بریده‌های کتاب حامد صاحبی

وقتی جامعه پیوسته مخاطب شبه‌داستان‌های ظاهرفریب و توخالی قرار می‌گیرد، دچار زوال و ضعف می‌شود. ما نیازمند هجویه‌ها و تراژدی‌های راستینیم‌. درام‌ها و کمدی‌هایی که زوایای تاریک روح بشر و جامعه انسانی را روشن کنند.

عبادت، آدابی آسان‌تر از آن دارد که مؤمن را به سختی بیندازد.

یک‌بار «پاسکال» نامه‌ای طولانی برای یکی از دوستان خود نوشت و در پایان، از اینکه وقت کافی برای نوشتن نامه‌ای کوتاه‌تر نداشته، از او عذرخواهی کرد.

«ما زن‌ها از صبح تا شب باید جان بکنیم که همه‌چیز برای شما مردها آماده باشد که به خیال خودتان دنیای بهتری بسازید...» در دیگ لوبیا را برداشت و گفت: «به‌به عجب لوبیایی. توی این فکرم که اگر ما مردها سعی نکنیم دنیای بهتری بسازیم، شما زن‌ها توی این دیگ چه می‌پزید؟ تازه اگر دیگی باقی مانده باشد.»

ورِ مهربان ذهنم پرسید: «تو چه می‌خواهی؟» جواب دادم: «می‌خواهم چند ساعت در روز تنها باشم. می‌خواهم با کسی از چیزهایی که دوست دارم حرف بزنم.» ورِ ایرادگیر مچ گرفت. «تنها باشی یا با کسی حرف بزنی؟»

من بر این باورم که در هر چیزی یک نوع سحر و جادو نهفته است که ما قادر به فهم آن نیستیم و یا توان آن را نداریم که از آن به درستی استفاده کنیم. مانند الکتریسیته و بخار آب.

بچه‌های اشراف به این جهت خنگ می‌شوند که مرتب کسی از آنها مراقبت می‌کند، صورتشان را می‌شوید، به آنها لباس می‌پوشاند و مثل سگ‌های کوچک آنها را به گردش می‌برد.