بریده‌های کتاب خانم کاف🌻

می‌دانستم این حرص چیز خوبی نیست اما خدانکند وسوسه‌ای بشود همه فکر و ذکرت،تا تسلیمش نشوی محال است رهایت کند.

صفیه گفت:بعد از اینکه از من ناامید شدند،حضرت را درون قفس شیر انداختند. حبابه جیغ زد،فاطمه گفت:نترس حبابه.به جز این انسان دو پا هیچ جانداری به خودش اجازه نمی‌دهد که به حجت خدا روی زمین آسیب برساند.

تنها کافی‌ست در تاریک‌ترین لحظه زندگی،آنجا که ناتوانی تو را احاطه کرده،رو کنی به پادشاه بزرگ و بگویی:درود بر تو ای عزت بخش مومنانی که ناتوان شده اند!

نباید میترسیدم؛چرا که همه چیز از فکر انسان شروع می‌شود. می‌دانستم اگر در فکر زمین گیر شوم،در واقعیت هم مفلوک می‌مانم.

عشق زبان عقل را نمی‌فهمد و کار خود را می‌کند؛زیرا آنچه نگاه دیده است،از دروازه سری وارد قلب شده است.بله،نکته اصلی همان دروازه سری میان قلب و چشم است که اگر باز شود،آنچه نباید می‌شود.

انسان وقتی کسی را می‌بیند و عاشق می‌شود،قلب حرارت پیدا می‌کند.پس آنچه از نگاه می‌گذرد از یک دروازه سری وارد قلب می‌شود و به ناگاه عشق اساطیری گدا به شاهدخت اتفاق می‌افتد.اگر کسی بگوید دروازه نگاه به قلب وجود ندارد و این فرمان مغز به قلب است،حتما اشتباه می‌کند.

کار تقدیر این است که در لحظه‌های ناامیدی،چیزی پیش آورد که ابلیس غافلگیر شود و محاسباتش کلا بهم بریزد.کار تقدیر این است نگذارد کسی از خدا یا خودش ناامید شود.

آینده‌ی هر نژادی به تک‌تک افراد آن نژاد وابسته است.آینده‌ی هر فرد در درون خود اوست و این آینده‌ی تک‌تک افراد است که آینده‌ی همه را شکل می‌دهد.

فرقی است بین کسی که چیزی را می‌داند با کسی که چیزی را درک می‌کند و آن را می‌فهمد.

چرا خدا باید به من عطا می‌کرد؟! من بد بنده‌ای بودم برای او،اصلا با چه رویی باید حاجت می‌خواستم وقتی در تمام عمرم حتی یک لحظه برای رضایش کاری نکردم؟! اشک‌هایم سرازیر شد،اما رحمت و کرم خدا خیلی عظیم است که کریم کسی است که می‌بخشد به آن که لیاقتش را ندارد.

اگر عاشق شوی به‌جز گستره‌ی آسمان همه جا قفس است و تو اسیر.

هروقت چیزی را از ته قلب دوست داشته‌ام آن‌را از دست داده‌ام،آن‌را در اوج بی‌عدالتی از دست داده‌ام،و ناگهان چشم باز کردم و دیدم نصیب من از زندگی فقط یک تنهایی بزرگ است.

می‌دانی خیلی باید نادان باشی که برای جنی شیطان صفت دل بسوزانی،اگر هزار محبت کنی به این جماعت عقده‌ای باز‌هم کینه‌ی انسان را به دل دارند.

چه‌قدر بد است بخواهی عقلانی عاشق شوی!عاشق که شدی باید دلت را بزنی به دریا،تنها باید وفادار باشی به نگاهش تا ته دنیا،باید وفادار باشی به چشم‌هایش،به عطر تنش که سکر ذهن است.

می‌دانی رویاها مثل ابر هستند،وقتی‌که رفتند دیگر مثل اول تخیل نمی‌شوند،شاید رویایی شبیه آن‌ها تخیل شود اما خود خود آن نیست.

کینه‌ی جن‌ها نسبت به انسان انتهایی ندارد،اگر خدا به انسان شرافت داد، چرا اجنه انتقام آن‌را از انسان‌ها‌می‌گیرند؟! اگر خدا به آتش امر کرد به خاک سجده کند، چرا انسان تاوان آن‌را بدهد؟!

گاهی توی زندگی لحظه‌ای می‌رسد که دست‌هایت خالی است از هرچیزی و تنها می‌توانی نظاره‌گر باشی.

هرلحظه یادم می آمد که انسان برای عاشق شدن به دنیا آمده و اگر کسی بی عشق بمیرد انگار اصلا زندگی نکرده است.

عاشق که شدی غم او می‌شود غم تو،لبخندش می‌شود شادی بی‌انتهایت و هر احساسی که او دارد با ضریب چند برابر به تو منتقل می‌شود.

چقدر دلم میسوخت از این‌که همنوعان بالغ من،اسیر دست چهار پنج توله جن کله استخوانی شده بودند به توهم غرق شدن در کبریای الهی.بله اگر راه را نشناسی به جست و جوی خدا هم بروی سر از جهنم حماقت درمی‌آوری،سر از جهنم داغ اجنه‌ی وحوش کینه‌توزی که انسان را اجنبی می‌دانند روی زمین و شیطان به آن‌ها وعده داده که آنان وارثان این سیاره و افلاک خواهند بود.