!» حسین گفت:«چون وجب به وجب این زمین، خون شهیدی ریخته شده و به‌خاطر همین خون ها، مقدس ترین جبهه شده. شما هر حاجتی دارین از این شهدا بخواین، مطمئن باشین برآورده به خیر می‌کنن.»

من خطایی کمتر از بخشایشت دارم ببخش با توام ای یار ، ای غمخوار ، ای «بسیار ای»

خاموشم و قنوت من آیینه غم است غم در زبان عشق ، الفبای گفتگوست

(( شدی در چشم‌هایش خیره ای دل ، سادگی کردی از این پس هیچ کس را غیر از او زیبا نمی‌بینی))

غمت مباد که دنیا ز هم جدا نکند رفیق های در آغوش هم گریسته را(:

وقتی داستان های غم انگیز میخوانیم،با شهامت خودمان را در آن موقعیت ها تصور می‌کنیم ولی به محض آنکه واقعا غصه دار میشویم، تازه میفهمیم تحمل کردنش چه کار سختی است

اشک ها به یه دلیلی جاری میشن، و نشونه قدرت تو هستن نه ضعف تو

((شجاعانه ترین حرفی که تا حالا زدی چی بوده؟)) ((کمک؛ کمک خواستن به معنای تسلیم شدن نیست، بلکه به این معناست که نمی‌خوای زیر بار تسلیم شدن بری))

من حوصله ام بسیار است؛ چون کودکی نشسته روی دیوار باریک خیال و حقیقت که از هر دو سو صدایش می‌زنند و او میان ابرها دنبال شکلی آشنا می‌گردد(:

واقعا نیستی؛ تعریف نبودن را اما ، خدشه دار کرده ای...