بریده‌های کتاب Kimia

نحوه تصاحب و از دست دادن چیزها در زندگی خیلی عجیب است. آدم‌ها امروز مال تو هستند و فردا نه. مکان‌ها و حتی خانه‌ها، امروز به شما تعلق دارند و فردا نه. و همین‌طور خاطرات.

بعضی ‌وقت‌ها به چیزهایی که از دست دادم فکر می‌کنم، به جاهایی که نرفتم و… لعنتی، بیل، زندگی خیلی کوتاهه.

عشق به یک زن یا عشق به یک شعر، هر دو صرفاً یک چیز می‌گفتند: ببین! من زنده‌ام.

وقتی آدم‌ها ناراحتی دارند، چشم‌هایشان بزرگ‌تر می‌شود و ناراحتیشان را بیشتر نشان می‌دهند. چشم‌های رزا خانم هم مرتبا بزرگ‌تر می‌شدند.

دلم نمی‌خواهد خودم رو توی خوشبختی پرت کنم، بلکه قبلاً هر تلاشی که بتوانم می‌کنم تا از آن خلاص شوم.

هیچ‌چیز سفیدِ سفید یا سیاهِ سیاه نیست و سفید گاهی همان سیاه است که خودش را جور دیگری نشان می‌دهد و سیاه هم گاهی سفید است که سرش کلاه رفته.

دلم می‌خواهد به خیلی دورها بروم. به جایی که پُر از چیزهای جور دیگر باشد.

سؤالی سمج در ذهنش ریشه دوانیده و چون پیچکی سمج تمام فکر و ذکرش را در خود تنیده بود, سوالی که از فرط سادگی چنان کوبنده که یارای مقاومت در برابرش را نداشت. از خود می‌پرسید آیا زندگی‌اش ارزش ادامه دادن دارد و آیا هرگز داشته است.

گاه احساس می‌کرد چون برگی میان زمین و آسمان معلق است و دست و پا می‌زند تا خود را به چیزی بیاویزد. حتی به درد هم راضی بود تا در او رسوخ کند و او را به زندگی بازگرداند.

«لازم نیست آدم باهوش باشه که خوب باشه! بعضی وقتا انگاری درست برعکسه! این بچه‌های زرنگو نیگا کن. توشون مشکل خوب پیدا می‌کنی!»

می‌گفت به صداها، به آدم‌ها، به رؤیاهاش اضافه شده و چشم و گوشش فربه شده. می‌گفت خسته نشدی از این سفرهای ذهنی بیهوده؟ از این آدم‌های تکراری؟ از این فضاهای کهنه؟

نا‌امیدی هم که می‌آمد فلّه‌ای می‌آمد. باید سال‌ها می‌گذشت تا یاد بگیرم یأس و بدبینی و بدبختی را تفکیک کنم که هر کدام تک‌تک و تخصصی حمله کنند نه عمومی.

آدم‌ها گاهی بدترین ایرادها را از خودشان می‌گیرند ولی تحمل شنیدن نصف آن را از زبان دیگران ندارند.

«بیمناکِ مرگ‌ْ زندگی را به تشویش می‌افکنیم و بیمناکِ زندگی‌ْ مرگ را.»

در زندگی هر کس چند نفری هستند که برای رد شدن از مرزِ ذهن ویزا لازم ندارند و خواسته و نخواسته همه جا با او هستند. لابد تا پای گور هم.

وقتی نابغه‌ای حقیقی در دنیا پیدا می‌شود می‌توانید او را از این نشانه بشناسید: تمام ابلهان علیهش متحد می‌شوند.

بعضی اوقات آدم‌ها را باید در موقعیتی که در آن بزرگ شده‌اند دید تا بتوان درک‌شان کرد.

ادبیات واقعی فقط آنجایی به وجود می‌آید که خالقانش نه حقوق بگیران سخت‌کوش و قابل اعتماد بلکه دیوانگان، عزلت‌گزیدگان، ملحدان، خیال‌بافان ،نافرمانان و شک‌اندیشان ‌باشند.

«چرا فکر می‌کنی که حماقت بد است؟ اگر از حماقت انسان، مثل خِردش، قرن‌ها مراقبت می کردند و پرورشش می‌دادند، شاید از آن هم چیزِ بی‌نهایت ارزشمندی به دست می‌آمد.»

من می‌گویم «محشر» و او یاد بهار می‌افتد. از دست این زن‌ها…