بریده‌ای از کتاب بعد از پایان اثر فریبا وفی

می‌گفت به صداها، به آدم‌ها، به رؤیاهاش اضافه شده و چشم و گوشش فربه شده. می‌گفت خسته نشدی از این سفرهای ذهنی بیهوده؟ از این آدم‌های تکراری؟ از این فضاهای کهنه؟