بریده‌های کتاب fatemehkiyani

همه چیز دارم فقط تو را کم دارم از ستاره‌های آسمان گرفته و تا گلزارهای زمین بیا که بی تو "هیچ" را هم ندارم.

می‌بافم و می‌بافم فرش کوچکم را با نخ آرزوهای بزرگ را با صبر چون: « زود پا بر آسمان نتوان نهاد»

مردم بیشتر تلاش بر پنهان ساختن آن رویشان دارند ولی خدا نکند بیرون بزند.

هیچ‌وقت از چیزی که هست راضی نیستی ‌. از همه چیز راضی بودن چیز نادریه.

بعد تو ... هر که را که دیدم تو را ندیدم هر که مرا دید تو را دید

از آن روز تا امروز جمعه‌ست هر روزم

همان که بدانم هستی دیگر آرزویی ندارم بدان اما هر کجا که هستی آرزویی جز تو ندارم

یک انسان چقدر می‌تواند نیاید؟ من تا آن موقع می‌توانم منتظر بمانم.

وقتی برای همیشه خداحافظی کردی سیگارم را خاموش کردم برای همیشه خب باید چیزی را ترک می‌کردم تو را که نمی‌توانستم/ می‌توانستم؟

چیزایی که نتونی روشون تسلط داشته باشی، تغییرشونم نمی‌تونی بدی.

اما بعضی چیزها هست که هر کاری هم بکنی نمی‌تونی تغییرشون بدی مهم نیست که چقدر راجع بهشون حرف بزنی.

تنها چیزی که از من دلجویی می کرد امیدِ نیستی پس از مرگ بود. من هنوز به این دنیایی که در آن زندگی می کردم انس نگرفته بودم، دنیایِ دیگر به چه دردِ من می خورد؟

ولی من احتیاج به این چشم‌ها داشتم و فقط یک نگاه او کافی بود که همه‌ی مشکلات فلسفی و معماهای الهی را برایم حل کند. به یک نگاه او دیگر رمز و اسراری برایم وجود نداشت.

در این دنیایِ پست یا عشق او را می‌خواستم و یا عشق هیچکس را. آیا ممکن بود کَس دیگری در من تاثیر بکند؟

نمی‌دانم چه زهری در روح من ، در هستی من ریخته بود که نه تنها او را می‌خواستم ، بلکه تمام ذرات تنم ، ذرات تن او را لازم داشت!

من با خودم فکر کردم :(( اگر راست است که هر کسی یک ستاره روی آسمان دارد، ستاره‌ی من باید دور، تاریک و بی‌معنی باشد؛ شاید من اصلاً ستاره نداشته‌ام! )).

یک لحظه نشد خیالم آزاد از تو یک روز نگشت خاطرم شاد از تو دانی که ز عشق تو چه شد حاصل من یک جان و هزارگونه فریاد از تو

شکفته روی اقیانوس شب، ماه نسیمش می‌نوازد ،گاه و بی‌گاه چراغ افروزِ راهِ عاشقان باش که من ،در دشتِ غم، گم کرده‌ام راه.

در پی آن نگاه‌های بلند حسرتی ماند و آه های بلند!

حالا که آمده‌ای خدا هم خوشحال است دیگر وقتش را نمی‌گیرم