بریده‌های کتاب حانیه

در آئینه‌ی جهان بر ما از همه ناشناس‌تر، خودِ ماست.

از برنایی تا پیری، هر گفتار یا کرداری که مرا از مسیر سرنوشتم منحرف می‌کرد، گناه می‌شمردم. سرنوشتم چه بود و به کجا می‌نشاندم؟ از آنجا که عقلم به کنه راز پی نمی‌برد، اختیارم را در کف دل نهادم: «این را بکن، آن را نکن. به پیش! نایست و فریاد مزن. تنها یک وظیفه داری و آن هم رسیدن به نهایت است.» می‌پرسیدم: «کدام نهایت؟ مپرس و پیش برو!»

رنجی را که او می‌برد بسادگی نمی‌شد درک کرد. خانه‌اش را نچاپیده بودند و در زندانش نینداخته بودند. از همه‌ی این زجرها فارغ مانده بود. ولی آزادتر از دیگران هم نفس نمی‌کشید.

آنطرف‌تر دریایی است که مرا به دنیای بزرگ می‌پیوندد. و دید مرا هرچه دورتر که طاقت داشته باشم با خودش می‌برد. و در بزرگی و پهناوری خودش سنگینی مصائبی را که بر دوش ماست محو می‌کند.

آدم فراموشکار است. اگر هم نباشد اقلا می‌تواند خود را به فراموشی بزند.

هرگز نمی‌خواستم او را لمس بکنم، فقط اشعه نامرئی که از تن ما خارج و به‌هم آمیخته می‌شد کافی بود.

راه که بيفتيم، ترسمان به کلّي مي ريزد.

من مي خواهم بدانم که، راستي راستي زندگي يعني اينکه توي يک تکه جا، هي بروي و برگردي تا پير بشوي و ديگر هيچ، يا اينکه طور ديگري هم توي دنيا مي شود زندگي کرد؟

در آئینه‌ی جهان بر ما از همه ناشناس‌تر، خودِ ماست.

ناشناسی دلم برد و گم شد، من پی دل کنون بی‌قرارم.

「جدا از هم، یک به یک می‌میریم. اما در پیوند باهم، جاودانه می‌شویم」

جسم و مغز و جان انسان توانایی ویران شدن را دارد و بشر، پس از آوارگی ترسناک و خونبار، دوباره امکان می‌یابد که به یگانگی بدوی و خدایی خویش رجعت کند. در چنین وضعی، دیگر "من" و "تو" و "او" رخت می‌بندد و همه‌چیز یگانه می‌شود. این یگانگی سرمستی عارفانه و عمیقی است که در آن مرگ داسش را از دست می‌دهد و از هستی ساقط می‌شود. جدا از هم، یک به یک می‌میریم. اما در پیوند باهم، جاودانه می‌شویم.

حالا که با سلاح نمی‌توانی کمک کنی، چرا با قلم این کار را نکنی؟ قلم هم تفنگ است.

「قلم هم تفنگ است.」

دنیا خیلی بزرگ است و رنج و تلاش نه‌تنها جنگاوران همنشین و همراه کرت، بلکه هر انسانی هستند. و بالاتر از همه، از طریق شعر می‌توان تمامی این رنج و تلاش را به رویا مبدل کرد. جلوه‌های هستی هراندازه زودگذر هم باشند، شعر می‌تواند آنها را به صورت آواز، جاودانی کند.

حشره‌ای بودم که هنوز بال‌هایش رشد نیافته بود و با پاهای کوچکش به خاک می‌زد تا مگر پر بگیرد، هرچند که دلش می‌لرزید. *آیا موفق می‌شد یا شکست می‌خورد؟ همان به که اندکی دیگر صبر پیشه کرد.

وقتی دل باور می‌کند و دوست می‌دارد، افسانه‌ای وجود ندارد. چیزی جز شهامت، توکل و عمل پربار وجود ندارد.

قسمتم این بود که از همان اوان کودکی متوجه شوم دنیا مالک خیری است عزیزتر از زندگی، نوشین‌تر از سعادت: آزادی.

دنیا را آنگونه که می‌خواستم، می‌افریدم. من خمیر بودم، دنیا هم.

سرگذشت منی_‌ای افسانه!_ که پریشانی و غمگساری؟ یا دل من به تشویش بسته یا که دو دیده‌ی اشکباری؟ یا که شیطان رانده ز هر جای؟ قلب پر گیر و دار منی تو که چنین ناشناسی و گمنام؟ یا سرشت منی، که نگشتی در پی رونق و شهرت و نام؟ یا تو بختی که از من گریزی؟ هرکس از جانب خود ترا راند بی‌خبر که تویی جاودانه.