آیا به خلوتی که کسی نیستش سکون و اشکالِ این جهان باشند اندران لرزان و واژگون شوریدگان این شبِ تاریک را ره ست ؟

سرگذشت منی_‌ای افسانه!_ که پریشانی و غمگساری؟ یا دل من به تشویش بسته یا که دو دیده‌ی اشکباری؟ یا که شیطان رانده ز هر جای؟ قلب پر گیر و دار منی تو که چنین ناشناسی و گمنام؟ یا سرشت منی، که نگشتی در پی رونق و شهرت و نام؟ یا تو بختی که از من گریزی؟ هرکس از جانب خود ترا راند بی‌خبر که تویی جاودانه.

در آئینه‌ی جهان بر ما از همه ناشناس‌تر، خودِ ماست.

در آئینه‌ی جهان بر ما از همه ناشناس‌تر، خودِ ماست.