بریده‌های کتاب Haniyeh samani

ای کاش هیچوقت بزرگ نمی شدیم. ولی غنچه ها گل می شوند، بچه گربه ها گربه... و فقط می ماند افسوس!

فقر نمی تواند یک عاشق واقعی را فراری بدهد.

ولی عاشقش بودم یا نه؟ عشقم بالغ بود یا نابالغ؟ خب، روش خودم را برای فهمیدن این موضوع داشتم: وقتی عاشقم که از مرگ او به اندازه ی مرگ خودم وحشت داشته باشم.

نباید هميشه به خود آسان گرفت. گاهی بخشیدن خود کاری نابخشودنی است.

عادت داشت نوک خودکار را بین لب هایش بگیرد. یک روز جامدادی اش را دزدیدم و تمام خودکار هایش را بوسیدم. می دانم صورت خوشی ندارد، ولی عصر خودمانی ای بود، فقط من و خودکار ها. وقتی بابا آمد خانه ازم پرسید چرا لب هایم آبی شده. میخواستم بگویم برا اینکه او آبی می نویسد. همیشه آبی.

آقای وایت داد زد <<ساکت!>>انگار روز حساب بود و نقشی حیاتی در مرتب کردن ارواح داشت. خفه شدیم. فایده ای نداشت. سکوت دستوری باز هم پر سرو صداست.

به من لبخند زد. من هم لبخند زدم. اگر می دانستم دو ماه بعد زندگی اش را به دست خودش پایان خواهد داد به جای خندیدن گریه میکردم.

چهره جایگاه درد است. اگر هم جایی باقی بماند، ناامیدی.

وقتی وسواس ظاهرت را داری تمام سطوح منعکس کننده ی جهان توجهت را جلب می کنند.

دیوانه از تنهایی دیوانه از ناتوانی در تصمیم گیری دیوانه از چشمان خیالی.

احمقانه است فکر می کنیم خداوند فقط وقتی صدای افکارمان را می شنود که او را به اسم صدا می زنیم و نه وقتی مشغول افکار پلید روزمره مان هستیم. مثلا این که امیدوارم همکارم زود بمیرد تا دفترش مال من شود چون از اتاق کار من خیلی بهتر است. معنای ایمان برای ما این است که تا وقتی از خالق دعوت نکنیم به زمزمه های ذهن ما گوش نمی کند.

خیلی کم پیش می آید کسی به آدم پیشنهادی عملی و به درد بخور بدهد. معمولا می گویند «نگران نباش» یا «همه چیز درست می شه»

نفرت از پولدار ها از جانب کسانی که له له می زنند با آدم های منفورشان جا عوض کنندحکایت گوشت و گربه است.

ولی وقتی آدم چیزی را می سازد که همه به آن دسترسی دارند باید خرابکار ها را هم در نظر داشته باشد، هرجایی روی زمین خرابکار دارد، حتا فراتر از زمین.

<< همه ما در منجلاب ایم ولی برخی از ما چشم به ستارگان دارند. >>