که تواند مرا دوست دارد وندر آن بهره‌ی خود نجوید هرکس از بهر خود در تکاپوست کس نچیند گلی که نبوید

آیا به خلوتی که کسی نیستش سکون و اشکالِ این جهان باشند اندران لرزان و واژگون شوریدگان این شبِ تاریک را ره ست ؟

سرگذشت منی_‌ای افسانه!_ که پریشانی و غمگساری؟ یا دل من به تشویش بسته یا که دو دیده‌ی اشکباری؟ یا که شیطان رانده ز هر جای؟ قلب پر گیر و دار منی تو که چنین ناشناسی و گمنام؟ یا سرشت منی، که نگشتی در پی رونق و شهرت و نام؟ یا تو بختی که از من گریزی؟ هرکس از جانب خود ترا راند بی‌خبر که تویی جاودانه.