بریده‌ کتاب‌های هلیا

یادش می‌آمد که روزگاری شاد بود، و بعد روز هایی آمدند که دیگر شاد نبود.

در دوران کودکی نمی‌فهمید چطور ممکن است زیادی مهربان‌ بودن چیز بدی به شمار بیاید.

سوزان گفت: << درخت کریسمس که یادمون بندازه خدا مثل یه درخت همیشه سبز، حتی توی زمستون هم زنده‌ست. >> جیمی جوابش را داد: << ولی تو که گفتی بقیه‌ی درخت‌ها هم نمرده‌ن. >> سوزان گفت: << خب نمرده‌ن ولی به نظر مرده میان و درخت کریسمس داشتن سنت قشنگیه. سبز وسط زمستون، روشنایی وسط تاریکی، همه‌اش تشبیهاته‌ به خدا. >>

با‌ وجود اینکه با لب‌هایش لبخند نزد، اما لبخند را توی چشم‌هایش دیدم.

حرف احمقانه زدن معنیش این نیست که احمقیم.

اکثریت مردم نمی‌توانند آن‌گونه که شایسته انسان‌ها است زندگی کنند.

مهم‌تر از اینکه دیگران چه فکر می‌کنند، مهم‌تر از هر چیزی، این است که تو باید اول خودت حقیقتاً و عمیقاً پی ببری بزرگی انسان در چیست.

هر آنچه بدرخشد طلا نیست، همانطور که بار ها شنیده‌ای. تو ظواهر را انتخاب کرده‌ای، پس بدرودی بگو و برو.

آیا می‌شود قانون جدیدی برای زندگی درست کنیم...، و طبق آن قانون، تلاش کنیم کمی مهربان‌تر از آنچه لازم است، باشیم؟!

اما بهترین راه اندازه‌گیری میزان بزرگ‌تر شدن‌تون، سانتی متر نیست! یا تعداد دورهایی که حالا می‌تونین دور زمین بزنین! حتی معدل‌تون هم نیست!... هرچند همه اونا بدون شک مهمن! بلکه بهترین راه، اینه که ببینین با وقت‌تون چی کردین، روزاتون رو چه جوری گذروندین و احساسات چه کسی یا چه کسانی رو امسال جریحه‌دار کردین؟! برای من این بزرگ‌ترین ملاک موفقیته.

- همه با همین شکلی که اینجان، می‌رن بهشت؟ - نمی‌دونم. فکر نکنم. - پس چه جوری همدیگرو می‌شناسن؟ با صدایی خسته گفت‌ : <<نمی‌دونم، عزیز دلم. اونا احساس می‌کنن. تو واسه‌ی دوست داشتن، چشم لازم نداری، مگه نه؟ تو با قلبت می‌فهمی کسی رو دوست داری یا نه. تو بهشت هم، همین طوره. مهم، دوست داشتنه و هیچ‌کس فراموش نمی‌کنه کیا دوستش دارن.>>

هر چه بزرگ‌تر می‌شوی، ممکن است دوست ماندن سخت‌تر شود.

پدر و مادرت آن قهرمان‌های همه‌کاره یا جادوگر و پری مهربان نیستند که همیشه همه کارهایشان درست باشد و هر کاری هم از دستشان بربیاید.

فهمیدن مهم‌ترین دلیل مهربانی است. فقط وقتی کسی را درست می‌فهمیم، می‌توانیم به‌جای دلسوزی یا تنفر دوستش داشته باشیم.

وانمود می‌کنم اشک‌هایش را که ناگهان روی گونه‌هایش جاری شده‌اند، نمی‌بینم.

اگر مردم ساکت بودند، می‌توانستند صدای زندگی‌شان‌ را بهتر بشنوند.

همه موجودات زنده از اتم های ستارگانی که سقوط کرده‌اند، به وجود آمده‌اند؛ بنابراین، ستاره ها در درون ما هستند. ما از ذرات ستارگان ساخته شده‌ایم.

گاهی فکر می‌کنم سرم خیلی بزرگ است چون پر از رویا است.

خیلی عجیب است کسی امروز توی این دنیا باشد و فردا نباشد. از خودم‌ می‌پرسم او کجا رفت؟ می‌شود دوباره او را ببینم یا این فقط رویاست؟