بریده‌های کتاب خورشید بانو

از بازگشت فکر به ذهن به همان اندازه می‌توان جلوگیری کرد که از بازگشت آب دریا به ساحل.دریانورد به آن جزر و مد می‌گوید و گناهکار پشیمانی.خداوند روح را چون اقیانوس منقلب می‌کند.

ما یاد گرفته ایم فضیلت را حاصل اطاعت از کتاب های نویسندگان بزرگ بدانیم،در حالی که باید مجلداتی را بررسی کنیم که روزانه به وسیله ساز و کار های ادراکی درون خودمان به رشته تحریر در می آیند. مونتنی سعی کرد مارا به خودمان باز گرداند: |می‌دانیم چگونه بگوییم "کیکرو این را گفته"،"این به نظر افلاطون اخلاقی است"،"این ها دقیقا همان کلمات ارسطو هستند" ولی خودمان چه چیزی برای گفتن داریم؟ارزشیابی و داوری های خودمان چیست؟ ما در چه کاری هستیم؟طوطی هم می‌تواند به خوبی ما صحبت کند.|

اگر معیار سنجش ما هدف طبیعی زندگی باشد،فقر ثروتی عظیم است و ثروت نامحدود نیز فقر عظیم.

بشریت همواره قربانی رنج فراوانِ بی هدف و بی ثمری است که به دلیل ناتوانی در درک حد و مرز تحصیل ثروت و عجز از پرورش لذت اصیل،زندگی را با نگرانی های بیهوده ای مضطرب می‌سازد.

بین تمامی نیکی هایی که حکمت برای ما در بر دارد دوستی پر بهاترین است.

من عادت به نبشتن نداشته ام،هرگز!چون من نمینویسم،در من می مانَد،و هر لحظه مرا، روی دگر می‌دهد!

نترسیدن شجاعت نیست، ترس لازمه شجاعت است

اما او هیچ گاه در عمرش از کلمات برای ابراز احساسات خود استفاده نکرده بود،برای آنچه در قلبش تلنبار بود ،کلمات وسیله مناسب او نبودند

ترجیح می‌دهم خاموش بمانم تا اینکه شیوه بیانی ضعیف را به کار گیرم.

زندگی هر فرد نیز بسان نقاشی که باید به تدریج کشیده شود تا سرانجام به نتیجه نهایی ختم گردد.

نفرت یکی از ناشناخته ترین و مبهم ترین انواع عشق است که گاهی قادر است احساس مسئولیت بیشتری را در شخص پرورش دهد

نقاشی باید مانند موسیقی باشه جدا از زندگی روزمره.