بریده‌های کتاب کتاب اندود

اما الهه سیاهی می توانست مامن ما باشد، بنابراین حضورش را جعل می کردیم. هنگام سپیده دم پرده های سنگین خانه را می کشیدیم؛ یک جفت شمع روشن می کردیم که رایحه تندی می پراکند و پرتوی بینهایت وهمناک و ضعیف ساطع می کرد.

موسیقی...جادویی فراتر از جادوی ماست.

کیست که خود را بارها و بارها درحال ارتکاب عملی احمقانه یا نفرت انگیز ندیده باشد،آن هم کاری که فقط و فقط به این دلیل انجام می شود که نباید بشود؟آیا ما در بهترین قضاوت هایمان، تمایلی همیشگی به نقض قانون نداریم،تنها به این دلیل که قانون است؟

در عشق فداکار و ایثارگر یک حیوان چیزی هست که به دل می نشیند،آن هم به دل کسی که بارها دوستی دم‌دستی و وفاداری سست انسان ها را آزموده باشد.

کدام نیروی بیشتری دارد: احساسات یا عادت؟

کدام اندوه است که گذشت زمان تسلی اش ندهد؟کدام احساس از مبارزه نابرابر با گذشت زمان جان به در می برد؟

آدمی قدر هر چیز را پس از، از دست دادنش بیشتر می داند.

دنیای ملال انگیزی است آقایان!

اما هیچ چیز در این دنیا پایدار و ابدی نیست. حتی خوشی های ما لحظه به رنگ می بازند و هرگز در لحظه دوم چون لحظه اول شاد نیستیم و لحظه بعدش نیز کاملا به حالت عادی و همیشگی باز می گردیم. درست مانند امواجی که در اثر انداختن سنگی در آب ایجاد می‌شوند و رفته رفته محو می شوند...

خدایا چی زندگی ای ما داریم! رویاهایمان دائما در جدال با واقعیت هستند!

انگار با از دست رفتن نجابت و پاکدامنی عقل انسان نیز از دست می رود...

بشر تا چه حد می تواند حیوان صفت و سبع باشد و چگونه ظواهر آراسته و رفتار های به غایت مهذب و از روی آداب دانی، اغلب خشن ترین و پلیدترین نهاد ها را پوشیده می دارند و حتی در کسانی که به نیک سیرتی و بی ریایی شهره هستند...

دیگه سوال نکن... این اولین شرط یک زندگی آرام و بی دغدغه در کنار دورسلی ها بود.

ما فقط می تونیم یه چیزایی رو حدس بزنیم،ولی ممکنه هیچ وقت به حقیقت پی نبریم:))