بریده‌های کتاب کوثر

پزشک می‌گفت که دردهای جسمانی او وحشتناک است و راست می‌گفت. اما هولناک‌تر از رنج‌های جسمانی، دردهای روحی بود؛ چنان‌که عذاب اصلی‌اش همین دردهای روحی بود.

گمان می‌کردم که به سوی قله صعود می‌کنم. به راستی همینطور بود. در انتظار مردم، در راه اعتبار و عزت بالا می‌رفتم و زندگی با همان شتاب از زیر پایم می‌گذشت و از من دور می‌شد...تا امروز که مرگ بر درم می‌کوبد.

آپاندیس، کلیه‌ای از جاکنده شده و سرگردان؟ نخیر، صحبت این چیزها نیست. صحبت از زندگی...و مرگ است. پیش از این زندگی بود، ولی دارد می‌رود. می‌رود و من نمی‌توانم نگهش دارم. چه فایده که خودم را گول بزنم؟

مدت زیادیست راجب به همه‌ی اینها فکر کرده‌ام، ما چرا نمی‌توانیم همه باهم مثل برادر باشیم؟ چرا حتی بهترین آدم‌ها به نظر می‌رسد که عقب می‌کشند و چیزی را به عنوان راز از دیگران مخفی می‌کنند؟ چرا هر چیزی که توی دلشان هست به زبان نمی‌آورند؟ چرا هر کسی سعی می‌کند خشن‌تر از آنچه که واقعا هست نشان بدهد؟ انگار اگر احساساتشان را زود نشان بدهند مثل این است که به آنها توهین شده.

وقتی ما خود غمگینیم، نسبت به غم دیگران حساس تریم...

کمر خم کرد هرکس برد بار عشق را بر دوش جوان شد پیر، گل شد سربه‌زانو، بید شد مجنون

غم در زبان عشق، الفبای گفتگوست

ما تابع عشقیم و این بی‌تابی بی‌حد چون خط ممتد تا ابد پیوستگی دارد

شرمندۀ محبتت ای غم که در فراق حال مرا به جز تو نپرسید هیچکس

تنهایی انسان ندارد گرچه پایانی ای عشق پنهان می‌شود تنهایی ام با تو

بی رنج عشق، گنج تو ای چرخ روزگار چندان بها نداشت که طاقت بیارمت

شب و روزم همه به این فکر می‌گذره که چه کاری نصفه نیمه مونده که تمومش کنم. ولی یک چیز یقه‌م رو ول نمی‌کنه، «اینکه مثل یک آدم عادی بمیرم»

ما سینه زدیم، بی صدا باریدند/ از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند ما مدعیان صف اول بودیم/ از آ خر مجلس شهدا را چیدند

گاهی اوقات عشق این است که احساساتت را پیش خودت نگه داری.

آن که در صلح است با خود، با جهان در جنگ نیست کاش می‌آموخت انسان با خودش سازش کند!

دل بریدن گاه تنها راه عاشق ماندن است

با طبیبان رنج ما را بازگو کردن خطاست جای زخم عشق بر دل‌های ما معلوم نیست