بریده‌ای از کتاب تسلی بخشی های فلسفه اثر آلن دوباتن

ما یاد گرفته ایم فضیلت را حاصل اطاعت از کتاب های نویسندگان بزرگ بدانیم،در حالی که باید مجلداتی را بررسی کنیم که روزانه به وسیله ساز و کار های ادراکی درون خودمان به رشته تحریر در می آیند. مونتنی سعی کرد مارا به خودمان باز گرداند: |می‌دانیم چگونه بگوییم "کیکرو این را گفته"،"این به نظر افلاطون اخلاقی است"،"این ها دقیقا همان کلمات ارسطو هستند" ولی خودمان چه چیزی برای گفتن داریم؟ارزشیابی و داوری های خودمان چیست؟ ما در چه کاری هستیم؟طوطی هم می‌تواند به خوبی ما صحبت کند.|