بریده‌های کتاب |فاطمه_عین سین|

چه بسیار سخنان که ناگفته می‌ماند، چرا که آن‌ها را به هنگام نگفته‌ییم.

مگر وطن مرتع است و انسان گاو، که‌ فقط به خاطر چریدن و خوب چریدن، خوردن و خفتن و چنان کردن، لمیدن و نشخوار کردن و دفع زائدی کردن، وطن را بخواهد، مَرد؟

کلام خام، بدتر از طعام خام است.

حرف از "حضور" است و معرکه‌ی حضور. انسانِ غایب، مرده است. جسد است. معنای پوسیدگی‌ست. پیوسته در "بودنی" باید بود که لاجرم به "شدن" می‌انجامد.

انسان تنها جانداری است که برای پشیمان شدن، گریستن، جبران کردن و باز به راه افتادن آفریده شده است.

زمان یعنی حرکت. حرکت، بنیادی‌ترین محکومیتِ انسان است. ماندن به این بهانه که از همه سو راه‌ها پرمخاطره و ناهموار و خوف‌انگیز است، بدترین راه را انتخاب کردن است.

در زندگی، لحظه‌هایی هست که تو میان دو بد، دو نادلخواه، محکوم به انتخابی؛ چرا که بدتر از هر دوی این انتخاب‌ها، در تعلیق ماندن است و انتخاب نکردن.

به خود از درد پیچیدن و با جمیعِ مویرگ‌های ذهن اندیشیدن که "اینک در این لحظه‌ی منحصر، کدام راه را انتخاب باید کرد" و سرانجام، انتخاب کردن و پایِ آن انتخاب ماندن، جرئت و جسارت می‌خواهد؛ وَاِلّا، انتخاب نکردن، دشتی از آبروی کاهوار درو کردن، و شرفِ پوشالی را برای روزگاری دیگر پس‌انداز کردن که شهامت نمی‌خواهد.

آقا سیدمصطفی همیشه می‌گفت:《می‌دانیم... می‌دانیم... اما همه‌ی چیزهایی که می‌دانیم ممکن است درست نباشد. دانسته‌های ما، مسلّمات نیستند.》

زدن که بد و خوب ندارد. بدش بد است خوبش هم بد، مگر آنکه به خاطرِ نخوردن مجبور شوی بزنی، که تازه این‌طور زدن هم "خوب" نیست، "لازم" است.

_خب، کتاب خواندن چه اشکالی دارد؟ +هیچ اشکالی ندارد. به شرطی که فایده‌ای داشته باشد، راه نشان بدهد، چیز یاد مردم بدهد، فقط محض تفریح و سرگرمی نباشد.

_تو هیچ حرفی را جدی نمی‌گیری فیل! +چرا باید بگیرم؟ آدم جدی به اندازه‌ی کافی وجود دارد. دنیا برای تنوع، نیاز به افرادی مثل من دارد. اگر همه روشن‌فکر، جدی، پرکار و کوشا باشند، اوضاع وحشتناکی پیش می‌آید.

《امروز برای ما کسل‌کننده است، ولی شاید برای بعضی‌ها باشکوه و به یادماندنی باشد. شاید امروز کسی احساس خوشحالی کند یا کار بزرگی انجام دهد... یا شعری سروده شود... یا مرد بزرگی زاده شود. و یا شاید قلبی بشکند.》

_ من وقتی بزرگ شوم دیگر هیچ‌کدام از کارهایی را که دوست ندارم، نمی‌کنم. +ولی دیوی! کم‌کم می‌فهمی که در تمام عمرت مجبوری کارهایی را که دوست نداری، انجام بدهی.

کمی دیر رسیدن، بسیار غم‌انگیزتر از هرگز نرسیدن است.

تو فقط چیزی را می‌توانی به راستی دوست داشته باشی، که به راستی بشناسی.

ما برای مُردن روی این خاک، خلق شده‌ییم. خداوند، ما را، برای جنگیدن به خاطر این سرزمین، خون خوردن به خاطر این سرزمین، درد کشیدن و اشک ریختن به خاطر این سرزمین، و جان کندن و جان دادن در این سرزمین آفریده است.

ابن‌مشغله می‌گفت: باید ایستاد؛ بدونِ تزلزل، بدون شک، و بدون اضطراب... ابوالمشاغل می‌گوید: باید ایستاد؛ حتی اگر زانوها قدری بلرزد، شک قدری نفوذ کرده باشد، و اضطراب، نیز، ناگزیر، قدری...

و آشنا، وقتی می‌زند، چه بَد می‌زند...

مگذار که خستگیِ تن، خستگیِ روح بیافریند؛ مگذار!