بریده‌ای از کتاب شب های روشن اثر فیودور داستایفسکی

مدت زیادیست راجب به همه‌ی اینها فکر کرده‌ام، ما چرا نمی‌توانیم همه باهم مثل برادر باشیم؟ چرا حتی بهترین آدم‌ها به نظر می‌رسد که عقب می‌کشند و چیزی را به عنوان راز از دیگران مخفی می‌کنند؟ چرا هر چیزی که توی دلشان هست به زبان نمی‌آورند؟ چرا هر کسی سعی می‌کند خشن‌تر از آنچه که واقعا هست نشان بدهد؟ انگار اگر احساساتشان را زود نشان بدهند مثل این است که به آنها توهین شده.