بریده‌های کتاب emir hafez

فرد دلمشغول یافتن دیگران است تا کیستی‌اش را از زبان آن‌ها بشنود. گویی همچون الکترون‌های هایزنبرگ وجودمان همیشگی نیست: فقط وقتی وجود داریم که با دیگری در تعاملیم، فقط وقتی که کسی سرمان منت می‌گذارد و نیم‌نگاهی به ما می‌اندازد.

کجای کار اشتباه بوده؟ چون معلوم است که یک جای کار اشتباه بوده. این را از صورت مردم می‌شود خواند. از چشم‌هایشان می‌شود خواند که یک جای کار ایراد داشته.

باید ادامه داد، من نمی‌توانم ادامه بدهم، باید ادامه داد، باید، تازمانی که کلماتی هست، کلماتی بر زبان آورد، باید این کلمات را آنقدر گفت تا مرا بیابند، تا مرا بگویند - چه رنج عجیبی. چه خطای عجیبی، باید ادامه داد، شاید این کار تاکنون انجام شده، شاید این کلمات تاکنون مرا گفته‌اند، شاید مرا تا آستانهء تاریخ‌ام، در برابر آن دری که به تاریخ‌ام گشوده می‌شود، رسانده‌اند، گمان ندارم که این در گشوده شود.

با درونی شدن محدودیت تکیه آن بر پشتوانه نهادهای اجتماعی خارجی کمتر و کمتر می‌شد و این یعنی انتقال تدریجی قید و بندهای خارجی جامعه به درون افراد. این روند تدریجی عقلانی شدن کارکردهای بشری و قرار گرفتن آن در راستای اهداف بلند مدت و درونی شدن فزاینده قید و بندهای اجتماعی پیوندی تنگاتنگ با فرایندهای شکل‌گیری دولت و افزایش انحصارگری در استفاده از زور مادی داشت.

به تاخیر انداختن بیش از حد عدالت انکار عدالت است. هدف از ایجاد نظم و قانون برقراری عدالت است و اگر نظم و قانون از پس انجام این کار برنیاید خود به سدهایی با ساختاری خطرناک تبدیل می‌شود که مانع از جریان پیشرفت اجتماعی است. آنان که در مبارزه کنش‌گرا و رو در رو و خشونت‌پرهیز شرکت می‌کنند، تنش و درگیری نمی‌آفرینند. ما فقط تنشی پنهانی را که همین حالا هم وجود دارد، به سطح می‌آوریم. نمایانش می‌سازیم تا بتوان دیدش و با آن مواجه شد.

هنگام تماشای یک نقاشی، ممکن است تشخیص دهیم این اثر زمانی برای‌مان اهمیتی خاص داشته ولی ورای دسترسی عادی‌مان - و یکی از اهدافی که ممکن است در خرید کارت‌پستالی از همان اثر و آویختنش به صورت دائمی فراز میزمان بکوشیم بدان دست یابیم، نگهداری آن به مثابه یک «حاضر در همه‌جا» ست، نشانه‌ی بی‌جانی از بافت احساسی شخصی که می‌خواهیم باشیم و در اعماق خود حس می کنیم هستیم. با تماشای هر روزه این تصویر، این امید می‌رود که اندکی از خصوصیاتش در ما رسوب کند.

اگر پیش از مرگ رنجی فراوان برده باشی و اگر در این وادی مه گرفته به درماندگی پرسه‌ای زده باشی و اگر بار گران جانکاهی بر دوش، گرد جهان می‌گشتی، می‌فهمیدی اگر خسته باشی و بی هیچ بیم و دریغی به ترک جهان و ترک مه و مرداب و رودخانه‌هایش رضا داده باشی می‌فهمیدی. اگر حاضر بودی با قلبی سبک به کام مرگ فرو روی و می‌دانستی که تنها مرگ مرهم زخم تو است، می‌فهمیدی.