بریده‌های کتاب هلیا

جنگ بدترین فکر بشر است چیستا‌‌‌... از بچگی فکر می‌کردم مگر آدم‌ها مجبورند باهم بجنگند و حالا می‌بینم بله. گاهی مجبورند... چون آن‌ها که دستور جنگ را می‌دهند زیر باران نیستند‌. میان گِل‌ولای نیستند و با فکر چشمان سبز ماریا نمی‌میرند‌. آن‌ها در خانه‌های گرمشان نشسته‌اند. سیگار می‌کشند و دستور می‌دهند...

و آیا دوست داشتن، همیشه دلیل می‌خواهد؟

تو این کشور هرکی از خونه‌ی مادرش فرار کنه، شعر می‌گه، هرکی از خونه پدرش ناراضیه، داستان می‌نویسه.

همین چند لحظه‌ای که باهاش بودم مثل ابدیت بود. پدر، ابدیت هیچ‌وقت تموم نمی‌شه.

هر جوابی، سوال دیگری به‌همراه خودش دارد. تنها راه نجات این است که پی بعضی از آن‌ها را نگیری.

وقتی اتفاقی می‌افتد، او دقیقا همان کسی است که می‌خواهم ماجرا را برایش تعریف کنم. این ساده‌ترین نشانه عشق است.

شیطان کسی را وادار به انجام کاری نمی‌کند. مردم کارهایشان را می‌کنند و آن‌را گردن شیطان می‌اندازند.

هیچ‌کدام از چیزهایی که در مدرسه یاد می‌دهند، باعث کاسته شدن از درد های زندگی نمی‌شود.

دلم می‌خواهد که با من صادق باشی. حتی اگر دردناک باشد.

هیولای دروغ‌گویی هست که خودش را به شکل حسی درونی درمی‌آورد و دائم از بی‌هدف و بی‌معنی بودن همه‌ی اتفاق‌های زندگی می‌گوید.

مردمی که می‌دانند چیزی درست نیست و مصرانه آن‌را نادیده می‌گیرند که خودش حل شود، باعث حیرت من می‌شوند. خودشان را از شر دردسر رویارویی با یک مسئله خلاص می‌کنند؛ ولی چیزی که نصیب‌شان می‌شود، غوطه‌ور شدن در رنجش و عذاب است.

مراقبم بیش‌ازحد خوشحال نباشم که مبادا آن‌را از من بگيرند.

مهربانی کردن دقیقا به بطن شخصیت تو وصل است؛ در حالی که مهربان بودن فقط به این مربوط است که می‌خواهی چطور دیده شوی‌.

با ترس ناشی از بودن در کنار شخص نامناسب کنار می‌آیید؛ چون نمی‌توانید با ترس از تنهایی کنار بیایید. امید آلوده به تردید و تردید آغشته به امید.

کتاب‌فروشی از معدود جاهایی است که می‌شود بدون خرج کردن هیچ پولی، زمان زیادی را در آن گذراند.

هر کسی باید وقتی می‌میره، چیزی از خودش باقی بذاره. بچه‌ای، کتابی، تابلویی، یا خونه و دیواری که ساخته یا یه جفت کفش که خودش دوخته‌. یا باغچه‌ای که کاشته. چیزی که دستت یه‌جوری بهش خورده باشه تا روحت بعد از مرگ جایی داشته باشه که بره، و هر وقت مردم به اون درخت یا گلی که کاشتی نگاه می‌کنن، تو اون‌جایی.

کتاب‌ها به درد این می‌خورن که یادمون بندازن چه خرها و احمق‌هایی هستیم.

ما به این دلیل که از بیگانه‌ها می‌ترسیم به فضا نمی‌ریم. این کارو می‌کنیم چون از تنهایی می‌ترسیم. تنها بودن تو کائنات به این بزرگی خیلی ترسناکه.