بریده‌های کتاب 𝙃𝙞𝙢𝙖𝙧𝙞

" بر درماندگی خود می‌گریست و بر تنهایی سیاه خود و از سنگدلی آدم‌ها و بی‌رحمی خدا که رهایش کرده بود. "

لیز از تندی می‌پرسد: "تو خوشحالی؟" " فایده‌‌ی غمگین بودن چیه، لیز؟"

" اما وقتی درد پایان میابد، دیگر در یاد چه‌کسی می‌ماند؟ تنها سایه‌ای از درد باقی می‌ماند، آن هم نه در ذهن که در تن. درد بر بدن تاثیر می‌گذارد، تاثیری چنان عمیق که دیده نمی‌شود. "

" سعی می‌کنم زیاد فکر نکنم، حالا دیگر فکر کردن هم باید مثل چیزهای دیگر سهمیه‌بندی شود، خیلی از مسائل ارزش فکر کردن ندارند، فکر کردن فرصت‌های آدم را از بین می‌برد و من می‌خواهم دوام بیاورم. "

" ناستنکا (فکر می‌کنم هیچوقت از گفتن اسمت خسته نشوم)..."

" من فکر می‌کنم که انسان موجودی است که روحیه و افکاری بی‌نهایت خودخواهانه دارد. "

او مثل تصویری بود روی پرده‌ای لرزان و من گوژپشتی گدا که در تاریکی خودم را آزار می‌دادم.

می‌بینی، عاشقش بودم. عشق در نگاه اول بود و در نگاه آخر و هر نگاهی در این میان.

" تو غریبه نیستی، اگه قراره قلب مشترک داشته باشیم، می‌تونیم تخت مشترک هم داشته باشیم."