بریده‌های کتاب haniyeh samani

به غیر از لبخند ساختگی و دروغینم، من خوبم.

اما قطرات اشک گونه هایم را می خراشند. نمی توانم فکر از دست او را از سرم بیرون کنم.

ریچارد سری تکان داد:<<این وحشتناکه. >>شانه هایم را بالا انداختم و گفتم :<<چند وقت پیش بود. >>انگار نه انگار که هربار با فکر کردن به آن در حسرت می سوختم.

از اینکه روی پیراهن زیبایش اشک ریختم، احساس مضحک بودن می کردم، اما حقیقت این بود که نمیخواستم از او جدا شوم. مدت زمان زیادی بود که کسی برای محافظت مرا در آغوش نگرفته بود و احساس امنیت میکردم. :)

اما اوضاع طوری پیش نمی رود که من امیدوار بودم.

تصور پایان زندگی تان راحت تر از تصور پایان عشق است.

ای کاش هیچوقت بزرگ نمی شدیم. ولی غنچه ها گل می شوند، بچه گربه ها گربه... و فقط می ماند افسوس!

فقر نمی تواند یک عاشق واقعی را فراری بدهد.

ولی عاشقش بودم یا نه؟ عشقم بالغ بود یا نابالغ؟ خب، روش خودم را برای فهمیدن این موضوع داشتم: وقتی عاشقم که از مرگ او به اندازه ی مرگ خودم وحشت داشته باشم.

نباید هميشه به خود آسان گرفت. گاهی بخشیدن خود کاری نابخشودنی است.

عادت داشت نوک خودکار را بین لب هایش بگیرد. یک روز جامدادی اش را دزدیدم و تمام خودکار هایش را بوسیدم. می دانم صورت خوشی ندارد، ولی عصر خودمانی ای بود، فقط من و خودکار ها. وقتی بابا آمد خانه ازم پرسید چرا لب هایم آبی شده. میخواستم بگویم برا اینکه او آبی می نویسد. همیشه آبی.

آقای وایت داد زد <<ساکت!>>انگار روز حساب بود و نقشی حیاتی در مرتب کردن ارواح داشت. خفه شدیم. فایده ای نداشت. سکوت دستوری باز هم پر سرو صداست.

به من لبخند زد. من هم لبخند زدم. اگر می دانستم دو ماه بعد زندگی اش را به دست خودش پایان خواهد داد به جای خندیدن گریه میکردم.

چهره جایگاه درد است. اگر هم جایی باقی بماند، ناامیدی.

وقتی وسواس ظاهرت را داری تمام سطوح منعکس کننده ی جهان توجهت را جلب می کنند.