بریده‌های کتاب mahan

نمی‌دونم. به عنوان دخترش، دوستش داشتم اما به عنوان یه انسان، ازش متنفر بودم.

احتیاج داشتم دوست داشته باشم و دوستم داشته باشند، تصور کردم عاشق شدم، به عبارت بهتر خودم رو به نادونی‌ زدم.

خنده داره تو جامعه‌ ما طمع جای جاه طلبی را گرفته.

دوست داشتن کسی با شور و هیجان، بیشتر باعث‌ رنج و ناراحتیه‌ تا شور و خوشی. اما خداکنه هرکسی قبل از مرگش عشق رو تجربه کنه. کسی که عاشق نبوده اصلا زندگی نکرده.

در زبان فرانسوی،نمی‌گویی دلت برای کسی تنگ شده. می‌گویی آن‌ها از تو گرفته شدند.

او زمزمه‌ می‌کند:((برای خودمون‌ نقاشی می‌کنم)) ((چی رو نقاشی میکنی؟)) ((لحظه ای که ناامیدی به امید دل بست.))

نئو داستان ها را فقط نمی‌خواند، بلکه آن ها را در وجود خود نگه می‌دارد.

اون چیزی که ترس به جون انسان‌ می‌اندازه شیطان نیست، زمانه.

غصه خوردن درباره چیزی که هرگز نداشتم‌ معنی نداره.

یک شام خانوادگی عادی. ولی اینطور نبود. هیچ‌کدام نمی‌دانستند دارند با پیپ خداحافظی می‌کنند.

بعضی وقت ها باید بیرون از حوزه‌ قانون دنبال عدالت بگردیم.

وقتی خودت ناپدید بشی، کی می‌خواد دنبالت بگرده؟

هیچ کسی باقی نخواهد موند تا ارسطو یا کلئوپاترا‌ رو به یاد بیاره، چه برسه به تو. هرآنچه‌ کردیم و ساختیم و نوشتیم و کشف کردیم‌ و بهش فکر کردیم به فراموشی سپرده خواهد شد و ارزش خودش را از دست خواهد داد.

((این مریضی مثل زندان ‌می‌مونه!می‌خوام بغلت کنم.‌ تجسم کن بغلت کردم، باشه؟.)) در چشم هایش اشک جمع شده((بدون که عاشقتم.حتی بیشتر از غذا، حتی بیشتر از تیم ملی کلمبیا!))

شاد باش استلا، زندگی همینه،قبل از اینکه بفهمیم تموم می شه.

مردم همیشه فقط به لوله ی کانولا و جای زخم هایم و لوله گاسترونومی من نگاه می‌کنند ،نه به خودم.

درحالی که آنها را دست در دست هم و با نگاه های آرزومند میبینم، از خودم می‌پرسم چه حسی خواهد داشت اگر من هم کسی را داشته باشم که اینطور به من نگاه کند.

باید سالم شوم. به خاطر والدینم. زیرا آنها رفته‌اند و با طلاق همه چیز را به هم زده‌اند. و بعد از این که همدیگر را از دست داده‌اند، دیگر تحمل از دست دادن مرا هم که از دست بدهند ندارند.