اسمش را شنیده بودم و تعریفش را هم. دنبال چیز خاصی می‌گشتم، سطری که سر ذوقم بیاورد، خیالم را درگیر کند، کشفی داشته باشم، خلوتم را روشن کند، نه اینکه هیچ کدام از سطور کتاب اینطور نبودند، سطر خوب داشته اما اطناب و جمله‌بندی های طولانی آن لذت را از من گرفت. ایجاز، نعمتی‌ست برای شعر سپید. چرا دریغ می‌کنند از مخاطب؟