بریده‌های کتاب istella

خوب بودم اما خوشحال نه. از اینکه نمی‌توانستم به لئون کمک کنم عصبی بودم. می‌توانستم برایش کوه هارا از جا بلند کنم، خودم را تکه تکه کنم و توی ماهی‌تابه سرخ بشوم. می‌توانستم اورا در آغوش بگیرم و به سینه‌ام بفشارم و به همه جای دنیا ببرمش، برای نجات دادنش می‌توانستم هرچیزی را تحمل کنم، اما خب، در حقیقت هیچکاری نمی‌توانستم بکنم، جز صبر!

با خودم می‌گفتم اگر می‌شد که کوچک و کوچک‌تر بشوم، کم کم فراموشم می‌کنند و بلاخره روزی به کل از صفحه‌ی روزگار محو می‌شوم و تمام مشکلاتم هم به یک‌باره حل می‌شوند.

باید یه چیزی رو بهت بگم رفیق: غمگین بودن از خوشحال بودن خیلی راحت‌تره، و من، می‌شنوی؟ من آدم‌های راحت‌طلب رو قبول ندارم، من آدم‌هایی که از همه چیز می‌نالن رو دوست ندارم. خوشحال باش لعنتی! هر کاری که برای خوشحال بودن لازمه بکن.

وقتی وارد این فضای کوچک و شلوغ می‌شوم، نفس عمیقی می‌کشم تا عطر خوشبختی را استشمام کنم. بوی روغن سوخته، گریس، هویه، چسب چوب، تنباکو و بقیه‌ی چیزها. لذت بخش است! به خودم قول داده‌ام که روزی عصاره‌ی این بو را بگیرم و عطری درست کنم و اسمش را ″عطر انبار″ بگذارم. برای اینکه اگر روزی زندگی آزارم داد از آن بو نفس بکشم.

به خودم گفتم:«یا میری روی تختت و گریه می‌کنی، که حق داری گریه کنی چون زندگیت ارزشی نداره، خودت هم ارزشی نداری و می‌تونی همین الان بمیری بدون هیچ مشکلی؛ یا از روی زمین بلند می‌شی و یه چیزی درست می‌کنی.»

″وقتی به کرین نگاه میکنم، فقط خودش رو می‌بینم، مثل نور روشنی تو تاریکی. اون وقتی به من نگاه می‌کنه، فقط تاریکی می‌بینه. ″

″به نظرت عجیب نیست؟ ما فقط می‌تونیم بیرون خودمون رو ببینیم ولی تقریبا همه‌ی چیزای مهم درونمون اتفاق میوفتن ֪֢″

″الهام″ کلمه ی راحت و در دسترسیه. باعث میشه حس کنی ایده های بزرگ قراره از ناکجاآباد سر برسن، مثل اینکه از توی یه لوح خالی بیان بیرون. ولی درواقع، یه ایدهٔ بزرگ به این بستگی داره که چقدر زمان صرفش کنی، و این چیزیه که تفاوت رو رقم می‌زنه؛ اینکه زمان کافی رو صرف جستجوی پاسخ کردی یا نه. کلیدش اینه، دوستِ من! فقط باید تقلا کنی و سختی بکشی تا پاسخت رو پیدا کنی ֪֢