بریده‌های کتاب حانیه

「جدا از هم، یک به یک می‌میریم. اما در پیوند باهم، جاودانه می‌شویم」

جسم و مغز و جان انسان توانایی ویران شدن را دارد و بشر، پس از آوارگی ترسناک و خونبار، دوباره امکان می‌یابد که به یگانگی بدوی و خدایی خویش رجعت کند. در چنین وضعی، دیگر "من" و "تو" و "او" رخت می‌بندد و همه‌چیز یگانه می‌شود. این یگانگی سرمستی عارفانه و عمیقی است که در آن مرگ داسش را از دست می‌دهد و از هستی ساقط می‌شود. جدا از هم، یک به یک می‌میریم. اما در پیوند باهم، جاودانه می‌شویم.

حالا که با سلاح نمی‌توانی کمک کنی، چرا با قلم این کار را نکنی؟ قلم هم تفنگ است.

「قلم هم تفنگ است.」

دنیا خیلی بزرگ است و رنج و تلاش نه‌تنها جنگاوران همنشین و همراه کرت، بلکه هر انسانی هستند. و بالاتر از همه، از طریق شعر می‌توان تمامی این رنج و تلاش را به رویا مبدل کرد. جلوه‌های هستی هراندازه زودگذر هم باشند، شعر می‌تواند آنها را به صورت آواز، جاودانی کند.

حشره‌ای بودم که هنوز بال‌هایش رشد نیافته بود و با پاهای کوچکش به خاک می‌زد تا مگر پر بگیرد، هرچند که دلش می‌لرزید. *آیا موفق می‌شد یا شکست می‌خورد؟ همان به که اندکی دیگر صبر پیشه کرد.

وقتی دل باور می‌کند و دوست می‌دارد، افسانه‌ای وجود ندارد. چیزی جز شهامت، توکل و عمل پربار وجود ندارد.

قسمتم این بود که از همان اوان کودکی متوجه شوم دنیا مالک خیری است عزیزتر از زندگی، نوشین‌تر از سعادت: آزادی.

دنیا را آنگونه که می‌خواستم، می‌افریدم. من خمیر بودم، دنیا هم.

سرگذشت منی_‌ای افسانه!_ که پریشانی و غمگساری؟ یا دل من به تشویش بسته یا که دو دیده‌ی اشکباری؟ یا که شیطان رانده ز هر جای؟ قلب پر گیر و دار منی تو که چنین ناشناسی و گمنام؟ یا سرشت منی، که نگشتی در پی رونق و شهرت و نام؟ یا تو بختی که از من گریزی؟ هرکس از جانب خود ترا راند بی‌خبر که تویی جاودانه.

«من كه جز تو كسي را ندارم، ولي چرا تو را هم ندارم؟»

چرا آدم بدون عشق تن ميدهد به چيزي كه حتا نميداند به خفت تن داده

آيا خانة مادري ام را به سوي قتلگاه ترك ميكردم؟ آيا آخرين تصوير خورشيد در مرز كشورم مثل بادبادكي بود كه نخش از دستم رها شده بود؟

تاريخ مثل يك صفحة كاغذ است كه ما روي پهنه‌اش زندگي مي‌کنيم و درد ميكشيم، دردي به پهناي كاغذ. وقتي گذشتيم در پروندة تاريخ به شكل خطي ديده ميشويم، همان خط لبة كاغذ.

مثل يك رمان ناتمام در ذهنم تپش داشت.

مثل سرزمين پدري‌ام بود، دوستش داشتم ولي ازش ميگريختم.

فكر كردم كه تقدير مثل گلوله هميشه در راه است؛ گاهي پنج دقيقه دير ميرسي گاه زود، و بعد مسير زندگي‌ات عوض ميشود.

آيا همة چيزهاي انساني از يادم رفته بود؟ مثل آدمي كه تنها اميدش از جلو چشمش دور ميشود، اما به خودش زحمت نميدهد كه اقلاً دستش را دراز كند، در حبابي پوچ وا داده بودم.

«مدام می‌خواهی بروی... همه‌اش فکرمی‌کنی به موقع برسی، به کجا برسی عباس؟»

که تواند مرا دوست دارد وندر آن بهره‌ی خود نجوید هرکس از بهر خود در تکاپوست کس نچیند گلی که نبوید