بهانه‌ای می‌خواستم تا یادم بیاید برای دلتنگ بودن چه استعدادِ غم‌انگیزی دارم. بهانه‌ای تا شعر تازه‌ای بنویسم و بدانم برای زمستان امسال هم، چیزی دارم پس به تو فکر کردم و اجازه دادم خیالبافیِ رشت‌برانگیزم گریبانِ کلمات را بگیرد...

حوصله‌ام بسیار است؛ چون کودکی نشسته روی دیوار باریکِ خیال و حقیقت که از هر سو صدایش می‌زنند و او میان ابرها دنبال شکلی آشنا می‌گردد.

هر زنی که دوستت داشته، چند واژه از دنیای من کم کرده؛ هربار که شعری برای تو می‌نویسم، درست آنجا که واژه کم می‌آورم می‌فهمم پیش از من آن واژه را در گوشَت زمزمه کرده بوده‌اند...

میخواستم مرا تماشا کنند و تو را ببینند..