بریده‌های کتاب حانیه افتخاری

همیشه یک قدم ازم جلوتر بودند انگار. نگاه کردم به چشمانش،دنبال رد آشنایی بودم. همیشه اولین بار اگر به چشمی نگاه کردی و توانستی در دریاچه ی نورش شنا بکنی،می توانی کنار آن آدم بمانی، اگر نه که چه بهتر هر چه زودتر، راهی بشوی.

ـ می خواستم این لاک پشت را ببرم به آب برسانم. ـ از کجا می دانی داری بهش لطف می کنی؟ ـ معلومه یکی آورده اون رو اینجا. ـ معلوم نیست،شاید هم خودش آمده. ـ ولی باید برگرده آبگیر. ـ از کجا معلوم دلش اینجا نباشه.

زمان مثل کره خر بزرگ می شود و آدم متوجه نمی شود،کره گی اش کی بوده و خرانه گی اش کی! سر می چرخانی زیر بار رفته ای و باید سختی بکشی.

راست می گفت،زمان مثل کره خر بزرگ میشود و آدم متوجه نمی شود،کره گی اش کی بوده و خرانه گی اش کی! سر می چرخانی زیر بار رفته ای و باید سختی بکشی.

ـ هر وقت دنبال دلیل گشتی،بدان هنوز وقتِ رفتنت نبوده. ـ آدم بی دلیل به راه نمی زند که. ـ دلیل هر راهی در دلِ راه است.

آدمی فرار می کند و بعد دنبالِ دلیل می گردد چرا فرار کرده. تازه این وقت هم دارد فرار می کند.

مرد اگر گریه نکند،بغضش روزی سرش را خواهد خورد.

خدایار را دوست داشتم اما آغگل برایم بوی دیگری می داد. این وطن وطن که باب و دایه از آن حرف می زدند،برایم آغگل و آواجیق و دریاچه و نی زارهایش نبود؛برای من بوی خاما بود که هنوز هنوز توی سرم چرخ می خورد و روی کلاهش علامت دو کوه آرارات،برق می زد.

در موسیقی صفحه های کوارتت جَز مدرن شب وجود ندارد،خبری از بارهای دود گرفته نیست. انفجار ها و جرقه ها و بارقه های کوچک نور،نور ستارگان و گاهی نور ظهر،نور شگفت آور فراگیر ،مثل چلچراغ های الماسی شناور در آسمان.

نوشتن،اینجا کسی را برای حرف زدن به من می دهد. ولی بی فایده است،چیزهایی می نویسی که دوست داری بشنوی. عجیب است وقتی خودت را می کِشی این کار را نمی کنی. تقلب وسوسه ات نمی کند.

فهمیدم برای مهربان نبودن با او باید با خودم بجنگم.چون نمی توانم میلم به حرف زدن را مهار کنم.حتی با او.حداقل دست کم یک انسان است.

او انسان نیست ،یک فضای تُهی است با قیافه ی مبدل انسان.

من همیشه ازدواج را به چشم یک ماجراجویی جوانانه نگاه کرده ام،دو آدم هم سن با هم رهسپار می شوند ،با هم کشف می کنند،با هم رشد می کنند. ولی من هیچ چیز برای گفتن به او ندارم،هیچ چیز برای نشان دادن به او. همه ی کمک ها از سمت او خواهد بود.

یک شب گفتم عطر فرانسوی می خواهم،فقط یک هوس بود،امروز با چهارده شیشه عطر مختلف آمد،رسما عطر فروشی را غارت کرده بود.جنون است. چهل پوند قیمت دارند. انگار در هزار و یک شب زندگی می کنم.سوگلی حرمم. با این همه تنها عطری که می خواهم آزادی است.

کالیبان را انگار مجبور کرده اند یک بطری ویسکی را تا ته بخورد. معده اش نمی کشد.پیش از این تنها عامل شرافتش فقر بوده.اسیر یک مکان و شغل بودن. مثل اینکه یک کور را بنشانی پشت فرمان ماشینی و به او بگویی هر جور دوست داری رانندگی کن و هر جا عشقت کشید برو.

فقرای درستکار همان ثروتمندان وقیح اند منهای پول.

من عاشق صداقت و آزادی و بخششم. من عاشق ساختنم ،عاشق انجام دادنم.عاشق کمالم،عاشق هر چیزی هستم که ایستا نیست ،راکد نیست ،تقلید نمی کند، روحش نمُرده.

حسی داشتم که قبلاً یکی دوبار تجربه اش کرده بودم،یک جور احساس نزدیکی مریض و غیرعادی به او،عشق یا کشش یا همدردی نه،به هیچ وجه. یک جور گره خوردن سرنوشت. مثل دو کشتی شکسته در یک جزیره ،یک قایق،که در هیچ حالتی نمی خواهند با هم باشند، ولی با هم اند.

زندگی جوکی بیش نیست ،نباید زیاد جدی اش گرفت. هنر را جدی بگیر،ولی با بقیه چیزها کَمَکی شوخی کن.به روزی که بمب اتم افتاد می گوید: «روز سرخ کردنی بزرگ».

می دانم او شیطان است و می خواهد دنیایی را نشانم دهد که می تواند مال من باشد. ولی من خودم را به او نمی فروشم. با چیزهای کوچک کاری می کنم برایش گران تمام شوم،ولی می دانم دوست دارد چیز بزرگی از او بخواهم. می میرد برای اینکه مرا مدیون خودش کند،ولی نمی گذارم.