بریده‌های کتاب خانم کاف🌻

کسی‌که امام خود را نشناسد رنگ سعادت را نخواهد دید.

ز پیله بافتنم خسته‌ام ولی چه کنم؟! امیدوارم و زندان آدمی‌ست امید

ساختن با خانه‌ی فرسوده‌ی دل بهتر است گر بنا باشد که در تعمیر ویرانش کنند می‌کشم رنجی که هرگز مستحقش نیستم در حساب روز محشر کاش جبرانش کنند

مرا از نیستی دعوت به هستی کرد نجوایی پذیرفتم ولی ای‌کاش می‌گفتم نمی‌آیم چه خیری دیده بودی از وجود ای مهربان مادر که بردی رنج هستی را و آوردی به دنیایم به هرجا پر زدم با سر زمین خوردم،نفهمیدم که سقفی شیشه‌ای بین من است و آرزوهایم ز خواب مرگ بیدارم مکن صبح قیامت هم که با این خسته جانی تا ابد باید بیاسایم

ما را چنان که باید و شاید کسی ندید روز ازل هم آینه‌ی ما غبار داشت

کسی برای ابد با کسی نمی‌ماند زمانه است رفیقا زمانه را بپذیر

این عطر دلنشین به مشامم آشناست ای مرگ مهربان اگر اینجاستی بگو

اگر برای دلت قدمی برنداری، همیشه پشیمان خواهی ماند و آنگاه افسوس هرگز رهایت نمی‌کند.

جلوی مرجل کمر راست کردم انگار تا زمانی که امید به کسی داشته باشی،در برابرش عاجزی و خموده،اما همینکه قطع رجاء از غیر کنی، و متوسل شوی به سلطان حقیقی،تازه قد میکشی و آن مناعت اصیل در تو بیدار می‌شود.

پشت پا زدن به عشق که کار هر بی سر و پایی است و شهامت نمی‌خواهد،مرد آن است که پای عشق بماند.اصلا تو بگو اگر قرار بود در عشق همه چیز رو به راه باشد که دیگر اسمش عشق نمی‌شد و یک محبت ساده بیشتر نبود.

چرا عشق این‌طوری است؛یا به آن نمی‌رسی یا وقتی می‌رسی که او می‌رود! عشق به سایه می‌ماند که هرچه بدوی به آن نمی‌رسی و محال است با سایه‌ات یکی شوی مگر در پاشیدگی نور مطلق و فنای محض...

دلم متوجه خدا شد که وقتی ضعف وجودت را پر کند،راهی نداری مگر پناه جستن به آن نیرومند پایدار که قوی قائم است.

اگر نمیدانی بدان،تقدیر حسود است و بخیل؛که اگر مرگ را هم بخواهی آن را از تو دریغ می‌کند چه رسد به عشق!اصلا مگر تقدیر بخیل برمی‌تابد که عاشقی شبی را در آغوش معشوق صبح کند!و قسم به آن که خورشید را از مشرق بر‌می‌آرد و در مغرب دفن می‌کند،مرگ تحفه‌ است برای کسی که سال‌ها حسرت عشق را کشیده و بعد آن را یافته اما فقط در یک شب از دستش داده.برای یک چنین کسی مرگ غایت آرزوست.

می‌دانی زندگی برای هرکس یک مفهوم شخصی دارد؛مفهومی که دیگری توان درکش را ندارد.

زندگی یک تئاتر درام نیست که وقتی گریه‌ات تمام شد همه چیز برگردد سرجای اولش!نه...زندگی چیزی است که بدبختی هایش تمام نمی‌شود مگر با ایستادگی بر آنچه میخواهی و اصرار برای حفظش.

این زندگی دیگر چه جور کوفتی است! چرا خوشی‌هایش از آنی کمتر و رنج‌هایش همیشگی و بی‌انتهاست!

چقدر نفرت دارم از انتظاری که چیزی پشت آن نیست مثل وقت‌هایی که منتظری تا خبر خوبی برسد یا نویدی سرشارت کند اما خبری نمی‌شود که هیچ،یک بدبختی هم سرت می‌آید.

وقتی کسی رویایی دارد دیگر خودش را ندارد و همیشه سرگردان آن رویاست و داشتن رویای عاشقانه بدتر از آب شور است که هرچه رویا بنوشی تشنه‌تر می‌شوی،سیراب شدنی درکار نیست تا جانت را سرِ رسیدن به معشوق ببازی.

آیا تمامت هستی و آفرینش از عشق است؟!جوابی برایش ندارم فقط میدانم اگر عشق خود هستی نباشد،هستی هم نمی‌تواند مفهومی خالی از عشق باشد،و کسی که عاشق نیست گویی هرگز وجود نداشته که اوج خواستن در عشق به ظهور می‌رسد.

کاری از من برنمی‌آمد اما مأیوس هم نبودم که ناامید،از ابلیس ملعون‌تر است و چه‌چیز بدتر از اینکه انسان بشود ابلیس خودش.