بریده‌های کتاب فاطمه صادقی

-شاید یک مرد، تنها با مرد بودن می‌تواند زنانگیِ وجود یک زن را آزاد کند.

همیشه می‌گوید اگر کار اشتباهی هم می‌خواهی انجام دهی آن‌قدر باهوش باش که کسی نفهمد آن‌‌کار را انجام داده‌ای.

وقتی بین خودت و دیگران دیوار می‌کشی، عده‌ای این طرف دیوار می‌مانند و بقیه آن‌طرف. بعد از مدتی هم آدم‌های آن‌طرف دیوار دیگر فقط آن‌طرفی‌ها نیستند، بلکه غریبه‌اند. رقیب‌اند. دشمن‌اند.

چرا نفهمیده بودم که دروغی می‌تواند برای همیشه جای حقیقت را بگیرد و از ذهن آدم‌ها هیچ‌وقت پاک نشود.

-می‌دونی چیه؟ امید (واهی) مثل یه تیکه شیشه‌اس. روش قدم برمی‌داری و توی هر قدم، به پات فرو میره. بهترین سیاست بیرون کشیدن امیده. مطمئناً درد داره و مدتی طول می‌کشه بهبود پیدا کنی اما بعدش دوباره می‌تونی راه بری. چیزی به اسم سوگواری وجود داره و تو باید اون رو امتحان کنی.

بعضی دردها فقط وقتی آروم می‌شن که همه‌چیز رو ویران کنی.

عشاق فاسدترین پیامبران، غمگین‌ترین قهرمانان و بی‌بصیرت‌ترین حاکمان‌اند. طوری از عشق خود دفاع می‌کنند که انگار تنها حقیقت واقعی در جهان همین است؛ این باور را با همان شدت عمل و خشونتی که دیکتاتورها و جلادان از خود بروز می‌دهند به دیگران تحمیل می‌کنند. این تعصب آن‌ها را قادر می‌سازد که آسیب برسانند و نابود کنند، زخمی و فلج کنند و در نهایت سرنوشت دیگران را تعیین کنند.

انتخابِ یک چیز به معنی از‌دست‌دادن صدها دنیای احتمالی دیگر است. اگر آنچه گیرمان می‌آید موفقیتی موقت باشد. هیچ راه بازگشتی وجود نخواهد داشت. مشاهداتمان ما را محکوم به ماندن در این دنیا می‌کند. همین حالت برای موضوع عشق هم صادق است.

عشق دقیقاً به این دلیل می‌میرد یا کمرنگ می‌شود که افراد مورد بحث، مانند آغاز عشق، تلاشی برای ادامهٔ جست‌وجو‌ نکرده‌اند. درست وقتی که شخص چیزی دارد- به مفهوم مالک آن بودن، تصرف آن- همان زمانی است که بیش از همیشه احتمال از دست‌دادن آن را دارد.

-تصور می‌کنم چیزهایی وجود دارد که به هیچ‌وجه نسبی نیست. مثلاً، خوب و بد نسبی نیست. این طرز استدلال فقط به جنایت منجر می‌شود. اراذل زیادی را می‌شناسم که از ایدهٔ نسبیت برای فرار از مجازات استفاده می‌کنند. می‌توانی تصورش را بکنی چه اتفاقی می‌افتاد اگر همه فکر می‌کردند همه‌چیز نسبی است و هرکس می‌تواند هرطور دلش می‌خواهد رفتار کند؟ خیانت نسبی نیست. قتل نسبی نیست. شروع کردن جنگی که میلیون‌ها نفر را به کشتن می‌دهد، به هیچ‌وجه نسبی نیست.

نمی‌دانم این قانون فیزیک است یا نه، ستوان. ولی وقتی آدم می‌ترسد، بدترین کاری که می‌تواند انجام دهد این است که بی‌حرکت بماند. چون اوضاع بدتر می‌شود و این قسمت بد قضیه است. باید به محض ترسیدن با آن مبارزه کنی. باید در اولین حمله به آن غلبه کنی، وگرنه بهترین‌هایت را از تو می‌گیرد.

طولی نکشید تا متوجه شود وقتی زنی را که عاشقش هستی حقیر بشماری، عشق به موجودی خبیث، بی‌رحم و منزوی تبدیل می‌شود. به ویویَن اطمینان داشت، اما از نفرتی که به آرامی پشت دیوارهای تسلیم و رضا در او شکل می‌گرفت نیز آگاه بود.

چرا او مثل یک درد دائمی در قلبم است؟ می‌دانستم عوض بشو نیست. اما بخشی از وجودم امیدوار بود خودم آن‌قدر عوض شده باشم که اون دیگر نتواند ناراحتم کند یا این نسخهٔ جدیدِ من لایقِ ماندن در کنارش است. شاید هم آن‌قدر تمام احساسات درهم‌شکسته وجودم را درست کرده‌ام که دیگر دوست‌داشتنی نیستم.

-چیِ کتاب‌خوندن رو انقدر دوست داری؟ +همه‌چیزش رو، باعث می‌شه حس کنم می‌تونم هرچقدر که بخوام زندگی‌های مختلفی داشته باشم.

همان دنیایی که با بی‌غرضی می‌تواند همه‌چیزت را بگیرد می‌تواند چیزهایی هم به تو ببخشد که حتی در رؤیاهایت نمی‌بینی.

-بهتر نیست بگذارید قلبتان شکسته شود تا اینکه پژمرده شود؟ قبل از اینکه قلب آدم‌ شکسته شود، می‌تواند احساس فوق‌العاده خوبی داشته باشد که به رنجش می‌ارزد.

همواره خشم پس از خویش فضای‌خالی عظیمی باقی می‌گذارد که بلافاصله سیلابِ اندوه به‌سان رودی بی ابتدا و بی انتها بر آن جاری می‌شود.

هرروز دنیا برایش بزرگ‌تر می‌شد و هرچه بیشتر یاد می‌گرفت، به خاطر چیزهایی که نمی‌دانست عذاب می‌کشید.

مردم تمایل دارند درون کسانی که دوستشان دارند چیزی را ببینند که دلشان می‌خواهد. در ذهنشان دوباره به آن‌ها شکل می‌دهند و به کسانی تبدیلشان می‌کنند که آرزو می‌کنند باشند، نه خود واقعی‌شان.